του Άκη Γαβριηλίδη

Το σημαντικότερο, και το πιο απτό, επίτευγμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (γράφω «του ΣΥΡΙΖΑ» διότι, ακριβώς, οι ΑΝΕΛ αποχώρησαν από την κυβέρνηση αμέσως μετά το επίτευγμα αυτό και εξαιτίας του) ήταν ως γνωστόν η συμφωνία των Πρεσπών.

Μετά την υπογραφή της, το κόμμα δέχθηκε πολλές κατηγορίες και επικρίσεις περί «προδοσίας» από επαγγελματίες πατριώτες, ενώ κάποια μέλη του ατομικά υπέστησαν bullying και πολλές φραστικές επιθέσεις που ενίοτε έφταναν μέχρι την παρακίνηση σε σωματικές επιθέσεις. Ωστόσο, τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι περνάει: η συμφωνία πέρασε και εφαρμόζεται πιστά στην πράξη από τη ΝΔ, αν εξαιρέσουμε κάποιες αντιστάσεις που είναι στα όρια της γραφικότητας.

Ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο χώρος του συγκεκριμένου κόμματος, και της αριστεράς γενικά, να αναζητά κάποιου είδους «ρεβάνς» ψάχνοντας φαντασιακές μειοδοσίες της τωρινής κυβέρνησης για να ανταποδώσει Συνέχεια →

των Εμβρόντητων Γλωσσολόγων

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, γλωσσολόγοι από τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ελβετία και τον Καναδά, είμαστε πραγματικά εμβρόντητοι που στα σχολικά προγράμματα σπουδών και τον χώρο των ΜΜΕ κυκλοφορούν τόσο πολλές εσφαλμένες ιδέες γύρω από τη γαλλική γλώσσα, ενώ συναντάμε ελάχιστες αναφορές στα πιο στοιχειώδη κεκτημένα της επιστήμης μας. Οι αξιολογικές τοποθετήσεις, που επισημαίνουν το υποτιθέμενο «ορθό», κατακλύζουν τον σύγχρονο έντυπο και ηλεκτρονικό χώρο, προκαλώντας τη συρρίκνωση κάθε στοχασμού γύρω απ’ τη γλώσσα σε μια απλοϊκή αναζήτηση τύπων χωρίς σφάλμα. Αυτό όμως που διαφοροποιεί ένα σφάλμα από μια εξέλιξη, είναι η θέση που θα καταλάβει μακροπρόθεσμα στην πλειονοτική χρήση, τη δική σας, τη δική μας, που επικυρώνει την αλλαγή. Και η χρήση είναι κάτι που μελετάται με προσοχή.

Η συσσώρευση καταστροφολογιών γύρω από την τρέχουσα κατάσταση της γλώσσας μας έχει καταλήξει να μας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και αρκετά χρόνια, η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου έχει αποδυθεί σε έναν μαραθώνιο διαλέξεων, διά ζώσης, τηλεοπτικών, διαδικτυακών και με κάθε άλλο δυνατό τρόπο, γύρω από την ιστορία και από διάφορα άλλα θέματα, οι οποίες, χωρίς να είναι απολύτως σαφές γιατί, γνωρίζουν τεράστια διάδοση και προβολή. Φαντάζομαι διότι με αυτό τον τρόπο υποτίθεται ότι εκλαϊκεύει ένα σώμα γνώσεων και τις μεταδίδει σε ανθρώπους οι οποίοι τις στερούνται. Αυτό βέβαια επί της αρχής είναι θαυμάσιο. Ποιος θα είχε αντίρρηση; Αρκεί αυτά που μεταδίδονται να είναι πράγματι γνώσεις, και όχι απλώς επιστημονικοφανείς αρλούμπες.

Το ότι το δεύτερο είναι αυτό που συμβαίνει, θα το αποδείξω κατωτέρω με ένα μόνο παράδειγμα. Κάποιες από αυτές τις ομιλίες της είναι διαθέσιμες ως podcast στον ιστότοπο της Athens Voice, υπό τη μορφή «συζήτησης» με έναν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σαράντα παλικάρια από τη Λιβαδειά πήγαν και πάτησαν την Τροπολιτσά.

Μετά το πάτημα, κατέσφαξαν όλους τους Μουσουλμάνους (και Εβραίους) κατοίκους της, άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους.

Άλλα σαράντα παλικάρια, πλάσματα της φαντασίας του Νίκου Γκάτσου –λάτρη της τρισχιλιετούς ελληνικής ιστορίας, της λαογραφίας, αλλά και της διακειμενικότητας- παίξανε στα ζάρια μία μικρή για να δούνε «ποιος θα την κερδίσει». Το ερώτημα αυτό, όπως αναφέρεται στο συγκεκριμένο τραγούδι, προκάλεσε μεγάλη αγωνία –αλλά καμία απορία ή προβληματισμό- «σ’ Ανατολή και Δύση, σε κόσμο και ντουνιά».

Κανείς, ούτε ο στιχουργός ούτε οι ήρωες της ιστορίας του, δεν φαίνεται να αναρωτήθηκε: τι είδους «κέρδος» άραγε θα ήταν αυτό; Τι είδους συνήθεια, και τίνος, ήταν αυτή η πρακτική, να χρησιμοποιείται ως έπαθλο τυχηρού παιγνίου ή στοιχήματος ένα ανθρώπινο πλάσμα, και μάλιστα νεαρής –αν και μη ακριβώς προσδιοριζόμενης- Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την επαύριο της συμφωνίας των Πρεσπών, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας δήλωσε, με πρωτοφανή αναίδεια:

Δεν υπάρχει περίπτωση σε δρόμο ευθύνης δικής μας, της Περιφέρειας, να μπει πινακίδα, που να αναγράφει τον όρο Βόρεια Μακεδονία. Ξεκάθαρες κουβέντες, όσο είμαι περιφερειάρχης, οι πινακίδες στους δικούς μας δρόμους θα γράφουνε Σκόπια.

Με άλλα λόγια, δήλωσε απερίφραστα ότι γράφει στα αρχίδια του την διεθνή αλλά και εσωτερική νομιμότητα, και ότι θεωρεί τους διεθνείς αυτοκινητοδρόμους χωράφι του. Ακόμη περισσότερο, στην ερώτηση τι θα γίνει αν υποστεί πιέσεις από την κυβέρνηση, απάντησε: «Έχω αποδείξει νομίζω στην πορεία μου μέχρι σήμερα ότι δεν υποκύπτω σε τέτοιου είδους πιέσεις». Όπου φυσικά οι «τέτοιου είδους» πιέσεις δεν είναι άλλες από την πίεση της νομιμότητας, η οποία προφανώς είναι στενός κορσές ανυπόφορος για τον βιτζιλάντε περιφερειάρχη και κατά φαντασίαν πρωθυπουργό του ψευδοκράτους της Θεσσαλονίκης.

Αυτήν άλλωστε την υπερήφανη υπόσχεσή του ότι θα παρανομήσει πράγματι την τήρησε. Δεν έχω εικόνα για το τι συμβαίνει στο σύνολο της περιφέρειας, αλλά π.χ. στον διεθνή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη Συνέχεια →