του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Αχιλλέας Μπέος όλοι ξέρουμε από πού έρχεται και τι εκπροσωπεί: εκπροσωπεί την αντιδραστική εκδοχή της λαϊκής κουλτούρας (διότι, ακριβώς, υπάρχει και τέτοια· η λαϊκή κουλτούρα δεν είναι πάντα/ απαραίτητα προοδευτική-δημοκρατική). Ως ένας (ακόμη) επίδοξος έλληνας Μπερλουσκόνι, εκφράζει το πνεύμα του μικροεπιχειρηματία, του απατεώνα, του μπράβου των γηπέδων και των σκυλάδικων, μετατρέποντας όλα τα παραπάνω σε δίκτυα εκλογικής πελατείας με το κοινό του. Όπως έλεγε εγκαίρως και ο Τόνι Νέγκρι για τον προαναφερθέντα και πρώτο διδάξαντα, «είναι ένα αφεντικό, μία μορφή συλλογικού κεφαλαιοκράτη, μια λειτουργία της κεφαλαιοκρατικής διεύθυνσης της κοινωνίας, καθότι σε αυτόν επικοινωνία και παραγωγή είναι το ίδιο πράγμα (…) δεν είναι όμως φασισμός, είναι κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική δεξιά».

Αν είναι έτσι, πώς μπορεί να αντιπαρατεθεί κανείς με επιτυχία στη συγκρότηση και την αποτελεσματικότητα αυτών των δικτύων;

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω την απάντηση σε αυτό. Γνωρίζω όμως με βεβαιότητα ότι αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει καταγγέλλοντας την «κυριαρχία του θεάματος» –όπως άλλωστε ήδη επισήμαινε στο ίδιο προ τριακονταετίας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το πρόσφατο σημείωμα για τις ρατσιστικές δηλώσεις του Νίκου Ξυλούρη μού στοίχισε μεταξύ άλλων μία βίαιη ad hominem επίθεση, στα όρια της κακοήθειας –ή ίσως πέρα απ’ αυτά-, από τον Παναγιώτη Σωτήρη.  Ο τελευταίος εκνευρίστηκε επειδή, όπως θεωρεί, προσπαθώ να αποδείξω ότι «μια σειρά από φιγούρες από το πολιτιστικό ‘Πάνθεον’ της αριστεράς κατά βάθος είναι εθνικιστές και ρατσιστές».

Για ζητήματα καλής συμπεριφοράς δεν έχω καμία πρόθεση, ούτε αρμοδιότητα να φερθώ ως παιδονόμος κανενός, και ακόμα λιγότερο ανθρώπων που έχουν την ίδια ηλικία με μένα. Αν ήταν να ασχολείται κανείς με κάθε μικροπρέπεια και κουτσομπολιό που δημοσιεύεται κάθε μέρα στα ΜΚΔ, δεν θα του έφτανε όλο το 24ωρο. Θα είχε όμως μία χρησιμότητα να δούμε λίγο το ουσιαστικό μέρος του ισχυρισμού, ή όποιο ίχνος τέλος πάντων τέτοιου ισχυρισμού υπάρχει σε αυτή την επίθεση, διότι ανήκει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αν κανείς αναζητήσει στο διαδίκτυο το ποίημα Δρόμοι Παλιοί του Μανόλη Αναγνωστάκη, θα το βρει σε πολλές αναρτήσεις. Σε σχεδόν όλες, όμως, οι στίχοι 5 έως 8 εμφανίζονται με την παρακάτω μορφή:

κᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ

Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ

κρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες.

Η συγκεκριμένη εκδοχή, με πολυτονικό, είναι copy/ paste από το κατά τεκμήριο έγκυρο σάιτ του ΕΚΠΑ.

Είναι όμως ανακριβής. Στο ποίημα, οι στίχοι έχουν ως εξής:

Κάμε να σ’ ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα άρθρο του στην Καθημερινή το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να κατηγορηθεί για υπερβολική μετριοφροσύνη, ο –μεταξύ άλλων ιδιοτήτων- πανεπιστημιακός, σύμβουλος του νυν έλληνα πρωθυπουργού και σεναριογράφος τηλεοπτικών ντοκυμανταίρ Στάθης Καλύβας αναρωτιέται με κάθε ειλικρίνεια ποιος είναι ο λόγος της επιτυχίας που συναντά υπό την τελευταία του αυτή ιδιότητα. Και η απάντηση που δίνει είναι η εξής: αιτία είναι μία «μυστική σάλτσα». Η αγγλική αυτή έκφραση, όπως μας εξηγείται,

χρησιμοποιείται για να περιγράψει το πώς μια ελάχιστη παρέμβαση μπορεί να απογειώσει μια συνταγή. Και είναι μυστική, γιατί η αξία της είναι ανυπολόγιστη. Η έκφραση αυτή έχει ενδιαφέρον διότι παραπέμπει σε ένα είδος σοφίας που προκύπτει περίπου μαγικά μέσα από την υπέρβαση των αυτοματισμών και της τυποποποίησης [sic –η τελευταία λέξη με τρία «πο» στο πρωτότυπο. Προσλάβετε επιτέλους έναν επιμελητή κειμένων εκεί στην Καθημερινή, θα είναι cost effective].

Ένα στοιχείο κάπως απρόσμενο, και ίσως αθέλητο, στο λεξιλόγιο αυτής της εισαγωγής, είναι ότι ο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από κανέναν μήνα, ο Θάνος Πλεύρης, εν όψει της υπουργοποίησής του, αποκήρυξε παλαιότερες αντισημιτικού περιεχομένου τοποθετήσεις του και ζήτησε συγνώμη «από τον εβραϊκό λαό».

Οι περισσότεροι αριστεροί και αντιρατσιστές χλεύασαν αυτή τη συγνώμη, την οποία θεώρησαν ανειλικρινή, και ισχυρίστηκαν –δικαίως- ότι κάποιος που έχει πει τέτοια πράγματα δεν κάνει για υπουργός.

Καθ’ όλο το τελευταίο διάστημα, όμως, οι ίδιοι πάνω-κάτω άνθρωποι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ανακηρύξουν ως αιώνιο σύμβολο της αριστεράς, της ρωμιοσύνης, του πατριωτισμού και της οικουμενικότητας κάποιον που δεν έκανε απλώς τοποθετήσεις αντισημιτικού περιεχομένου, αλλά ο ίδιος παραδέχθηκε απερίφραστα και με υπερηφάνεια ότι είναι αντισημίτης[1]. Στη συνέχεια δε αρνήθηκε πεισματικά να ανασκευάσει ή, πολύ περισσότερο, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, στον τίτλο (και στο περιεχόμενο) ενός βιβλίου μου το οποίο μιλούσε μεταξύ άλλων –ή κυρίως- για τον Θεοδωράκη, είχα χρησιμοποιήσει τον χαρακτηρισμό «νεκροφιλία». Στο μυαλό μου τότε η χρήση αυτή ήταν φυσικά μεταφορική.

Διαβάζοντας κάποια πράγματα που (ανα)δημοσιεύθηκαν με αφορμή το θάνατό του, αρχίζω να σκέφτομαι ότι τελικά ίσως είχα πέσει μέσα και με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Αναφέρομαι ειδικότερα στο κάτωθι Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μια απ’ τις πιο καθοριστικές στιγμές για την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού τον 20ό αιώνα κατά γενική παραδοχή θεωρείται ότι συνιστά ο Επιτάφιος.

Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει στον Επιτάφιο: ο Θεοδωράκης μελοποιεί μια ποιητική συλλογή στην οποία, από την αρχή ως το τέλος, μιλά –θρηνεί- μία γυναίκα ως γυναίκα, και δη ως μητέρα· και για ερμηνευτή αυτής της μελοποίησης επιλέγει έναν άντρα τραγουδιστή, και μάλιστα έναν τραγουδιστή οποίος τόσο πριν, όσο και μετά το συγκεκριμένο έργο είχε διαμορφώσει μία φυσιογνωμία βασισμένη στην αρρενωπότητα (του Βοτανικού ο μάγκας, Ρολόι κομπολόι, Μια γυναίκα φεύγει …).

Αυτή η queerness, αυτή η «ερμαφρόδιτη», όπως λέγαμε παλιά, συνθήκη, δεν αφορά μόνο τους με στενή έννοια Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στις 13 Δεκεμβρίου, τα λεγόμενα «ειδησεογραφικά» ηλεκτρονικά μέσα στο ελληνόφωνο διαδίκτυο κατακλύστηκαν από ένα πανομοιότυπο δημοσίευμα σχετικό με το βιασμό και τη δολοφονία της Θρακιώτισσας φοιτήτριας στη Ρόδο, (ενίοτε, όχι πάντα, αναφερόταν ως σχετική πηγή το δελτίο του καναλιού STAR, αλλά εκεί δεν αναφερόταν καμία πηγή), το οποίο διαβεβαίωνε ότι ο ένας εκ των δύο συλληφθέντων για την πράξη αυτή, με το που μπήκε στη φυλακή, εν μια νυκτί μεταμελήθηκε και «στράφηκε στο θεό».

Το αγιογραφικό αυτό δελτίο τύπου, προφανώς υπαγορευμένο από τους οικείους ή/ και τους συνηγόρους του κρατουμένου, είναι φυσικά αναληθοφανές στα όρια του γελοίου Συνέχεια →

Συνέχεια →