του Υγκό Κλεμάν
«Ξανά, μπαμπά!».
Η Ζιμ, δύο χρονών, κάθεται κολλημένη πάνω μου στον καναπέ. Μόλις έχω κλείσει το βιβλίο, αλλά, κατά τη συνήθειά της, θέλει να ξαναακούσει την ιστορία. Οπότε, ξαναρχίζω από την αρχή. Γυρίζοντας τις σελίδες, παρατηρούμε μαζί τις εικονίτσες διάφορων ζώων που κατοικούν στο δάσος, και ανάμεσα σ’ αυτά ένα κουνέλι που κρατά στο χέρι ένα καρότο. Το λατρεύει, και το δείχνει συστηματικά με το δάχτυλο φωνάζοντας «κουνέλι». Άλλωστε, αυτό είναι το πρώτο ζώο του οποίου κατάφερε να προφέρει το όνομα. Ίσως επειδή ένα από τα λούτρινα παιχνιδάκια της είναι κουνέλι. Καμιά φορά, την ώρα του φαγητού, το βάζει πάνω στο τραπέζι και παριστάνει ότι το ταΐζει. Για να μην αναποδογυρίσει το περιεχόμενο του κουταλιού στο πάτωμα, την διακόπτω λέγοντας: «Όχι, το κουνέλι δεν τρώει αυτό το φαγητό! Τι τρώει;». Η απάντηση έρχεται σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο: «Καρότα!». Που συχνά το προφέρει «κακότα». Εγώ την συγχαίρω: «Μπράβο, κούκλα μου!».
Για μένα, όπως πιθανότατα και για σας, ήταν πάντα προφανές ότι τα κουνέλια τρώνε καρότα. Σε αμέτρητα βιβλία για παιδιά, διαφημίσεις ή κινούμενα σχέδια, πηγαίνουν πακέτο με το συγκεκριμένο λαχανικό. Και όμως, όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, στη Συνέχεια
Nomadic universality 