της σύνταξης του γεωπολιτικού περιοδικού Le Grand Continent

Η ελληνική πολιτική μόλις μας προσέφερε άλλη μία φαντασμαγορική ανατροπή. Μόλις πριν από ένα μήνα, τίποτα δεν προμήνυε την εκλογή ενός 35χρονου πρώην τραπεζίτη που δεν είχε αναλάβει ποτέ πολιτικά αξιώματα, στη θέση του επικεφαλής του αριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πορτρέτο του ανθρώπου που στις 24 Σεπτεμβρίου έγινε επίσημα διάδοχος του Τσίπρα.

Από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2023 εμφανίστηκε το απρόσμενο στοιχείο και έγινε κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την εκλογή του νέου προέδρου του Στέφανου Κασσελάκη στις 24 Σεπτεμβρίου. Ο Ελληνοαμερικανός είχε προστεθεί την τελευταία στιγμή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το σημαντικότερο, και το πιο απτό, επίτευγμα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (γράφω «του ΣΥΡΙΖΑ» διότι, ακριβώς, οι ΑΝΕΛ αποχώρησαν από την κυβέρνηση αμέσως μετά το επίτευγμα αυτό και εξαιτίας του) ήταν ως γνωστόν η συμφωνία των Πρεσπών.

Μετά την υπογραφή της, το κόμμα δέχθηκε πολλές κατηγορίες και επικρίσεις περί «προδοσίας» από επαγγελματίες πατριώτες, ενώ κάποια μέλη του ατομικά υπέστησαν bullying και πολλές φραστικές επιθέσεις που ενίοτε έφταναν μέχρι την παρακίνηση σε σωματικές επιθέσεις. Ωστόσο, τα σκυλιά γαυγίζουν αλλά το καραβάνι περνάει: η συμφωνία πέρασε και εφαρμόζεται πιστά στην πράξη από τη ΝΔ, αν εξαιρέσουμε κάποιες αντιστάσεις που είναι στα όρια της γραφικότητας.

Ακριβώς γι’ αυτό, δεν υπάρχει κανένας λόγος ο χώρος του συγκεκριμένου κόμματος, και της αριστεράς γενικά, να αναζητά κάποιου είδους «ρεβάνς» ψάχνοντας φαντασιακές μειοδοσίες της τωρινής κυβέρνησης για να ανταποδώσει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι ο πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός Νίκος Μαραντζίδης θα συνεργαστεί ως σύμβουλος με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ κατά την ανάλυση και την οργάνωση της προεκλογικής καμπάνιας, στον ηλεκτρονικό και γενικότερο δημόσιο χώρο ξέσπασε ακόμα ένα κύμα απαξίωσης και ηθικού σκανδαλισμού για την «προδοσία», ένα τυχαίο δείγμα του οποίου παραθέτω αμέσως κατωτέρω.

ανασύρονται γκαιμπελίσκοι ιστορικοί ως ο κύριος Μαραντζίδης (το κύριος… ποιητική αδεία).

Αλλά δεν σταματούν εκεί. Στην κατρακύλα τους, στον ακροδεξιό τους κατήφορο, στην πορεία εκφασισμού τους, αγκαλιάζουν κάθε αλήτικο, ακροδεξιό, αντικομμουνιστικό, φασιστικό υποκείμενο που επιπλέει στον δυσώδη βόρβορο του εκμεταλλευτικού συστήματος που ξεδιάντροπα υπηρετούν. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η πιο ουσιαστική και χρήσιμη κίνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η συμφωνία των Πρεσπών, και ειδικά το θάρρος της να μην υποκύψει στον δεξιό λαϊκισμό που μιλούσε για «παράδοση του προαιώνια ελληνικού ονόματος» στους «Σκοπιανούς» και να ασκήσει πολιτική σύμφωνη με (τις δικές του) αρχές.

Γι’ αυτό ακριβώς, ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν έχει κανένα λόγο να ψαρεύει εκείνος στα θολά νερά της δεξιάς-εθνικιστικής κριτικής προς την παρούσα κυβέρνηση, και ειδικά προς ένα συγκεκριμένο μέλος της από την ακροδεξιά-ελληνοβαρεμένη πτέρυγα, ούτε να επινοήσει ένα δικό του ονοματολογικό «εθνικό θέμα» για να πάρει πίσω το αίμα του.

Η ανακοίνωση λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σχετικά με την κατοχύρωση του όρου TurkAegean ως κατατεθέντος σήματος αποτελεί παλινδρόμηση σε σχέση με την προηγούμενη στάση του, για λόγους Συνέχεια →

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Λουί Αλτουσέρ παρατηρούσε κάπου ότι οι κομμουνιστές έχουν αναπτύξει τρομερά εκλεπτυσμένα θεωρητικά εργαλεία για την ανάλυση της πολιτικής και της ιστορίας, αλλά συχνά ξεχνάνε να εφαρμόσουν οι ίδιοι αυτά τα εργαλεία στη δική τους πρακτική.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για αυτό το ξέχασμα από έναν τύπο λόγου που έχει αναπτυχθεί, και επιβληθεί ως αυτονόητος με τη δύναμη της συνήθειας, στο εσωτερικό της ελληνικής «γνήσιας αριστεράς»· κατ’ αυτόν, για κάθε πολιτική εξέλιξη, ιδίως για την άνοδο δεξιών κομμάτων στην εξουσία, πάγια αιτία είναι η όχι αρκετά αριστερή πολιτική των μη δεξιών κομμάτων. Μία παραλλαγή αυτής της «ερμηνείας» είναι το: «όταν η αριστερά ασκεί την πολιτική της δεξιάς, τότε ο κόσμος προτιμά την πραγματική δεξιά». Μόνο τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, έχω δει να χρησιμοποιείται αυτό Συνέχεια →

του Θάνου Φρειδερίκου Παπαζαφειρόπουλου

Η προχθεσινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε ξεκάθαρα από εθνικιστική πλευρά. Ο εθνικισμός και η άκρα δεξιά συνέτριψαν τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τα μικρότερα κόμματα αριστερότερα από αυτόν. Αυτό είναι το γεγονός.

Επειδή πολλοί γράφουν από χθες πως «ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει γιατί έστρεψε με την πολιτική του τον κόσμο στην άκρα δεξιά και έγινε συστημικό κόμμα», να τονίσουμε πως κάτι τέτοιο είναι άτοπο. Διότι αν ήταν να υποστεί τις συνέπειες εξαιτίας των «συστημικών» επιλογών του, τότε βέβαια ο πολιτικός κέρσορας θα μετακινούνταν πιο αριστερά. Εν προκειμένω όμως μετακινήθηκε πολύ δεξιότερα, άρα δεν ευθύνονται οι «συστημικές» επιλογές του. Ας έχουν, λοιπόν, το νου τους ορισμένοι μήπως ακόμη διαβάζουν τα πράγματα με τα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Δημήτρης Δημητριάδης ήταν για πολλά χρόνια ένας συγγραφέας του οποίου το έργο αναγνωριζόταν περισσότερο εκτός παρά εντός Ελλάδος· ιδίως τα θεατρικά του ανέβαιναν μεταφρασμένα π.χ. στα γαλλικά και τα πορτογαλικά συχνότερα απ’ ό,τι στην πρωτότυπή τους μορφή.

Αυτή η ανισομέρεια είχε αρχίσει να εξισορροπείται τα τελευταία χρόνια. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι άχαρο και απογοητευτικό να βλέπει κανείς τον συγγραφέα να αρχίζει να γκρινιάζει και να δυσανασχετεί δημόσια με υστερικό και αδέξιο τρόπο επειδή αισθάνεται ότι απειλείται να χάσει τον τίτλο του πιο πολυμεταφρασμένου σημερινού Έλληνα συγγραφέα. Διότι, πράγματι, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να υποθέσει ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος για την πρόσφατη αψυχολόγητη εκτενή επίθεσή του εναντίον του Πέτρου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ως ιστορική διαπίστωση, είναι αναμφίβολα αληθές ότι η ανανεωτική αριστερά «διαμορφώθηκε μέσα από τη διπλή αντιπαλότητά της (…) απέναντι στον δογματισμό και στη νοοτροπία του σταλινισμού και απέναντι στον λαϊκισμό, όπως εκδηλωνόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου και τους προσωπολάτρες του», όπως υποστηρίχθηκε πρόσφατα.

Το ερώτημα είναι, σε τι συγκεκριμένα μας βοηθά η διαπίστωση αυτή σήμερα; Μας δίνει κάποια λαβή στη σημερινή συγκυρία, κάποια εργαλεία για να προσανατολιστούμε και να δράσουμε μέσα σε αυτή;

Η απάντηση που δίνω εγώ, είναι: ασφαλώς όχι. Αντιθέτως μάλιστα, χωρίς να το Συνέχεια →