του Άκη Γαβριηλίδη

Από τα τέλη του προηγούμενου χρόνου, έχει αναρτηθεί στο avaaz ένα ψήφισμα με τίτλο «ΟΧΙ στην ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια | Να αποσυρθεί το νοσμοσχέδιο έκτρωμα».

Το κείμενο του ψηφίσματος αυτού έχει διάφορα προβλήματα, σε κάποια από τα οποία αναφέρθηκε από τη δική της οπτική η Κατερίνα Χαιρέτη στο χθεσινό σημείωμα. Πριν πάμε σε εκείνα, όμως, εγώ νομίζω ότι το ψήφισμα είναι προβληματικό για κάποιους πιο στοιχειώδεις λόγους.

Σε σημεία είναι τόσο κακογραμμένο, που μοιάζει να είναι (κακά) μεταφρασμένο από κάποια άλλη γλώσσα· ενίοτε Συνέχεια →

της Κατερίνας Χαιρέτη

Στην πλατφόρμα Avaaz ­-και σε άλλα σημεία στον κυβερνοχώρο- έχει αναρτηθεί προς συλλογή υπογραφών ψήφισμα με τίτλο «Όχι στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια».

Το κείμενο του ψηφίσματος αυτού είναι προβληματικό από αρκετές απόψεις. Καταρχάς, σε αυτό δεν αναγνωρίζεται, ούτε κατ’ ελάχιστον, ότι υπάρχει μια κοινωνική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία οι μητέρες είναι κατάλληλες για την ανατροφή των παιδιών, ενώ οι πατέρες όχι, και, λόγω αυτής της νοοτροπίας, οι δικαστές δίνουν σχεδόν πάντα την επιμέλεια των παιδιών στις μητέρες μετά το διαζύγιο.

Από την άλλη, βέβαια, δεν αναφέρεται πουθενά ρητά ότι οι γυναίκες είναι περισσότερο κατάλληλες για την ανατροφή του παιδιού και, επομένως, δικαίως παίρνουν την επιμέλεια των παιδιών αφού χωρίσουν από τον σύζυγο ή σύντροφο. Η μη αναφορά μιας τέτοιας θέσης, καθώς και η θέση υπέρ της συναινετικής  συνεπιμέλειας, καταδεικνύουν ότι οι «Μαμάδες ενάντια στην υποχρεωτική συνεπιμέλεια» (όπως υπογράφεται το κείμενο του ψηφίσματος), εμμέσως πλην σαφώς, παραδέχονται ότι οι πατέρες είναι εξ ίσου κατάλληλοι με τις μητέρες για την ανάληψη της επιμέλειας των παιδιών.

Για να καλύψουν την αντίφαση, ισχυρίζονται ότι όλοι όσοι διεκδικούν την συνεπιμέλεια είναι πατέρες κακοποιητές Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όσο διαρκούσε η απεργία πείνας του Δημήτρη Koυφοντίνα, όλους εμάς που ζητούσαμε να γίνει δεκτό το αίτημά του, οι κυβερνητικοί, ή τρίτοι, μας ρωτούσαν καλοπροαίρετα ή λιγότερο καλοπροαίρετα: «Αν αύριο κάνει απεργία πείνας ένας εθνικιστής δολοφόνος, εσείς θα τον στηρίξετε και αυτόν;». Εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, απαντούσαμε απλώς «ναι» και κόβαμε εκεί την κουβέντα.

Τώρα που έληξε η απεργία και δεν λειτουργεί πλέον ο ηθικός εκβιασμός και η αυτολογοκρισία την οποία επιβάλλουν τα διάφορα «μην σπας το μέτωπο», «οι κριτικές βοηθάνε τον αντίπαλο» κ.λπ., μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα που τότε κόβαμε. Καθόσον με αφορά, λοιπόν, επιπλέον αυτού του «ναι, θα τον στηρίξω», είχα να πω και κάτι ακόμα το οποίο παρέλειπα τότε. Και αυτό ήταν ότι το «θα» αυτό είναι περιττό. Η ερώτηση δεν είναι υποθετική, είναι τωρινή· και έχει ήδη απαντηθεί: αυτό κάνω ήδη τώρα.

Οι όποιοι ενδοιασμοί που απέτρεψαν κάποιους από το να στηρίξουν το αίτημα του Koυφοντίνα, ή που έκαναν άλλους να τον Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη 

Η σημερινή αγόρευση του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πλαίσιο της «Ώρας του Πρωθυπουργού», εκτός από διάφορα άλλα σημεία που δεν έβγαζαν νόημα ή έβγαζαν το αντίθετο από εκείνο που (μάλλον) εννοούσε, περιλάμβανε και την εξής αξιοπερίεργη αποστροφή:

Τέτοια περιστατικά [όπως αυτά της Νέας Σμύρνης] δεν μπορούν, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για ευρύτερα επεισόδια. Ούτε βέβαια να εξισώνονται με το ανιστόρητο επιχείρημα «Η βία γεννά βία». Όχι, κ. Τσίπρα, η βία δεν γεννά βία. Μόνο ο βίαιος λόγος γεννά τελικά τη βίαιη πράξη. Η βία από μόνη της δεν γεννά τίποτα, γεννά μόνο χάος.

Το κείμενο αυτό είναι πραγματικά ασυνάρτητο, και αποφάσισα να ελέγξω στην επίσημη ιστοστελίδα της προεδρίας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ακριβώς το διάστημα που ετοιμάζεται να γιορτάσει το επαναστατικό γεγονός που υποτίθεται ότι αποτέλεσε τη βάση της ύπαρξής του, το ελληνικό κράτος, όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεται να δολοφονήσει διά παραλείψεων, πανηγυρίζοντας μάλιστα γι’ αυτό, τον Δημήτρη Koυφoντίνα.

Η σύμπτωση αυτή είναι εξόχως ειρωνική. Διότι, αν εξετάσουμε συγκριτικά την ύπαρξη και τη δράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή π.χ. της επικεφαλής των εορτασμών Γιάννας Αγγελοπούλου, με εκείνη του Koυφoντίνα, θα δούμε ότι μεγαλύτερη σχέση με όσα έγιναν το 1821, και με όσους τα έκαναν, έχει φυσικά ο δεύτερος, όχι οι πρώτοι.

Το 1821 έδρασαν τα κουμπούρια. Τα κουμπούρια αυτά τα κρατούσαν ως επί το πλείστον άτακτοι, αντάρτες. Όχι πάντως τακτικός Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το διάστημα αυτό κατά το οποίο ακούγονται από παντού καταγγελίες για αποκλεισμό αναρτήσεων ή/ και ολόκληρων λογαριασμών στο Facebook λόγω αναφορών στον γνωστό κρατούμενο απεργό πείνας, ένας αποκλεισμός λόγω … ανάρτησης αποσπάσματος από ένα λογοτεχνικό (και, εμμέσως, γλωσσολογικό) κείμενο των αρχών του 20ού αιώνα είναι αν μη τι άλλο πρωτότυπος.

Αυτό ακριβώς συνέβη σε μένα σήμερα. Προ ολίγου, ανάρτησα από το λογαριασμό μου το κάτωθι απόσπασμα από το βιβλίο Το Ταξίδι μου του Γιάννη Ψυχάρη:

Συνέχεια →

Συνέχεια →