Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μετάφραση του Tractatus Politicus του Βενέδικτου/ Μπαρούχ ντε Σπινόζα.

Η μετάφραση αυτή είχε γίνει το χειμώνα του 1990-91, με σκοπό φυσικά να κυκλοφορήσει ως βιβλίο. Πλην όμως, λόγω κάποιων ασυνεννοησιών με εκδοτικούς οίκους και επιμελητές και γενικώς για διάφορους λόγους τους οποίους δεν πολυθυμάμαι σήμερα, τελικώς δεν κυκλοφόρησε.

Εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει διαθέσιμη στο εμπόριο ελληνική μετάφραση του βιβλίου αυτού, με μία πολύ κατατοπιστική εισαγωγή. Σκέφτηκα όμως να αναρτήσω και αυτή την παλιότερη απόδοση ώστε να είναι διαθέσιμη ηλεκτρονικά και να μην σαπίζει στο ψηφιακό της συρτάρι, όπου δεν χρησιμεύει σε κανέναν. 

Με δεδομένο ότι η απόδοση έγινε πριν από σχεδόν 30 χρόνια, είναι ευνόητο ότι ίσως σήμερα σε κάποια σημεία να έκανα διαφορετικές μεταφραστικές επιλογές. Επιπλέον, με δεδομένο ότι το κείμενο διέτρεξε, μέσω διαδοχικών αντιγραφών, πέντε ή έξι διαφορετικούς υπολογιστές, είναι πιθανό να έχουν υπάρξει απώλειες (κυρίως στη μορφοποίηση, αλλά ενδεχομένως και τμημάτων του κειμένου) κατά τη μεταφορά. Εάν κανείς προσέξει κάτι τέτοιο, μπορεί να το επισημάνει στα σχόλια. Παρόλα αυτά, σκέφτηκα ότι η ανάρτηση έχει μια πρακτική χρησιμότητα σήμερα, διότι μπορεί να επιτρέψει στον ελληνόγλωσσο αναγνώστη να σχηματίσει μια εικόνα για όσα λέει το ημιτελές αυτό έργο του Σπινόζα, και επίσης για το πού και πώς τα λέει.

Α.Γ., Δεκ. 2018

Συνέχεια →

της Σάλλυ ΜακΚή

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μετάφραση του τελευταίου τμήματος του άρθρου τής Sally McKee «The Revolt of St Tito in fourteenth‐century Venetian Crete: A reassessment», Mediterranean Historical Review 1994 9:2, 173-204. Μετάφραση-σημειώσεις Α.Γ. Ευχαριστώ τον Γιάννη Μηλιό που τράβηξε την προσοχή μου στο άρθρο αυτό και γενικότερα στο θέμα στο οποίο αναφέρεται.

του Joshua Clover

Πολλά έχουν γραφτεί για τα Κίτρινα Γιλέκα και τη σχέση τους τόσο με την πολιτική, αριστεράς και δεξιάς, όσο και με τα ιστορικά κύματα εργατικών εξεγέρσεων. Σε αυτό το άρθρο, ο Τζόσουα Κλόβερ υποστηρίζει ότι τα Κίτρινα Γιλέκα είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό παράδειγμα μιας σύγχρονης εξέγερσης και ο καλύτερος τρόπος να το δει κανείς είναι ως ένα πρώιμο παράδειγμα ενός κύματος κλιματικών εξεγέρσεων που, σύντομα, έρχεται.

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στις 13 Δεκεμβρίου, τα λεγόμενα «ειδησεογραφικά» ηλεκτρονικά μέσα στο ελληνόφωνο διαδίκτυο κατακλύστηκαν από ένα πανομοιότυπο δημοσίευμα σχετικό με το βιασμό και τη δολοφονία της Θρακιώτισσας φοιτήτριας στη Ρόδο, (ενίοτε, όχι πάντα, αναφερόταν ως σχετική πηγή το δελτίο του καναλιού STAR, αλλά εκεί δεν αναφερόταν καμία πηγή), το οποίο διαβεβαίωνε ότι ο ένας εκ των δύο συλληφθέντων για την πράξη αυτή, με το που μπήκε στη φυλακή, εν μια νυκτί μεταμελήθηκε και «στράφηκε στο θεό».

Το αγιογραφικό αυτό δελτίο τύπου, προφανώς υπαγορευμένο από τους οικείους ή/ και τους συνηγόρους του κρατουμένου, είναι φυσικά αναληθοφανές στα όρια του γελοίου Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δικαιολογημένα επικρίθηκε η κάπως ιδιόμορφη λεκτική επιτέλεση του αντιπροέδρου της ΝΔ Αδώνιδος Γεωργιάδη σχετικά με τον μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αξίζει όμως λίγο να αναρωτηθούμε, ποιοι ακριβώς είναι οι δίκαιοι αυτοί λόγοι; Φραστικά, η δήλωση δεν έχει κάτι μειωτικό για τον παίκτη, ούτε καν κάτι ανακριβές –πέραν βέβαια του ότι δεν γεννήθηκε «στη Νιγηρία» αλλά στα Σεπόλια. Αλλά αυτό το ανασκεύασε ήδη ο Γεωργιάδης. Οπότε, κατά τα λοιπά έχει τυπικά δίκιο να λέει ότι τον σέβεται και τον αγαπά. Λέω όμως «τυπικά» διότι η τοποθέτησή του ενείχε –προφανώς σκοπίμως- ένα διπλό μήνυμα: με τον τρόπο εκφοράς της, υπονόμευε αυτό που έλεγε με το περιεχόμενό της. Το να εκφωνείς λάθος δύο και τρεις φορές το όνομα κάποιου, και ιδίως ένα όνομα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί απόσπασμα της παρέμβασης του συγγραφέα στην εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου Λένε όχι, λέω ναι. Τρία κείμενα για τον Άκη Πάνου (εκδ. Ένεκεν, Θεσσαλονίκη 2013).

Στα τρία δοκίμια του βιβλίου αυτού, και ιδίως στο δεύτερο, ο αναγνώστης θα δει ότι, ακολουθώντας μία λίγο-πολύ φιλολογική μέθοδο ανάλυσης, δείχνω πώς ο Άκης Πάνου αναπτύσσει δύο αντίθετες όψεις ή διαστάσεις του ίδιου θέματος, την κάθε μια σε ένα διαφορετικό τραγούδι, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έτσι ζεύγη τραγουδιών που φαίνεται να απαντάνε το ένα στο άλλο, ή να προεκτείνουν το ένα το άλλο. Ενίοτε μάλιστα αυτό συμβαίνει και στο εσωτερικό του ίδιου τραγουδιού.

Ταυτόχρονα, όπως ήδη σημειώθηκε και από τους άλλους ομιλητές, αυτό το σύντομο βιβλιαράκι κάθε άλλο παρά εξαντλεί το θέμα.

Προεκτείνοντας λοιπόν αυτή τη γραμμή ανάλυσης, θα εξετάσω παρακάτω ακόμη ένα τέτοιο παράδειγμα, ένα ζεύγος «δίδυμων» τραγουδιών από τις αρχές της δεκαετίας του 70, στα οποία δεν αναφέρομαι καθόλου στο βιβλίο, και τα οποία θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει αντικείμενο ενός άλλου, τέταρτου μέρους. Πρόκειται για το ζεύγος που σχηματίζουν τα τραγούδια «Εγώ καλά σου τα ΄λεγα», με τον Στράτο Διονυσίου, και «Τι Συνέχεια →