του Ιάσονα Αποστολόπουλου

Τα εγκλήματα του εθνικού ήρωα Αλέξανδρου του Γ (που ονομάστηκε Μagnus=Μέγας από τους επίσης μεγαλομανείς κατακτητές Ρωμαίους) δεν είχαν προηγούμενο στην μέχρι τότε καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας.

Για τους ανατολικούς λαούς, ο βάρβαρος Αλέξανδρος είναι ότι ο Ούννος Αττίλας για την Δύση, ενώ στη λογοτεχνία των Περσών παρομοιάζεται με τον σατανά. (Περσ. Ahriman). 

Με εντολή του Αλεξάνδρου, η Θήβα αφού λεηλατήθηκε, ισοπεδώνεται τελείως και ουσιαστικά παύει να υπάρχει. 6.000 άμαχοι Θηβαίοι σφαγιάσθηκαν και 30.000 σύρθηκαν αιχμάλωτοι στα σκλαβοπάζαρα.

Στην φοινικική πόλη της Τύρου, έσφαξε 10.000 άμαχους κατοίκους, τους 2.000 τους σταύρωσε γυμνούς κατά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για την ανθρωποσφαγή που διεξάγεται στη λωρίδα της Γάζας, πολλοί/-ές στον ελληνόφωνο κυβερνοχώρο (και όχι μόνο σ’ αυτόν) χρησιμοποιούν τον προσδιορισμό γενοκτονία. Τη γενοκτονία αυτή φυσικά κατηγορείται ότι πραγματοποιεί το Ισραήλ, ή/ και «οι Εβραίοι» κατά ορισμένους. Αυτοί οι ορισμένοι συχνά σπεύδουν να παραλληλίσουν τη γενοκτονία αυτή με εκείνη που είχαν υποστεί στο παρελθόν –κατά τη δεκαετία του 1940- οι ίδιοι οι δράστες, οι οποίοι τώρα «μετατρέπονται από θύματα σε θύτες».

Ο παραλληλισμός αυτός βέβαια κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες, πράγμα που μας κάνει να υποθέσουμε ότι δεν οφείλεται στη μεγαλύτερη ή μικρότερη ένταση των συγκρούσεων και του ανθρώπινου πόνου που αυτές προκαλούν, αλλά ότι το σχήμα υπήρχε έτοιμο και κάθε φορά επενδυόταν στα γεγονότα ασχέτως της σφοδρότητάς τους –ή μόλις Συνέχεια →

του Κερέμ Αικτέμ

Στην πρόσφατη ανάρτηση για το «κομμουνιστικό μπακάλικο», το κείμενο –ακολουθώντας φυσικά το πρωτότυπο ρεπορτάζ- αναφερόταν στην πόλη όπου βρίσκεται το κατάστημα με το «επίσημο», σημερινό της όνομα: «Τούντζελι».

Η πόλη αυτή δεν λεγόταν πάντα έτσι. Το προηγούμενο όνομα, καθώς και το παρελθόν που συνδέεται με αυτό, μάλλον δεν είναι άσχετο με το κομμουνιστικό της παρόν. Για να φωτίσουμε κάπως αυτή την προϊστορία, δημοσιεύουμε παρακάτω ένα σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο τού Kerem Öktem Angry Nation. Turkey since 1989 (University of Chicago Press, Chicago 2011, σελ. 35-37). Μετάφραση-σημειώσεις: Μαρία Σαρρή.

Η εξέγερση στο Ντέρσιμ σημαίνει το τέλος ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου συγκρούσεων και αντεπιθέσεων. Στα μέσα της δεκαετίας του 30, η ορεινή περιοχή του Ντέρσιμ[1] ήταν η τελευταία περιοχή που αψηφούσε τον απόλυτο έλεγχο του κράτους. Μια επίμονα ανεξάρτητη, φυλετική [tribal] κοινωνία από 70 000 το πολύ Κούρδους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Διαβάζοντας το λόγο όσων επιχειρούν να δικαιολογήσουν, ή να σχετικοποιήσουν, τη φασιστική επίθεση εναντίον του δήμαρχου της Θεσσαλονίκης την περασμένη εβδομάδα, στη βάση τού ότι «και αυτός προκάλεσε με τη δήλωσή του», ένα πράγμα –μεταξύ πολλών άλλων- που μου κάνει εντύπωση είναι ότι, σε αυτόν, διενεργείται συστηματικά μία υποκατάσταση.

Η δήλωση η οποία φέρεται να προκάλεσε τους φασίστες έλεγε επί λέξει: «χέστηκα αν ο Κεμάλ σκότωσε Έλληνες».

Όλοι όμως οι απολογητές των φασιστών, ακόμη και οι μη Πόντιοι, ισχυρίζονται ότι η δήλωση αυτή προσέβαλε και προκάλεσε τους Ποντίους –όχι τους Έλληνες γενικά. Πολλές φορές, η υποκατάσταση αυτή καταλαμβάνει και το ίδιο το κείμενο της αρχικής δήλωσης,  Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο λεκτικός σχηματισμός της ποντιακής γενοκτονίας, και η ανάδυσή του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή –τα τέλη της δεκαετίας του 80, και όχι νωρίτερα ή αργότερα- θεωρώ ότι καθορίστηκε από έναν ακόμη παράγοντα, έναν ακόμη παραπόταμο ο οποίος εξέβαλε στη διαδικασία της διαμόρφωσής του. Ο παράγοντας αυτός επίσης συνδέεται με τα «φαντάσματα του σπιτιού», με την προϊστορία του τόπου όπου εγκαταστάθηκαν οι έποικοι, και ιδίως με τον τρόπο διαχείρισης αυτής της προϊστορίας από την επίσημη μνήμη.

Στην ελληνική ποίηση, αλλά και τη λογοτεχνία, την ιστοριογραφία και άλλα είδη του λόγου, αφιερώθηκε πολύς χώρος και γράφτηκαν ολόκληρες βιβλιοθήκες για να περιγράψουν τις χαμένες πατρίδες και να αναλύσουν τα συναισθήματα που γεννούν. Δεν έχει αφιερωθεί όμως ανάλογη προσοχή στο ερώτημα τι γίνεται με τις πατρίδες που βρήκαμε, τι γινόταν πριν έρθουμε εμείς, και πού πήγε αυτό που γινόταν.

Αυτό είναι αναμενόμενο όταν η ύπαρξη των προσφύγων στη νέα τους πατρίδα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και λίγες μέρες, έχει δημοσιευθεί όχι μόνο η απόφαση που κηρύσσει επιτέλους αθώο τον Γερμανό ιστορικό Χάιντς Ρίχτερ, αλλά επίσης και το σκεπτικό της –ή τουλάχιστον οι «άξονές» του.

Η απόφαση, η οποία τερματίζει –προς το παρόν- μία δίκη που, όπως είχα γράψει στο παρελθόν, δεν θα έπρεπε καν να είχε αρχίσει, σχολιάστηκε ήδη επαρκώς. Το σκεπτικό όμως της αθώωσης έχει μια σειρά από παράπλευρες συνέπειες, οι οποίες είναι ίσως σημαντικότερες από την ίδια την απόφαση. Ή πάντως ευρύτερες.

Μία από αυτές είναι ότι η απόφαση κρίνει νόμιμη την αμφισβήτηση και την άρνηση της ποντιακής γενοκτονίας. Ακόμα περισσότερο, κρίνει αντισυνταγματική την απαγόρευση της αμφισβήτησης Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην Εφημερίδα των Βαλκανίων της 13-2-1921 δημοσιεύθηκε η εξής επιστολή αναγνώστη:

Κύριε Διευθυντά,

Εδιάβασα όσα εγράψατε διά το κρέας των Καυκασίων, και σας συγχαίρω διά την παρρησίαν σου!

Αλλ’ έχετε άδικον. Το κρέας δεν δίδεται χάριν των προσφύγων, αλλά δίδεται χάριν του εργολάβου, όπως τουτέστιν ενθυλακώση 15-20,000 δρ. την εβδομάδα.

Κάθε Κυριακήν εις τον συνοικισμόν Καλαμαριάς επαναλαμβάνονται αι ίδιαι σκηναί. Οι πρόσφυγες δεν δέχονται τα ψοφίμια του εργολάβου. Ο εργολάβος επικαλείται την στρατιωτικήν δύναμιν, χαρακτηρίζει τους πρόσφυγας Μπολσεβίκους, και η υπόθεσις λύεται υπέρ του εργολάβου.

O ανώνυμος εργολάβος στον οποίο το ελληνικό κράτος είχε αναθέσει τη σίτιση των εγκλείστων στο στρατόπεδο του Καραμπουρνού δεν ήταν ο μόνος ο οποίος χαρακτήρισε τους πρόσφυγας Μπολσεβίκους για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του. Το ίδιο έκαναν και άλλοι εκείνο το διάστημα, με αποτέλεσμα πολλοί από τους πρώην Ρωμιούς Οθωμανούς πολίτες και ήδη sans papiers να μην μπορέσουν ούτε καν να ξεκινήσουν το ταξίδι τους ως λαθρομετανάστες.

Ο επιφανέστερος από αυτούς ήταν ο γνωστός απατεώνας και δολοφόνος Χαρίλαος Φιλιππίδης, ο οποίος με την επωνυμία «Χρύσανθος» διετέλεσε μητροπολίτης Τραπεζούντας και αργότερα αρχιεπίσκοπος Αθηνών· με τις ιδιότητές του δε αυτές κατέχει σήμερα περίοπτη θέση στην εθνική μνήμη Συνέχεια →

του Arda Ekşigil

Θα κάτσουμε στο τραπέζι, θα βάλουμε λίγο νερό στο ρακί, και λίγο πάγο. Θα πιάσουμε με το πηρούνι ένα μεζέ. Θα πιούμε μία γουλιά ρακί. Αν είμαστε τυχεροί θα σηκώσουμε το κεφάλι και θα αγναντέψουμε κάμποση ώρα το Βόσπορο. Όχι, δεν συμβαίνει τίποτα, είμαστε σε ντέρτια. “Μερακλώσαμε” όπως λένε οι Ρωμιοί. Τότε ακριβώς είναι που μας πιάνει ένα μακάμι “νιχαβέντ”.

Πάει κάμποσος καιρός που δεν μας είχε σιμώσει, γιατί δεν είχε έρθει η ώρα του. Ξέρει εκείνο πότε θα μας συντροφέψει, όπως κι εμείς γνωρίζουμε Συνέχεια →