του Κερέμ Αικτέμ

Στην πρόσφατη ανάρτηση για το «κομμουνιστικό μπακάλικο», το κείμενο –ακολουθώντας φυσικά το πρωτότυπο ρεπορτάζ- αναφερόταν στην πόλη όπου βρίσκεται το κατάστημα με το «επίσημο», σημερινό της όνομα: «Τούντζελι».

Η πόλη αυτή δεν λεγόταν πάντα έτσι. Το προηγούμενο όνομα, καθώς και το παρελθόν που συνδέεται με αυτό, μάλλον δεν είναι άσχετο με το κομμουνιστικό της παρόν. Για να φωτίσουμε κάπως αυτή την προϊστορία, δημοσιεύουμε παρακάτω ένα σύντομο απόσπασμα από το βιβλίο τού Kerem Öktem Angry Nation. Turkey since 1989 (University of Chicago Press, Chicago 2011, σελ. 35-37). Μετάφραση-σημειώσεις: Μαρία Σαρρή.

Η εξέγερση στο Ντέρσιμ σημαίνει το τέλος ενός επαναλαμβανόμενου μοτίβου συγκρούσεων και αντεπιθέσεων. Στα μέσα της δεκαετίας του 30, η ορεινή περιοχή του Ντέρσιμ[1] ήταν η τελευταία περιοχή που αψηφούσε τον απόλυτο έλεγχο του κράτους. Μια επίμονα ανεξάρτητη, φυλετική [tribal] κοινωνία από 70 000 το πολύ Κούρδους Συνέχεια →

του Mεχμέτ Τσετίνγκιουλετς

Ένα μικρό μπακάλικο σε μια μικρή πόλη στην ορεινή ανατολική Τουρκία σημείωσε αστραπιαία επιτυχία και τώρα ετοιμάζεται να γίνει πανεθνική αλυσίδα. Το μαγαζί, το οποίο άνοιξε πέρυσι στο Οβατζίκ της επαρχίας Τούντζελι, κατακλύστηκε τόσο πολύ από παραγγελίες από όλη τη χώρα, που τέσσερα άλλα καταστήματα εγκαινιάστηκαν φέτος στις τρεις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας.

Τα τρόφιμα του Οβατζίκ, που παράγονται τοπικά και με φυσικό τρόπο, είναι μια ιστορία που αφορά κάτι περισσότερο από την υγιεινή διατροφή: έχει σχέση και την πολιτική.

Στις τοπικές εκλογές του 2014, οι ψηφοφόροι του Οβατζίκ, το οποίο μαζί με τα γύρω χωριά έχει πληθυσμό περίπου 8.500 κατοίκων, εξέλεξαν δήμαρχο τον Φατίχ Μεχμέτ Mάτζογλου, πράγμα που τον κάνει το πρώτο και μοναδικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας επικεφαλής αυτοδιοικητικής αρχής. Πιστός στην ιδεολογία του κόμματός του, ο Mάτζογλου έριξε βάρος στην ανάπτυξη της συνεταιριστικής γεωργίας και ξεκίνησε βιολογική καλλιέργεια σε 65 εκτάρια δημόσιας γης με στόχο την παραγωγή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Έχει ήδη επισημανθεί, και επικριθεί, η ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία την οποία μαρτυρεί η αντίδραση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη στην αναγγελία ότι η Αρχή Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες ζήτησε από τέσσερις ελληνικές τράπεζες να της αποστείλουν αναλυτική κίνηση των τραπεζικών λογαριασμών του ιδίου, της συζύγου του, του αδελφού του και κάποιων στενών συνεργατών του. Πράγματι, όποιος μιλά περί «περιστασιακών ενοίκων της εκτελεστικής εξουσίας» θεωρεί ότι υπάρχουν, ή θα έπρεπε να υπάρχουν, μόνιμοι ένοικοι της εξουσίας, και ότι ο ίδιος προφανώς είναι ένας από τους άξιους για αυτή τη μονιμότητα –αν όχι ο κατεξοχήν άξιος.

Κάτι όμως εξίσου αξιοπερίεργο είναι η δραστηριότητα την οποία αποδίδει η δήλωση σε αυτούς τους «μόνιμους ενοίκους». Αυτοί, μας λέγεται εξ αντιδιαστολής, είναι εκείνοι από τους οποίους γράφεται «Η Ιστορία». Με το οριστικό άρθρο στον ενικό και, ιδίως, με Συνέχεια →

συνέντευξη της Ντουνιά Ντεπορτέρ

Σε κάθε συζήτηση περί προσφύγων, ένα από τα «επιχειρήματα»-κλισέ των ρατσιστών και ξενόφοβων είναι: «αφού τους αγαπάτε τόσο, γιατί δεν τους παίρνετε σπίτια σας;».

Μία σύντομη απάντηση είναι: τους παίρνουμε, αλλά οι φίλοι σας οι μπάτσοι μάς συλλαμβάνουν και μας τρομοκρατούν.

Προς απόδειξη, η παρακάτω συνέντευξη της Βελγίδας τραγουδίστριας Dounia Depoorter στο περιοδικό Moustique [Το κουνούπι], η οποία, μια Κυριακή του Οκτωβρίου, στις 5.30 το πρωί, δέχθηκε την φιλική επίσκεψη κλιμακίου της τοπικής αστυνομίας επειδή φιλοξενούσε δύο Σουδανούς 18 και 25 χρονών στο πλαίσιο της εκ περιτροπής στέγασης προσφύγων από τους αλληλέγγυους της Plateforme citoyenne d’aide aux réfugiés [Πλατφόρμα πολιτών για βοήθεια προς τους πρόσφυγες], ενός χαλαρού δικτύου εθελοντών που αναλαμβάνουν να φιλοξενήσουν άστεγους μετανάστες για δύο ή τρεις βραδιές κάθε φορά. Οι δύο νεαροί κοιμόντουσαν σε ένα ανοίκιαστο διαμέρισμα της τραγουδίστριας ακριβώς δίπλα στο δικό της, όταν μπούκαραν οι Βέλγοι Ράμπο για να καταπολεμήσουν τους «διακινητές ανθρώπων».

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η 9η Νοεμβρίου 2018, (επέτειος της Νύχτας των Κρυστάλλων του 1938), θα μείνει στην ιστορία ως μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της Βουλής των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους γενικότερα.

Τη μέρα αυτή, με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων, ή πάντως χωρίς κανείς από τους (ελάχιστους ομολογουμένως) παρόντες βουλευτές να φέρει αντίρρηση, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός ημιπαράφρονος Αλβανού τραμπούκου ο οποίος, βάσει σχεδίου –και προφανώς σε συνεννόηση ή και συνεργασία με μυστικές ή και φανερές υπηρεσίες ενός ξένου κράτους, του ελληνικού, όπως μαρτυρεί και ο εξοπλισμός του-, επιχείρησε, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, να προκαλέσει πολεμική εμπλοκή.

Ο εγκληματίας αυτός, πριν σκοτωθεί (και όχι βέβαια «δολοφονηθεί», όπως προκλητικά Συνέχεια →