Nelli Kambouri
Desde anteayer (28 de junio), vivimos como cucarachas en la plaza Syntagma. La policía griega nos rocía constantemente con productos químicos, independientemente de lo que hagamos o digamos, pero persistimos. Nos vamos un rato de Sintagma para recuperar la respiración y volvemos una y otra vez. Descansamos un poco y volvemos. Incluso antes de que empezaran a estallar los productos químicos, ayer por la mañana, estábamos, sin más, Συνέχεια
by Nelli Kambouri
Since yesterday, June 28, we live like cockroaches in Syntagma square. We are sprayed continuously with chemicals by the Greek police regardless of what we do or what we say, but we persist. We leave Syntagma square for a while to catch our breath and keep on Συνέχεια
της Νέλλης Καμπούρη
Απο προχθές στο Σύνταγμα ζούμε σαν τις κατσαρίδες. Μας ψεκάζουν ασταμάτητα ανεξαρτήτως του τι κάνουμε ή λέμε κι εμείς επιμένουμε. Φεύγουμε για λίγο και μετά ξαναερχόμαστε. Μετακινούμαστε, ξεκουραζόμαστε και μετά πάλι. Στη Βουλής πριν ακόμα αρχίσουν τα δακρυγόνα σήμερα το πρωί καθόμασταν σ’ Συνέχεια
Akis Gavrilidis
Prva greška koju moramo izbeći, pokušavajući da shvatimo nemire koji su potresli Grčku u decembru 2008, jeste da ih čitamo kao ’’slepo nasilje’’ ili ’’emotivni izliv mladih’’ bez političkih implikacija.
Ovaj pokret, iako je sigurno imao afektivnu stranu (ili, precizno, baš zbog toga), već je direktno i eminentno politički, u mnogo dubljem i širem smislu nego što je uobičajeno. Tačno je da pokret nije istakao nikakve specifične ‘’zahteve’’ (nekom drugom na Συνέχεια
by Akis Gavriilidis
The first error we must avoid when trying to make sense of the riots that shook Greece in December 2008, is to read them as “blind violence” or as an “emotional outburst of the youth” without political implications.
This movement, although it certainly had an affective side, (or precisely because of that), is already directly and eminently political, in a much deeper and larger sense than the usual one. It is true that the movement did not submit any specific “demands” (to somebody else Συνέχεια
Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης
Βιογραφικά
Branden W. Joseph: Το διάστημα αυτό, είσαι καθηγητής επικοινωνίας στο πανεπιστήμιο. Ίσως θα άξιζε τον κόπο να μας εκθέσεις σύντομα την προσωπική και διανοητική σου πορεία. Πώς αντιλαμβάνεσαι τη σχέση μεταξύ της ακαδημαϊκής σου εργασίας και της εργασίας σου με την Αυτονομία;
Paolo Virno: Η αποφασιστική εμπειρία της νιότης μου ήταν η επαναστατική πάλη σε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Επιμένω: ανεπτυγμένη. Μια χώρα, δηλαδή, στην οποία Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Τι είδους εσώρουχα φοράει άραγε ο Παναγιώτης Ψωμιάδης;
Το ερώτημα αυτό, υπό άλλες συνθήκες δεν θα απασχολούσε κανέναν· θα ήταν αδιάφορο, και μάλιστα άτοπο, να γίνει αντικείμενο δημόσιας συζήτησης.
Ωστόσο, εν προκειμένω, αυτός που το εισάγει στο δημόσιο λόγο και το καθιστά επίδικο πολιτικό ζήτημα είναι ο ίδιος ο ενδιαφερόμενος.
Πράγματι, μετά την πρόσφατη καταδίκη του σε δεύτερο βαθμό για παράβαση καθήκοντος, αλλά και ήδη πριν απ’ αυτήν, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας δήλωσε επανειλημμένα ότι αυτός «δεν φοράει στριγκάκια»[1].
Γιατί είναι σημαντικό να μας ανακοινωθεί η ενδυματολογική αυτή συνήθεια; Προφανώς, Συνέχεια
του Τζόρτζιο Αγκάμπεν[1]
1. Το 1943, σε ένα μικρό εβραϊκό περιοδικό, το The Menorah Journal, η Χάννα Άρεντ δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Εμείς oι πρόσφυγες». Σε αυτό το σύντομο αλλά σημαντικό δοκίμιο, η Άρεντ, αφού σκιαγραφήσει κατά πολεμικό τρόπο ένα πορτρέτο του κ. Cohn, του αφομοιωμένου Εβραίου που είχε γίνει 150 τοις εκατό Γερμανός, 150 τοις εκατό Βιεννέζος και 150 τοις εκατό Γάλλος, αλλά τελικά διαπιστώνει με πίκρα ότι «on ne parvient pas deux fois»*, αντιστρέφει τη κατάσταση του πρόσφυγα και του προσώπου χωρίς χώρα –στην οποία η ίδια ζούσε- και προτείνει την κατάσταση αυτή ως υπόδειγμα Συνέχεια
Nomadic universality 