της Παζ ντυΜπουά

(Αποσπάσματα από το βιβλίο Out of Athens: The New Ancient Greeks, Harvard University Press 2010, και ειδικότερα το 5^ο κεφάλαιο με τίτλο Slaves in the tragic city, σ. 73-78. O τίτλος του δημοσιεύματος και οι σημειώσεις σε αγκύλες είναι του μεταφραστή)

Η αρχαιοελληνική τραγωδία δεν αφορά μόνο τον μεγάλο άνδρα, ούτε καν τον ανθρωπάκο· μέρος του προβλήματος είναι ότι η πλούσια και πολύμορφη κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας έχει «διατμηθεί», για να χρησιμοποιήσω τον όρο των Γκοφ και Σίμπσον[1], και φιλτραριστεί μέσα από αναγωγιστικές και μεροληπτικές αναγνώσεις αιώνων. Και σε αυτές περιλαμβάνω μία από τις πρώτες αναγνώσεις της τραγωδίας, τον Αριστοτέλη, ως ένα στοχαστή ο οποίος ερμήνευσε την κληρονομιά της τραγωδίας κατά τρόπο μερικό και ιστορικά εντοπισμένο. Εγώ θέλω να κοιτάξω και άλλους τρόπους να δούμε την τραγωδία, να την ανοίξουμε σε ένα πιο ετερογενές, ασταθές και πολύμορφο είδος ανάγνωσης που θα μπορούσε να μιλήσει στη μετανεωτερικότητα, ή Συνέχεια →

Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο Michel Foucault, La société punitive : Cours au Collège de France 1972-1973, ΕΗΕSS-Gallimard-Seuil, Paris 2013,το οποίο αποτελεί τον 11^ο κατά σειρά έκδοσης (αλλά το 3^ο κατά χρονολογική σειρά) τόμο στη μεταθανάτια έκδοση των παραδόσεων του φιλοσόφου που επιμελούνται οι François Ewald, Alessandro Fontana και Bernard Harcourt, και συγκεκριμένα από την παράδοση της 14/3/1972. Ο τίτλος είναι του μεταφραστή. Οι σημειώσεις είναι των επιμελητών, εκτός αν αναφέρεται αλλιώς.

Όταν μίλησα για παρανομία υπό τη μορφή της λεηλασίας, μίλησα για τον συσσωρευμένο πλούτο σαν να αποτελούνταν από αγαθά προς κατανάλωση, από στοιχεία πλούτου προς θέση σε κυκλοφορία τα οποία θα μπορούσε κανείς να τα ιδιοποιηθεί είτε για να τα χρησιμοποιήσει ο ίδιος, είτε για να τα διανείμει. Αλλά αυτό ήταν απλώς μια αφαίρεση. Ο πλούτος αυτός είναι πριν απ’ όλα ένας μηχανισμός παραγωγής, σε σχέση με τον οποίο το σώμα του εργάτη –τώρα άμεσα παρόν σε σχέση με αυτόν τον πλούτο ο οποίος δεν θα του ανήκει- δεν είναι πλέον απλή επιθυμία, αλλά εργατική δύναμη, η οποία πρέπει να γίνει παραγωγική δύναμη. Σε αυτό ακριβώς το σημείο του μετασχηματισμού της σωματικής δύναμης σε εργατική δύναμη και της ενσωμάτωσης αυτής της δύναμης σε ένα σύστημα παραγωγής που θα την κάνει παραγωγική δύναμη, συγκροτείται μία νέα τάση παρανομίας, η οποία, όπως και εκείνη της λεηλασίας, αφορά τη σχέση ανάμεσα στο σώμα του εργάτη και το σώμα του πλούτου, αλλά το σημείο εφαρμογής της δεν είναι πλέον το σώμα του πλούτου ως αντικείμενο πιθανής ιδιοποίησης, αλλά το σώμα του εργάτη ως δύναμη παραγωγής.

Αυτή η τάση παρανομίας συνίσταται κατ’ ουσίαν στην άρνηση εφαρμογής αυτής της δύναμης στο μηχανισμό παραγωγής. Μπορεί να πάρει περισσότερες μορφές: 1) την απόφαση της οκνηρίας: την άρνηση του εργάτη να προσφέρει στην αγορά εργασίας αυτά τα μπράτσα αυτό το Συνέχεια →