του Άκη Γαβριηλίδη

Η φράση «Είμαστε όλοι καθαρίστριες» αποτελεί τον τίτλο σημειώματος του Τάκη Θεοδωρόπουλου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Καθημερινή τής 30.07.2014 και ειδικότερα στην κατηγορία «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» –προφανώς από παρεξήγηση, διότι δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με την πολιτική. Το σημείωμα εξηγεί ότι δανείστηκε τον τίτλο από δήλωση που έκανε η Χάρις Αλεξίου στη συναυλία της υπέρ των καθαριστριών του υπουργείου οικονομικών, οι οποίες διεκδικούν την επαναπρόσληψή τους. Πριν καν τελειώσει η πρόταση, ο Θεοδωρόπουλος σπεύδει να εκφράσει την ετεροκανονιστική δυσφορία του για τη «σφαλιάρα» που, κατ’ αυτόν, συνιστά για τη γλώσσα αυτή η queer ασυμφωνία γένους ανάμεσα στο υποκείμενο και το κατηγορούμενο.

Τόσο πριν, όσο και μετά από το σημείο αυτό, σε όλο το υπόλοιπο σημείωμα, ο λεπταίσθητος χειριστής του λόγου δεν κάνει και τίποτε άλλο: γκρινιάζει –όχι, δεν ειρωνεύεται· ούτε καν σαρκάζει. Απλώς γκρινιάζει- για κάθε λεκτική ή άλλη πρακτική η οποία απειλεί να αναταράξει τις έμφυλες και (δηλαδή) τις κοινωνικές ιεραρχίες. Γκρινιάζει για το δικαίωμα της απεργίας, γκρινιάζει για τις συναυλίες, γκρινιάζει για την αλληλεγγύη στη Γάζα, και για ό,τι άλλο βρει στο δρόμο του. Και γκρινιάζοντας αστυνομεύει.

Δεν ξέρω αν υπερβάλλω, αλλά ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι η ιστορία δεν έχει καταγράψει άλλη συγκυρία στην οποία οι οπαδοί της ανισότητας και της τάξης να έβγαιναν τόσο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πολλοστή αναζωπύρωση της σύγκρουσης στην Παλαιστίνη, επίσης για πολλοστή φορά έρχεται στην επιφάνεια, στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, το τρομερά λεπτό και πολύπλοκο ερώτημα πώς μιλάμε γι’ αυτή τη σύγκρουση, πώς οργανώνουμε την πολεμική και τη διαμαρτυρία μας κατά τρόπο ώστε να αποφύγει τις διπλές και τριπλές παγίδες που παραμονεύουν πριν καν αρχίσουμε να μιλάμε. Στο δημόσιο διάλογο, ή στον ημι-δημόσιο που συνιστά ενίοτε το διαδίκτυο, φαίνεται να έχουν ειπωθεί τα πάντα και τα αντίθετά τους, κατά τρόπο που ο λόγος να παραλύει, να μη βρίσκει κάτι να πει που το νόημά του να μην ακούγεται εκ των προτέρων ακυρωμένο και κορεσμένο. Μάλιστα, έχουν ειπωθεί, και λέγονται, όλα τα σωστά και όλα τα λάθος σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, τόσο που να φαίνεται ματαιοπονία ακόμα και το να προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις πού αρχίζει το ένα και πού το άλλο.

Κι ωστόσο, κάτι που θα είχε νόημα να δοκιμάσει να διατυπώσει κανείς, είναι μια κουβέντα «δεύτερου βαθμού»: ότι ίσως το Ισραήλ κινητοποιεί τόσο τους λόγους μας, μας προκαλεί τόσο έντονη –και συνήθως αρνητική- φόρτιση, επειδή μας μοιάζει. Με άλλα λόγια, ότι ο αντι-ισραηλισμός (δηλαδή ο αντι-σιωνισμός, που οι υποστηρικτές του μας διαβεβαιώνουν με κάθε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από αρκετά χρόνια, την περίοδο που συνεργαζόμουν με την εφημερίδα «Εποχή», (ή μάλλον, ακριβώς, περί το τέλος της περιόδου αυτής), είχα στείλει προς δημοσίευση ένα κείμενο με τον τίτλο «Θεοδωράκης: ρατσισμός ή γεροντική άνοια;», το οποίο αφορούσε τις γνωστές παραληρηματικές δηλώσεις του μουσικού και πολιτευτή σχετικά με τον «μικρό λαό των Εβραίων» που «βρίσκεται στη ρίζα του κακού»[1]. Η επιλογή του τίτλου προκάλεσε ενστάσεις εκ μέρους της εφημερίδας, η οποία τελικά τον δημοσίευσε «διορθωμένο» σε «ρατσισμός ή εμμονές;».

Τώρα που γράφω σε μπλογκ και όσα λέω δεσμεύουν μόνο εμένα, δεν μπορώ παρά να εκφράσω τη χαρά μου που μου δίνεται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσω αυτούσια την ίδια διάζευξη προκειμένου για μια τελείως ανάλογη δήλωση της παλαίμαχης σκηνοθέτριας και ηθοποιού Ρούλας Πατεράκη, η οποία επίσης δημιουργεί την απορία αν οφείλεται σε προϋπάρχοντα ρατσισμό ή σε επιδείνωση λόγω της ηλικίας (αν και βέβαια το ένα δεν αποκλείει το άλλο).

Η Πατεράκη ετοιμάζεται το διάστημα αυτό να παρουσιάσει στη μικρή Επίδαυρο μία «περφόρμανς» (όπως η ίδια την αποκαλεί) βασισμένη στα δύο πρώτα βιβλία από την «Ιστορία Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η παρουσίασή μου θα εστιαστεί σε δύο ζητήματα, ένα πρακτικό και ένα θεωρητικό.

Συζητάμε τις παραμονές βουλευτικών εκλογών [*]. Σε τέτοιες περιόδους εύλογα ανακύπτει το ερώτημα: Τι πρέπει να κάνουμε σε αυτές τις εκλογές;

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε προηγουμένως ένα άλλο:

Πώς ψηφίζει ο κόσμος;

Θεωρώ το ερώτημα αυτό αναγκαίο διότι τον τελευταίο καιρό υπάρχει πράγματι μια αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο οι ψηφοφόροι αντιμετωπίζουν την ιδιότητά τους αυτή. Ή ίσως τα πράγματα να ήταν από καιρό έτσι και εμείς να μην το είχαμε καταλάβει.

Το δεύτερο, πιο θεωρητικό ερώτημα, είναι, πώς συλλαμβάνουμε νοητικά αυτή τη δραστηριότητα, τι ερμηνευτικά Συνέχεια →