Με την παρούσα ανάρτηση, ξεκινάμε τη δημοσίευση μιας σειράς μεταφρασμένων αποσπασμάτων από το βιβλίο τού Martin Bernal Black Athena: The Afroasiatic Roots of Classical Civilization [Μαύρη Αθηνά: οι αφροασιατικές ρίζες του κλασικού πολιτισμού]. Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει τρεις τόμους, οι οποίοι κυκλοφόρησαν από το Rutgers University Press το 1987, το 1991 και το 2006 αντίστοιχα. Προκάλεσε πολλές συζητήσεις και για το περιεχόμενό του έχουν διατυπωθεί διιστάμενες απόψεις παγκοσμίως, ενώ στην Ελλάδα σχεδόν αποκλειστικά αρνητικές, χωρίς όμως ποτέ μέχρι τώρα να έχει δοθεί στο ελληνόφωνο κοινό η ευκαιρία να έρθει σε επαφή με αυτό. Είναι ενδεικτικό ότι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά βιβλίο που απαντά στη Μαύρη Αθηνά, όχι όμως και το ίδιο το αρχικό βιβλίο. Η παρούσα δημοσίευση προσπαθεί, στο μέτρο του δυνατού, να καλύψει αυτή την έλλειψη, ή τουλάχιστο να την αναδείξει.
Το κεφάλαιο που δημοσιεύουμε εδώ προέρχεται από τον πρώτο τόμο του βιβλίου που είχε τον τίτλο The Fabrication of Ancient Greece, 1785-1985. Η μετάφραση έγινε από την έκδοση του Vintage Books, London 1991, σ. 246-250.
Monthly Archives: Δεκέμβριος 2011
Το αίμα των γεφυριών
του Νεντίμ Γκιουρσέλ
«Οι Σέρβοι μπήκαν στα Σκόπια όταν ήμουν δευτέρα γυμνασίου. Φύγαμε αμέσως, εγκαταλείποντας το ωραίο μας σπίτι. Ο πατέρας μου πέθανε από εξάντληση στο δρόμο», μου διηγόταν η γιαγιά μου με τη φοβερή ρουμελιώτικη[1] προφορά της. Όπως πολλοί Τούρκοι από τη Μακεδονία, είχε διωχθεί από την εστία της κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων. Οι άνθρωποι που έχουν ξεριζωθεί από τη γη τους λυπούνται συνέχεια για το παρελθόν, μιλάνε συνέχεια για τις υπέροχες μέρες που ζούσανε κάποτε, τα πλούτη τους και το σπίτι τους –ναι, πάντοτε το σπίτι τους- που εγκατέλειψαν. Η γιαγιά μου ήταν από αυτούς τους ανθρώπους, μία «επαναπατρισθείσα από τα Βαλκάνια», όπως έλεγαν τότε. Η ιστορία της, με την οποία με νανούριζε όταν ήμουν παιδί –γιατί αυτή με Συνέχεια
Θεσμίζουσες πρακτικές και δυνητικότητες: Ενεργοποίηση του θεάτρου Εμπρός
του Πάνου Κομπατσιάρη
Κάποιες πολύ βασικές ερωτήσεις που πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη πριν από κάθε απόπειρα ανάλυσης θεσμών και θεσπίσεων σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής είναι οι εξής: Σε τί συνίστανται οι επιθυμίες των συμμετεχόντων να συμμετέχουν σε αυτές; Και στη συνέχεια: Με ποιους τρόπους αυτές οι επιθυμίες διοχετεύονται μέσω των εν λόγω θεσπίσεων στη σφαίρα του κοινωνικού;
Αυτές οι ερωτήσεις πρέπει να τίθενται, όχι για να μας βοηθάνε να κατανοούμε τις εσωτερικές αναζητήσεις των καλλιτεχνών, των διοργανωτών και των επισκεπτών, αλλά για να προσπαθούμε να εντοπίζουμε τα δυνητικά νέα γίγνεσθαι, τους πιθανούς νέους ορίζοντες του σχετίζεσθαι που τροφοδοτούνται και αναπαράγονται μέσω αυτών των εγχειρημάτων. Η εκάστοτε πρακτική καλλιτεχνικής θέσπισης από αυτή τη σκοπιά, δε θα πρέπει να κρίνεται μόνο με βάση αυτό που ‘φιλοξενεί’ ή παράγει ως έργο, αλλά πρώτα απ όλα με βάση τους τρόπους με τους οποίους ενεργοποιεί την επιθυμία συνεύρεσης σε ένα χώρο, όπου οι τρόποι αυτοί -αν και φυσικά δεν καθορίζουν αποφασιστικά την υποδοχή του καλλιτεχνικού προϊόντος- σίγουρα εγγράφουν τις τροχιές τους πάνω σ’ αυτήν.
Nomadic universality 