Monthly Archives: Σεπτεμβρίου 2018

Gender,Law,Violence

For Zak: The responsibility for our grief

This is a collective text signed by at least 150 academics from Universities in and outside Greece (list updated here).

The last few days, we have been witnessing with emotion and rage the developments in relation to the violent, unexpected, and unjust death of queer activist and drag performer Zak Kostopoulos in the centre of Athens.

The racist and homophobic positions, those opinions publicly expressed by some of our fellow citizens, which are extremely insulting to the memory of the deceased, as well as the initial misinformation and unethical coverage of the events by certain mass media outlets, must be condemned once again. Nevertheless, they have been answered by the immediate reaction of the LGBTQI community—to which Zak belonged and in which he was cherished—as well as other collectives, initiatives, groups, and individuals who strongly expressed their grief, but also their demand for a full investigation of the Συνέχεια →

Κλασσικό
Βία,Δίκαιο,Φύλο

Για τον Ζακ: Η ευθύνη του πένθους μας

Συλλογικό κείμενο

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε με συγκίνηση και οργή τις εξελίξεις σχετικά με τον βίαιο, αδόκητο και άδικο θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου στο κέντρο της Αθήνας.

Οι ρατσιστικές και ομοφοβικές θέσεις, οι ακραία προσβλητικές για τη μνήμη του νεκρού απόψεις που διατυπώθηκαν από συμπολίτες μας δημόσια, καθώς και η αρχική τουλάχιστον παραπληροφόρηση και αντιδεοντολογική κάλυψη των γεγονότων από κάποια ΜΜΕ, πρέπει να γίνουν για μια ακόμα φορά αντικείμενο καταδίκης. Έχουν πάντως ήδη απαντηθεί από την άμεση αντίδραση της LGBTQI κοινότητας στην οποία ανήκε και πρωταγωνιστούσε ο Ζακ, άλλων συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών, ομάδων, και ατόμων που εξέφρασαν δυναμικά το θρήνο, αλλά και την απαίτησή τους για πλήρη Συνέχεια →

Κλασσικό
Εθνικισμός,Ιστορία,Μνήμη

Ποιος απελευθερώθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1821;

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Παρακολουθώντας τυχαία ειδήσεις σε κάποιο κανάλι, πληροφορήθηκα ότι προχθές, στην Τρίπολη (της Αρκαδίας), εορτάστηκε πανηγυρικά η επέτειος … «απελευθέρωσης» της πόλης. Αυτό προφανώς θα γίνεται κάθε χρόνο, αλλά δεν κατάφερα να πληροφορηθώ εδώ και πόσα ακριβώς χρόνια. Μάλλον όχι πάρα πολλά, όμως, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η σχετική μνεία σε ημιεπίσημο –ή πάντως φιλικό προς την εκδήλωση- σάιτ, από την πρώτη πρόταση, σπεύδει να κουνήσει το δάχτυλο προς όσους τυχόν θα είχαν την τάση να κάνουν άλλες ορολογικές επιλογές:

 

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα γιορτάζεται, την πρώτη Κυριακή μετά την 23η Σεπτεμβρίου, η απελευθέρωση της Τρίπολης και όχι η άλωση όπως κακώς έχει επικρατήσει να λέγεται (η υπογράμμιση δική μου).

 

Η επιμονή αυτή δείχνει ότι η αλλαγή είναι σχετικά πρόσφατη και συναντά δυσκολίες να επιβληθεί.

Και πώς να μη συναντά; Αφού το 1821 δεν είναι τόσο μακριά ώστε να έχει ο κόσμος ξεχάσει ότι, από όσους ζούσαν τότε, και όλους τους μεταγενέστερους μέχρι πρόσφατα, κανείς δεν είχε χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο. Το 1821, κανείς στην Τριπολιτσά δεν Συνέχεια →

Κλασσικό
σεξουαλικότητα,Εθνικισμός

Είναι πούστηδες οι μακεδονομάχοι;

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Εδώ και χρόνια, αναλύοντας το μόρφωμα του νεοποντιο-μακεδονισμού που έχει αναπτυχθεί και εδραιωθεί τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη, είχα επισημάνει ότι οι επιτελέσεις του χαρακτηρίζονται από μία πολύ σαφή ομοσεξουαλικότητα/ ομοκοινωνικότητα, συνδυασμένη με μία έκδηλη ή λανθάνουσα διάσταση παρωδίας, μια ηθελημένη ή ακούσια κωμικότητα. Και είχα επιχειρήσει να αναλύσω αυτή τη διάσταση με επίκεντρο δύο εμβληματικές φιγούρες Ποντιομακεδονιστών, τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και τον Χάρρυ Κλυνν.

Η σουρεαλιστική εμφάνιση ενός άνδρα αγνώστων στοιχείων και προθέσεων ο οποίος, συμμετέχοντας στο αντι-μακεδονικό συλλαλητήριο της 8ης Σεπτεμβρίου, επέδειξε με υπερηφάνεια γυμνό το κάτω ήμισυ του σώματός του, ανεβάζει σε νέα επίπεδα τη διάσταση αυτή και θέτει ένα ενδιαφέρον ζήτημα –ή ίσως περισσότερα- για την κοινωνική Συνέχεια →

Κλασσικό
σεξισμός,Ανάλυση λόγου,Πολιτική

Ναι, Έλενα, σεξισμός είναι. Αλλά κυρίως φθόνος

του Άκη Γαβριηλίδη

 

Ένα πράγμα έχει πιάσει σωστά η Έλενα Ακρίτα στο σημείωμά της περί σεξισμού: πράγματι, στο ζήτημα αυτό έχει μπλέξει –δεν ξέρω ποιους άλλους περιλαμβάνει αυτό το «έχουμε», αλλά αυτή σίγουρα έχει- τα μπρόκολα με τις μπαλαντέζες. (Όχι ως προς τον ορισμό, διότι αυτόν τον δίνει ορθά. Στην εφαρμογή τού ορισμού είναι που τα θαλασσώνει).

Επίσης, και σε ένα άλλο έχει δίκιο: ότι υπάρχουν γυναίκες που είναι ηλίθιες και εμπαθείς.

(Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτό στο μυαλό της αφορά μόνο τις άλλες, όχι την ίδια. Αλλά αυτό εμάς δεν μας δεσμεύει).

Πράγματι λοιπόν, υπάρχουν γυναίκες που διακατέχονται από πάθη, και ιδίως, εν προκειμένω, από το πάθος του φθόνου, του ανταγωνισμού και της μνησικακίας. Το οποίο τις οδηγεί να κρίνουν αυστηρότερα τις (άλλες) γυναίκες. Και ειδικότερα, να καθιερώνουν γι’ αυτές ένα τεκμήριο ενοχής και να τις καλούν, με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου, να Συνέχεια →

Κλασσικό