του Άκη Γαβριηλίδη

Μία από τις πρώτες αναγγελίες της νέας κυβέρνησης ήταν και η ίδρυση επιτροπής για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την «Παλιγγενεσία», σκοπός της οποίας μεταξύ άλλων θα είναι

η ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό την δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους.

Είναι κάπως περίεργη αυτή η ομολογία ότι η «ενιαία εικόνα» δεν υπάρχει και πρέπει να δημιουργηθεί τώρα· δεν μας εξηγείται ποιος το διαπίστωσε αυτό και πώς. Πάντως ο στόχος αυτός είναι μάταιος, παράλογος, αδύνατος, αντιεπιστημονικός, και επιπλέον κατεξοχήν αντιφιλελεύθερος.

Πρώτα απ’ όλα, είναι ανιστόρητος.

Οι επαναστάτες τού 21 δεν είχαν ενιαία εικόνα, ούτε αισθάνονταν ότι πρέπει να αποκτήσουν. Ήταν ένα απερίγραπτο motley crew, μία Λερναία Ύδρα, ένα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από δύο μήνες, κυκλοφόρησε το βιβλίο τού Σπύρου Ασδραχά Πρωτόγονη Επανάσταση: Αρματολοί και Κλέφτες (18ος -19ος αι.), μια συλλογή άρθρων του με θέμα τους κλέφτες και τους αρματολούς, με επιλογή κειμένων και πρόλογο του Νίκου Θεοτοκά.

Φαντάζομαι ότι και η επιλογή τού τίτλου, κατά μείζονα λόγο, ανήκει στους σημερινούς επιμελητές και όχι στον ίδιο το συγγραφέα.

Η επιλογή δεν είναι άστοχη, ούτε αναντίστοιχη με το περιεχόμενο των άρθρων, εφόσον απομονώνει και σηματοδοτεί τον συγκεκριμένο όρο τον οποίο επινόησε και χρησιμοποίησε ευρύτατα ο συγγραφέας ήδη από τη δεκαετία τού 50. Αυτό όμως που προξενεί απορία, και δημιουργεί την εντύπωση μίας επιστημολογικής και πολιτικής αφέλειας, είναι ότι οι επιμελητές δεν εκφράζουν πουθενά καμία αποστασιοποίηση ή κριτική απέναντι σε αυτόν τον από κάθε άποψη απαράδεκτο και σχεδόν προκλητικό όρο· Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μόλις πριν από τρεις μήνες, ο νυν πρωθυπουργός έδινε συνέντευξη στο Open Tv. Εκεί, όταν η δημοσιογράφος (Έλλη Στάη) τον ρώτησε αν πιστεύει ότι ο κ. Τσίπρας «αντάλλαξε το Μακεδονικό με τις συντάξεις», απάντησε: «Δεν έχω καμία αμφιβολία γι’ αυτό» και προσέθεσε ότι «στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται».

Την βεβαιότητα αυτήν εξάλλου είχε εκφράσει την περίοδο εκείνη και με άλλες ευκαιρίες, τόσο ο ίδιος όσο και πολλά στελέχη του κόμματός του.

Πριν περάσουν λίγες μέρες από την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, πολλοί μέχρι πρόσφατα ανυποχώρητοι Μακεδονομάχοι υπουργοί, όπως ο κ. Παναγιωτόπουλος, δήλωσαν σαφώς ότι αποδέχονται τη συμφωνία των Πρεσπών και ότι «αν αυτή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Λουί Αλτουσέρ παρατηρούσε κάπου ότι οι κομμουνιστές έχουν αναπτύξει τρομερά εκλεπτυσμένα θεωρητικά εργαλεία για την ανάλυση της πολιτικής και της ιστορίας, αλλά συχνά ξεχνάνε να εφαρμόσουν οι ίδιοι αυτά τα εργαλεία στη δική τους πρακτική.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα για αυτό το ξέχασμα από έναν τύπο λόγου που έχει αναπτυχθεί, και επιβληθεί ως αυτονόητος με τη δύναμη της συνήθειας, στο εσωτερικό της ελληνικής «γνήσιας αριστεράς»· κατ’ αυτόν, για κάθε πολιτική εξέλιξη, ιδίως για την άνοδο δεξιών κομμάτων στην εξουσία, πάγια αιτία είναι η όχι αρκετά αριστερή πολιτική των μη δεξιών κομμάτων. Μία παραλλαγή αυτής της «ερμηνείας» είναι το: «όταν η αριστερά ασκεί την πολιτική της δεξιάς, τότε ο κόσμος προτιμά την πραγματική δεξιά». Μόνο τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, έχω δει να χρησιμοποιείται αυτό Συνέχεια →

του Αλέξανδρου Κεσσόπουλου

Είναι μόνο πράξη δικαιοσύνης η επιλογή μιας κυβέρνησης να στηρίξει εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που ζει υπό συνθήκες εξαθλίωσης και περιθωριοποίησης;
Ή μήπως είναι και μια πράξη ενίσχυσης της δημοκρατίας;
Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι τα δημοκρατικά πολιτεύματα τείνουν προς την Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αμέσως μετά τις προηγούμενες εκλογές, (αν όχι και νωρίτερα όταν προαναγγέλθηκε), δεν σταμάτησαν να διατυπώνονται σφοδρές κριτικές, με καλή ή υστερόβουλη πρόθεση, από υπεραριστερή ή φιλελεύθερη σκοπιά, για την επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Το κατηγορητήριο ήταν εξαιρετικά απλό και επαλαμβανόμενο: η επιλογή αυτή «νομιμοποιεί την ακροδεξιά», την κάνει αποδεκτή στην μέινστρημ πολιτική, άρα πιο επικίνδυνη και ικανή να επηρεάζει τις εξελίξεις.

Τώρα που ολοκληρώθηκε αυτή η εμπειρία, έχουμε τα στοιχεία και τη χρονική απόσταση να αξιολογήσουμε αν δικαιώθηκε ή όχι αυτή η κινδυνολογία. Η επιβεβλημένη απάντηση Συνέχεια →