του Άκη Γαβριηλίδη

Καθ’ όλο τον εικοστό αιώνα, διεξήχθησαν παθιασμένες συζητήσεις για το λεγόμενο «εθνικό ζήτημα», για το τι είναι «το έθνος» (συνήθως με οριστικό άρθρο στον ενικό), ποια η ουσία του, ποια πρέπει να είναι η στάση της αριστεράς απέναντι σε αυτό, και άλλα μεταφυσικά ερωτήματα.

Στο παρόν σημείωμα, δεν σκοπεύω να ξανανοίξω τα ζητήματα αυτά. Χρησιμοποιώ στον τίτλο τον όρο «έθνος» για να υπονοήσω κάτι διαφορετικό: όχι τη στάση της αριστεράς απέναντι στη φαντασιακή κοινότητα του έθνους, αλλά τη φαντασιακή ιδέα ότι η ίδια η αριστερά αποτελεί μια διακριτή κοινότητα, ένα οιονεί χωριστό έθνος-κράτος (εν κράτει) μέσα στην υπόλοιπη κοινωνία, για το οποίο ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά.

Την ιδέα αυτή δεν την προβάλλει και δεν την διακηρύσσει ρητά κανείς ως δική του, εμπράκτως όμως την ακολουθούν πολλοί, με ποικίλες πολιτικές προτιμήσεις και διαθέσεις, άλλοτε φιλικές και άλλοτε εχθρικές προς την αριστερά ή κάποια εκδοχή της. Ας πούμε, την ακολουθεί από την πρώτη της φράση μια έκκληση συλλογής υπογραφών που δημοσιεύθηκε στις 5 Ιουνίου 2015 στο διαδίκτυο με τίτλο Οι κόκκινες γραμμές υπάρχουν όταν τηρούνται: Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

ΟΜΟΛΟΓΩ ΟΤΙ δεν μου άρεσαν κάποια πράγματα στο άρθρο του Ηλία Ιωακείμογλου της 25-9-2015 σχετικά με την «πολιτική κουζίνα της Θεανώς Φωτίου». Και συγκεκριμένα, δύο τουλάχιστον πράγματα, όχι άσχετα άλλωστε μεταξύ τους.

Το πρώτο είναι ότι σπεύδει εξαρχής να επικροτήσει ανεπιφύλακτα την «θυμηδία που προκάλεσαν» οι δηλώσεις τής Φωτίου περί γεμιστών, και να την χαρακτηρίσει «προφανώς δικαιολογημένη» (άνευ άλλης εξήγησης –ό,τι είναι προφανές δεν χρειάζεται εξήγηση). Η θυμηδία όμως αυτή εκφράστηκε και με αρκετά προβληματικούς τρόπους, ενίοτε στα όρια της διαπόμπευσης και του μισογυνισμού. Χρησιμοποιώντας στον πρώτο πληθυντικό την έκφραση «γελάσαμε αρκετά», ο συντάκτης αποφεύγει να πάρει οποιαδήποτε απόσταση από όλους τους άλλους οι οποίοι «γέλασαν» και κινδυνεύει να τους χρεωθεί άθελά του.

Όχι όμως μόνο γι’ αυτό.

Μετά τα γέλια, το άρθρο περνάει σε ένα «σοβαρό» μέρος, στο οποίο υπόσχεται να αποκαλύψει «ποιο είναι το σημαινόμενο πίσω από το γελοίο σημαίνον». Το σημαινόμενο λοιπόν αυτό, το οποίο και συνιστά τη «σκοτεινή πλευρά» των γεμιστών, είναι μία απολογία της λιτότητας. Στο πλαίσιο μιας τυπικά εργαλειακής αντίληψης της ιδεολογίας, τα γεμιστά είναι ένα εποικοδόμημα της οικονομικής βάσης∙ είναι μία ιδέα, ένας κανόνας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με μία ερμηνεία που πρότεινε προσφάτως η κα Περιστέρη, ο μεγαλοπρεπής τάφος της Αμφίπολης κατασκευάστηκε προς τιμήν του Ηφαιστίωνα, κατόπιν εντολής εκ μέρους του Αλέξανδρου, του εραστή του.

(Αυτό το τελευταίο δεν το είπε ακριβώς έτσι, είπε «αδελφικού φίλου»).

Αν επιβεβαιωθεί η ερμηνεία αυτή, (αλλά και αν δεν επιβεβαιωθεί· μήπως όλοι οι άλλοι εορτασμοί και τελετές μνήμης που κάνουμε βασίζονται στην επιστημονική ακρίβεια;), θεωρώ ότι το στοιχείο αυτό αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για τον ελληνικό τουρισμό: θα πρέπει τα υπουργεία πολιτισμού, ενδεχομένως παιδείας και θρησκευμάτων, και σίγουρα τουρισμού, να συστήσουν μια task force η οποία τάχιστα να καταθέσει τεκμηριωμένες εισηγήσεις για το πώς μπορεί καλύτερα να καθιερωθεί η Αμφίπολη ως παγκόσμιος γκέι προορισμός.

Όπως είναι γνωστό, η χώρα μας είχε ήδη έναν τέτοιο προνομιακό προορισμό για γυναίκες πελάτισσες που ακολουθούν ομοερωτικό προσανατολισμό: τη νήσο Λέσβο, και ειδικότερα την Ερεσό. Η εδραιωμένη αυτή παράδοση, τι πιο φυσικό από το να συνοδευτεί τώρα με ένα αντίστοιχο hotspot που να αφορά τους άνδρες ομοφυλόφιλους. Ιδού μία λαμπρή ιδέα για την ελληνική επιχειρηματικότητα, και ταυτόχρονα για Συνέχεια →