του Άκη Γαβριηλίδη

Αν σας έλεγαν ότι υπάρχει ένα ποίημα που σε έναν από τους πρώτους του στίχους χρησιμοποιείται –και σε αρκετούς υπόλοιπους επανέρχεται σαν ρεφραίν- η φράση «Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι», τι θα νομίζατε ότι ήταν εκείνος που το έγραψε;

Αν είστε λογικός άνθρωπος με στοιχειώδη πληροφόρηση για το τι συμβαίνει στον σύγχρονο κόσμο, θα λέγατε ότι μάλλον πρόκειται για κάποιον Χρυσαυγίτη με καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Η ορθή απάντηση είναι ότι το ποίημα αυτό πράγματι υπάρχει, και το έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος. Φέρει τον γελοίο πομπώδη τίτλο «Διακήρυξη προς το λαό μου και σ’ όλους τους Συνέχεια →

του  Ervin Kondakçiu

Πρόσφατα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης διόρισε εθνικό συντονιστή για την φροντίδα και την προστασία των ασυνόδευτων παιδιών τον κ. Απόστολο Δοξιάδη. Ένα από τα πιο γνωστά – και ας ειπωθεί όταν το διάβασα σε νεαρή ηλικία το βρήκα κατά τα άλλα καλογραμμένο – έργα του Απόστολου Δοξιάδη είναι το Logicomix. Πρόκειται για μυθιστόρημα σε μορφή κόμικ στο οποίο εκτυλίσσονται δύο παράλληλες ιστορίες. Στην εξιστόρηση της δράσης και της σκέψης  των θεμελιωτών της επιστήμης της λογικής παρεμβάλλεται η αφήγηση των σκέψεων μιας παρέας -αποτελούμενης από τους ίδιους τους συγγραφείς- που ενώνει το πάθος για την επιστήμη της λογικής.

Το βιβλίο γράφτηκε αρχικά στα αγγλικά και μεταφράστηκε από τους συγγραφείς (Δοξιάδης και Χρήστος Παπαδημητρίου). Μέρος της δράσης του βιβλίου εκτυλίσσεται στο κέντρο της Αθήνας. Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει σε αυτές τις λίγες σκηνές και πώς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τόσα χρόνια, οι φιλελεύθεροι-ακροκεντρώοι διανοούμενοι μας πρήζανε για τις «παθογένειες» της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος. Αυτές υποτίθεται ότι ήταν οι πελατειακές σχέσεις, η κυριαρχία των προσωπικών επαφών επί της αξιοκρατίας, η αγνόηση και καταπάτηση των απρόσωπων νόμων και θεσμών και μιας μυθοποιημένης «αστικής ευγένειας».

Αν όλα αυτά είναι στραβά, δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί καλύτερη ενσάρκωσή τους από την περίπτωση Δοξιάδη.

Αυτό όμως που εγώ βρίσκω απεχθέστερο στην περίπτωσή του είναι η ριζικά ανισωτική Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή την αντιπαράθεση γύρω από το κάπνισμα, ειπώθηκαν και γράφτηκαν πολλοί μαργαρίται. Το βραβείο του χειρότερου όλων όμως δικαιούται ανεπιφύλακτα ο Γιώργος –ακριβώς- Μαργαρίτης. Όχι φυσικά ο τραγουδιστής. Ο ιστορικός.

Ο Μαργαρίτης λοιπόν δήλωσε ότι «Οι μισθοί των 400 ευρώ χαλούν την υγεία πολύ περισσότερο από το τσιγάρο».

Ένα σόφισμα όχι μόνο γελοίο, αλλά και αδιέξοδο, του οποίου η μόνη πρακτική απόληξη είναι η πλήρης αδράνεια και η διαιώνιση του προβλήματος, και όλων ανεξαιρέτως των προβλημάτων. Ό,τι άσχημο και να βρούμε, πάντα θα υπάρχει κάτι που να μας φαίνεται χειρότερο. Π.χ. οι μισθοί των τετρακοσίων ευρώ (ας υποθέσουμε) είναι «χειρότεροι από το κάπνισμα». Αλλά και οι μισθοί των τριακοσίων ευρώ είναι χειρότεροι από εκείνους των τετρακοσίων ευρώ. Μήπως λοιπόν να μην αγωνιστούμε κατά των μισθών αυτών, επειδή υπάρχουν και χαμηλότεροι;

Αυτή η λογική της κολοκυθιάς βέβαια δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τη άλλη μεγάλη απολογητική του επιθετικού καπνίσματος σαρκαστική (υποτίθεται) κοινοτοπία «λύσαμε όλα τα μεγάλα προβλήματα και τώρα ασχολούμαστε με το κάπνισμα». Το βραβείο όμως πηγαίνει στον Μαργαρίτη λόγω του ειδικού μπόνους που δικαιούται επειδή (και) σε αυτή τη συνέντευξη εκφράζει ακόμα μια φορά τον γνωστό συντηρητισμό, εθνικισμό και ρατσισμό του.

Ως ορεκτικό, βέβαια, επιτίθεται πρώτα στις καταλήψεις, δίνοντας άλλοθι στην καταστολή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δεν πιστεύω, ούτε λυπάμαι όσους θρασύτατους επιμένουν ότι πρέπει να «συζητήσουμε πολιτισμένα» για να «βρούμε μία κοινά αποδεκτή λύση» στο πρόβλημα του καπνίσματος σε δημόσιους κλειστούς χώρους και καταστήματα. Είναι πολύ αργά πλέον. Δεν δικαιούται να κλαψουρίζει ότι «είναι θέμα παιδείας και όχι επιβολής» όποιος δεν έδειξε όλα αυτά τα χρόνια καμία παιδεία και καμία διάθεση συνεννόησης. Οι όρκοι τους και οι διαβεβαιώσεις τους για την υπεροχή της «συναίνεσης» έναντι του «χαφιεδισμού» είναι υποκριτικοί. Το μόνο που τους κάνει να επικαλούνται αυτές τις αξίες είναι ότι βρέθηκαν τώρα στο ζόρι να χάσουν την (εις βάρος των άλλων) απόλαυσή τους.

Το κάπνισμα με ενοχλεί υποκειμενικά, και με βλάπτει αντικειμενικά. Μη μου λέτε ότι και άλλα πράγματα βλάπτουν, ότι όλοι θα πεθάνουμε ή ότι στην Αμερική καταπιέζουν τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε (πάλαι ποτέ) φιλελεύθερη εφημερίδα, με τίτλο «Ποιοι λόγοι με έδιωξαν απ’ την Ελλάδα», ο βιολιστής και αρχιμουσικός Λεωνίδας Καβάκος σε ένα σημείο λέει μεταξύ άλλων: «η μουσική του έχει ένα άρειο [sic] στοιχείο». Και, λίγο μετά: «Από τέτοιους “φάρους” προσπαθώ να διδάσκομαι, από το πώς διαχειρίστηκαν τις συμφορές τους, γιατί αυτή η δύναμη υπάρχει σε όλους μας, στο DNA μας».

Ο εν λόγω φάρος εδώ είναι ο Μπετόβεν. Όχι ότι έχει κάποια σημασία αυτό: οι δηλώσεις αυτές είναι ξεκάθαρα ναζιστικές, για όποιον και αν μιλούσε.
Λέξη «άρειο» με ει δεν υπάρχει βέβαια στα ελληνικά. Αλλά πάλι, η ορθογραφία μίας συνέντευξης, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, είναι ευθύνη του δημοσιογράφου και της εφημερίδας. Αυτός που μιλάει, έστω από το τηλέφωνο, δεν επιλέγει πώς θα γραφεί το ι· αυτός εκφωνεί απλώς τον ήχο àrio.

O δυστυχής Μπετόβεν, λοιπόν, πιστώνεται ότι η μουσική του είναι κατάλληλη για την άρια φυλή, για το λευκό DNA.

Όσον αφορά το ζήτημα του τίτλου, ο μουσικός με παρρησία δηλώνει:

Ο δεύτερος λόγος που έφυγα –και δεν φοβάμαι να το πω– ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο…

Ταυτόχρονα, δεν κρύβει την απογοήτευσή του που «κανένας υπουργός δεν τον κάλεσε να συζητήσουν».

Φαίνεται όμως ότι τα πέτρινα χρόνια για τους δυστυχείς ναζιστές μουσικούς βαίνουν προς τη λήξη τους.

Την ίδια μέρα κατά την οποία δημοσιεύεται η συνέντευξη, ένας υπουργός, δεν κάλεσε μεν τον Καβάκο, αλλά έκανε κάτι που σίγουρα θα του άρεσε: ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, κατοικημένα ή μη· όπως ειπώθηκε επί λέξει στην παρουσίαση του σχεδίου, «όσοι μπαίνουν σε αυτά τα κέντρα δεν θα γίνονται αντιληπτοί από την τοπική κοινωνία».

Είμαι σίγουρος ότι ο πικραμένος αυτοεξόριστος στην Ελβετία Άριος θα βρίσκει τις εξελίξεις αυτές πιο ταιριαστές στην αισθητική και στο DNA του. Καθώς λοιπόν πηγαίνουμε ολοταχώς προς τα πίσω, μετά –σε αντίστροφη χρονική σειρά- τα Πέτρινα Χρόνια, έρχεται το Happy Day. Οπότε, το μόνο που μένει είναι να κληθεί ο Λεωνίδας Καβάκος να δώσει μία πανηγυρική συναυλία για τα εγκαίνια της νέας Μακρονήσου. Με έργα Βάγκνερ, ίσως. Προπαντός όχι, φυσικά, με ρεμπέτικα ή λαϊκά, τα οποία είναι δείγματα «απόλυτης παρακμής» –όπως έχει επίσης γνωματεύσει στο παρελθόν ο απηνής διώκτης κάθε Dekadenz.

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην ιστορικοπολιτική μας φαντασία, η λέξη «έξοδος» είναι ανεξίτηλα κωδικοποιημένη από τις αφηγήσεις της αθεράπευτης νεκροφιλίας του ριζοσπαστικού πατριωτισμού (πρβλ. «έξοδος του Μεσολογγίου» κ.λπ.) με το νόημα μίας ηρωικής θυσίας, μιας κίνησης απελπισίας που ακολουθεί έναν (αυτο)εγκλεισμό ή μία πολιορκία και που αναπόφευκτα οδηγεί σε μαρτυρικό θάνατο.

Η ίδια αυτή ελληνική λέξη, όμως, στο σύγχρονο διεθνές λεξιλόγιο της πολιτικής σκέψης και πρακτικής, και ειδικά στην ιταλική της εκδοχή[1], δηλώνει κάτι τελείως διαφορετικό, έως αντίθετο: δηλώνει την απενεργοποίηση της λογικής των στρατοπέδων, (δεν γράφω των δύο στρατοπέδων διότι αυτό είναι πλεονασμός: η στρατοπεδική λογική είναι πάντα δυική), την ακολούθηση μιας γραμμής φυγής, την πρακτική εκείνου που αναχωρεί –ή που δεν προσέρχεται.

Αυτή η έξοδος είναι που έριξε τη δικτατορία των συνταγματαρχών στην Ελλάδα το 1974.

Με αυτή την έννοια, τη χούντα, ναι, την έριξε το Πολυτεχνείο. Όπου βέβαια ως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με τη δράση του Βασίλη Παλαιοκώστα δεν είχα ασχοληθεί ιδιαίτερα, (παρά μόνο με την απόδρασή του, την οποία, όπως όλοι, είχα παρακολουθήσει από την ειδησεογραφία), μολονότι πρέπει να είμαι ο πρώτος, και ίσως ο μόνος –ή ένας από τους λίγους- που, πριν από χρόνια, είχα αναφέρει το όνομά του σε ένα άρθρο σε peer reviewed (όπως λένε στη γλώσσα της «αριστείας») διεθνές περιοδικό. Ήταν βέβαια μία αναφορά έμμεση, μέσω του παιγνιώδους χαιρετισμού που απηύθυναν σε αυτόν κάποιοι αναρχοπόντιοι στη Θεσσαλονίκη, ο οποίος συνοδευόταν από μία εξίσου παιγνιώδη αναφορά, αλλά και «παράκαμψη», της βλάχικης (δηλαδή μη ποντιακής) καταγωγής του.

Όπως είχα υποστηρίξει στο άρθρο, η διαφορά αυτή, η ένταξη σε μία διαφορετική Συνέχεια →

της Μαρία Γαλίνδο

Το να καις τις whiphala –σημαία που υπήρξε το σύμβολο των αυτοχθόνων λαών σε ολόκληρη την ήπειρο- από όλα τα δημόσια κτίρια είναι μια πράξη φασιστική, αλλά εξίσου φασιστικός είναι κάθε περιορισμός των ιδεών, των σωμάτων και των χώρων.

Το να μπαίνεις στο κυβερνητικό μέγαρο με μια Βίβλο στο χέρι και να γονατίζεις μπροστά στις κάμερες χωρίς καμία νομιμοποιητική λαϊκή εντολή είναι πράξη φασιστική και πραξικοπηματική.

Το να καις τα σπίτια μελών της κυβέρνησης του Έβο Μοράλες είναι φασισμός.

Το να καις το σπίτι του πρύτανη του δημόσιου πανεπιστημίου, Waldo Albarracín, ο οποίος ήταν πάντα υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, είναι μια φασιστική πράξη κοινωνικού εκφοβισμού εναντίον όσων τολμούν να πάρουν τον λόγο, να πάρουν μια θέση διαφωνίας απέναντι στον Έβο Μοράλες ή να αμφισβητήσουν την εκλογική νοθεία.

Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που πλημμυρίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών τηλεφώνων σε όλο τον κόσμο.

Γράφω κάτω από καταρρακτώδη βροχή σε μια νύχτα που τη βάφτισα «Νύχτα των Συνέχεια →

της Naima Mohamud

Πριν από 500 περίπου χρόνια, ένας ψηλός Αφρικανός άνδρας έφτασε στην Ιαπωνία. Eπρόκειτο να γίνει ο πρώτος γεννημένος εκτός Ιαπωνίας που κατάφερε να αναδειχθεί σε πολεμιστή σαμουράι, και το διάστημα αυτό είναι το θέμα δύο ταινιών που φτιάχνονται στο Χόλλυγουντ.

Γνωστός ως Γιασούκε, ο άνθρωπος αυτός έφθασε στην τάξη του σαμουράι υπό την εξουσία του ισχυρού Ιάπωνα φεουδάρχη του 16ου αιώνα Όντα Noμπουνάγκα –του πρώτου εκ των τριών πρωταγωνιστών της ενοποίησης της Ιαπωνίας.

Το 1579, η άφιξή του στο Κυότο, που ήταν τότε η πρωτεύουσα, προκάλεσε τέτοια εντύπωση, ώστε οι άνθρωποι ανέβαιναν ο ένας πάνω από τον άλλο για να τον δουν, ενώ μερικοί ποδοπατήθηκαν μέχρι θανάτου, σύμφωνα με τον ιστορικό Lawrence Winkler.

Μέσα σε ένα χρόνο, ο Γιασούκε είχε ενταχθεί στις ανώτερες βαθμίδες της τάξης των Συνέχεια →