Art,national identity,Politics,Postcolonialism

Emperor Ras Tafari in Piraeus: Seferis’s Colonial Anxieties

by Akis Gavriilidis

Abstract

Seferis’s poem “Leoforos Syngrou II” has received little critical attention.

Works outside the canon often prove a useful lens for an author’s practice.

This is also the case with this poem, which directly refers to a colonial and racial problematic. Seferis, both as an object of mainstream scholarship and as an icon of Greek pop culture during the last half of the 20th century, has been mainly seen as a champion of “Greekness” –construed as the solitary course of a unique nation through various vicissitudes. The author himself encouraged such a reading. In his work, however, we find evidence that Seferis was attentive to elements undermining this uniqueness, shifting attention to links, cleavages and hierarchizations within both Hellenism and humanity at large. This makes Greekness appear as a product of, and as an instrument for the production of, knowledge about and classification of individuals and ethnic groups, including self-knowledge and self-classification, as well as a technology for profiling and variously claiming and/ or attributing rights to those groups. Our understanding of Seferis’s Hellenism would be incomplete without its colonial and racial dimension.

Συνέχεια

Κλασσικό
Mobility,Postcolonialism,Social Movements

Ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης

των: Άκη Γαβριηλίδη – Μάριου Εμμανουηλίδη

Στο ομότιτλο ποίημά του (http://cavafis.compupress.gr/kavgr_86.htm), ο μεγαλύτερος –και αναμφίβολα ο πιο επίκαιρος- ποιητής της ελληνικής γλώσσας, σκιαγραφεί τέλεια το πορτραίτο ενός υποκειμένου σε μετα-αποικιακή κατάσταση: ο εν λόγω ηγεμών σκηνοθετείται ως να διακατέχεται διαρκώς από το άγχος εκείνου που κινείται ανάμεσα σε δύο γλώσσες, σε δύο πολιτισμούς (αν όχι ανάμεσα στη βαρβαρότητα και τον πολιτισμό ως τέτοιο), που χειρίζεται αριστοτεχνικά την απόσταση μεταξύ τους αλλά και Συνέχεια

Κλασσικό
December 2008 Revolt,Postcolonialism,Social Movements

To μεταφορντικό πλήθος στους δρόμους της μετα-αποικίας

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Μισέλ Φουκώ γενικώς θεωρείται ως ένας από τους Γάλλους στοχαστές που κατεξοχήν συνδέθηκαν με το κίνημα του Μάη του 68 και με όσα αυτό μας κληροδότησε στη συνέχεια, θεωρητικά όσο και πρακτικά.

Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι ότι ο Φουκώ, το Μάιο, όπως και ολόκληρο εκείνο το ακαδημαϊκό έτος, δεν βρισκόταν στο Παρίσι, ούτε καν στη Γαλλία. Βρισκόταν στην Τυνησία, όπου από το 1966 δίδασκε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Τύνιδας.

Το διάστημα της παραμονής του, εκτός από τη διδασκαλία και τη σύνταξη του «Οι λέξεις και τα πράγματα», ο Φουκώ υπήρξε μάρτυρας της προετοιμασίας και της έκρηξης ενός κινήματος, κυρίως φοιτητικού, αρκετούς μήνες πριν το αντίστοιχο στη Γαλλία, το οποίο του προκάλεσε τεράστια εντύπωση και τον οδήγησε να ενδιαφερθεί για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό τόσο άμεσα για την πολιτική και μάλιστα να αναμιχθεί προσωπικά σε αυτήν: για κάποιο διάστημα έκρυβε στο σπίτι του τον πολύγραφο των φοιτητών του, και μετά τους ίδιους τους φοιτητές του, που δέχονταν την άγρια καταστολή του καθεστώτος Μπουργκίμπα. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να δεχθεί αρκετές προειδοποιήσεις από την αστυνομία, και σε κάποια φάση θα υποστεί επίθεση και ξυλοδαρμό καθώς βάδιζε προς το σπίτι του από μυστικούς αστυνομικούς μεταμφιεσμένους σε «αγανακτισμένους πολίτες» ή το αντίστροφο. (Ας πούμε, κάτι ανάλογο με την επίθεση και την απαγωγή της οποίας υπήρξε θύμα προ ημερών ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος από την αυτοαποκαλούμενη «αντι»τρομοκρατική υπηρεσία[1]. Η διαφορά ήταν ότι εκεί δεν βγήκε κανείς να ισχυριστεί ότι επρόκειτο για «λάθος» και ότι τον μπέρδεψαν με κάποιον άλλο).

Συνέχεια

Κλασσικό