της Mίσα Μέιφαιρ

Χθες, το Express δημοσίευσε μία σέλφι που έβγαλα μαζί με τον Τζέρεμυ Κόρμπυν, κάτω από έναν τίτλο που ρωτούσε: «Ποια είναι η Misha Mayfair;». Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση οφείλω να δηλώσω ότι εγώ είμαι η Misha Mayfair· είμαι ηθοποιός ταινιών για ενήλικες· και έχω το ίδιο δικαίωμα να ασχολούμαι με την πολιτική όπως και κάθε άλλος.

Κατά την τυχαία συνάντησή μου με τον Τζέρεμυ Κόρμπυν στο νοσοκομείο Ουίττινγκτον (στην εκλογική του περιφέρεια, το Ίσλινγκτον) τον ευχαρίστησα για μια δήλωση που έκανε το 2016 υπέρ των δικαιωμάτων των εργατών του σεξ, και επίσης του ζήτησα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις μέρες αυτές πάνω-κάτω, (ανάλογα και με τα ημερολόγια), πέφτει η επέτειος της εξέγερσης του Ίλιντεν –του «Προφήτη Ηλία».

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν ακούσει τίποτα για το Ίλιντεν. Και, αν έχουν, αυτό θα ήταν κάτι του τύπου «ήταν μία ύπουλη προσπάθεια των Βουλγάρων να υφαρπάξουν τη Μακεδονία μας».

Ίσως καλύτερα που δεν γνωρίζουν. Έτσι μπορούμε να αρχίσουμε να τους ενημερώνουμε από μηδενική βάση.

Το Ίλιντεν λοιπόν ήτανε η μόνη επανάσταση στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία εμπνεόταν ρητά από σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες και μεθόδους, και η οποία δεν έγινε εν ονόματι ενός πανάρχαιου έθνους ή μιας φυλετικής/ εθνοτικής ταυτότητας, αλλά εν ονόματι ενός ανοιχτού και ιστορικά ενδεχομενικού πληθυσμιακού συνόλου.

Το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες», τη στιγμή που διατυπώνεται, δεν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εκατό περίπου χρόνια μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπάρχει μία γωνιά στον κόσμο όπου το πνεύμα της παραμένει ακόμα ζωντανό:
η Κύπρος.

Η Κύπρος, ακόμα σήμερα, επισήμως είναι ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία, χωρίς καμία απ’ αυτές να θεωρείται «πλειονότητα». Η Κύπρος δεν έχει πλέον αυτοκρατορία, έχει όμως ακόμα μιλλέτ.

Σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων, από αρκετά νωρίς στον 20ό αιώνα στήθηκαν μαγαζάκια εθνικής καθαρότητας, τα οποία έκαναν συντεταγμένα και νοικοκυρεμένα τις σφαγές τους, τις εθνοκαθάρσεις τους, τις «εθελοντικές» και υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τους, δημιούργησαν το εθνικό τους αφήγημα που αποκλείει όλους τους άλλους και αποδεικνύει ότι εδώ «είμασταν πάντα εμείς» …

Στην Κύπρο τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όχι ότι δεν επιχειρήθηκε, βέβαια· αλλά ποτέ Συνέχεια →

του Γρηγόρη Ιωάννου 

Θα ήταν καλύτερα να ήμουν εδώ για να μιλήσω για κάποιο άλλο θέμα αντί για το Κυπριακό. Όπως λέμε συχνά στη Κύπρο, «εμείς παλεύουμε για το δικαίωμα ζωής στη Κύπρο χωρίς κυπριακό πρόβλημα». Αλλά επειδή δεν το έχουμε κερδίσει ακόμα αυτό το δικαίωμα, οφείλουμε ως αριστεροί ακτιβιστές να ασχολούμαστε και να παρεμβαίνουμε στο κυπριακό για την προώθηση της υπόθεσης της ειρήνης.

Το Κυπριακό είναι ένα ζήτημα που πάει σχεδόν ένα αιώνα και έχει πολλές πτυχές και δεδομένα, κάποια από τα οποία είναι υπερβολικά γνωστά και κάποια υπερβολικά άγνωστα με αποτέλεσμα συχνά να δημιουργούνται στρεβλές εικόνες για το τι είναι το Κυπριακό και το πώς μπορεί να λυθεί. Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής –αυτή είναι μόνο μια από τις διαστάσεις του και όχι η κεντρική του. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ των δυο κύριων κοινοτήτων που Συνέχεια →