του Στηβ Σίλμπερμαν

Διαβάζοντας την ομιλία τής Γκρέτα Τούνμπεργκ στη σύνοδο κορυφής τού ΟΗΕ για το κλίμα, τη Δευτέρα, είναι δύσκολο να μην σκεφτούμε την Κασσάνδρα, την παράτολμη νεαρή αγωνίστρια του αρχαιοελληνικού μύθου που ικέτευσε τον Απόλλωνα να της δώσει το χάρισμα της προφητείας. Ο θεός, ενοχλημένος, πραγματοποίησε την επιθυμία της, αλλά μετά για να την τιμωρήσει όρισε ότι κανείς δεν θα πίστευε τις προβλέψεις της.

«Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας», δήλωσε η 16χρονη περιβαλλοντική ακτιβίστρια, η οποία προσωποποιεί πλέον γεμάτη σοβαρότητα ένα παγκόσμιο κίνημα νέων εξοργισμένων με την ιδέα ότι οι ανεύθυνες αποφάσεις της γενιάς των γονιών τους τους καταδικάζουν σε ένα αποκαλυπτικό μέλλον.

Ένας ποιητής έγραψε ότι, όταν η Τροία λεηλατούνταν από τους Αχαιούς, όπως ακριβώς είχε προβλέψει η Κασσάνδρα, η μάντισσα που δεν την είχαν πιστέψει «βρυχήθηκε σαν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η κηδεία τού Γιώργου Σεφέρη (σαν σήμερα πριν 48 χρόνια) έχει καταγραφεί πλέον από όλους ως μία μεγάλη εκ/δια-δήλωση δημοκρατίας, η πρώτη παλλαϊκή διαμαρτυρία κατά της χούντας.

Ήταν όμως;

Φαίνεται όχι για όλους. Όχι για τον Γιώργο Χειμωνά τουλάχιστον.

Πέρυσι τέτοιες μέρες, δημοσιεύτηκε στο Βήμα ένα ανέκδοτο σημείωμα όπου ο τελευταίος περιγράφει πώς βίωσε ο ίδιος την τελετή. Ούτε ο αρθρογράφος κατά τη δημοσίευση, ούτε οποιοσδήποτε άλλος αλλού εξ όσων γνωρίζω, έκανε κάποιο σχόλιο επί του περιεχομένου τού σημειώματος, το οποίο είναι όχι απλώς αδιάφορο αλλά και ανοιχτά εχθρικό προς τις αντιδικτατορικές διαμαρτυρίες, και γενικά προς όλους και όλες, στα όρια της Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Επί όλο το διάστημα πριν τις τελευταίες εκλογές, η Νέα Δημοκρατία σιγοντάριζε –αν δεν οργάνωνε κιόλας- τις διαμαρτυρίες ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών, επειδή με αυτήν υποτίθεται ότι «ξεπουλιόταν το αποκλειστικά ελληνικό όνομα Μακεδονία», ενώ στελέχη της άφηναν να νοηθεί ότι θα την καταργήσουν. Αμέσως μόλις πήρε την εξουσία, ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο έκανε στροφή 180 μοιρών και εργάζεται ευσυνείδητα, αυτός και οι υπουργοί του, για την υλοποίηση της «προδοτικής συμφωνίας», αλλά πήρε και μία απόφαση η οποία δεν βλέπω πώς αλλιώς μπορεί να εκληφθεί παρά ως ξεπούλημα του ονόματος της Ελλάδας ολόκληρης.

Η πρόσφατη αναγγελία της κυβέρνησης ότι «πολίτες τρίτων χωρών που αποκτούν στην Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με τελετουργική ακρίβεια, και με διάφορες φραστικές και διαδικαστικές παραλλαγές, επαναλήφθηκε ακόμα μια φορά και με την παρούσα κυβέρνηση η εθιμικά καθιερωμένη επιτέλεση κατά την οποία η Ελλάδα ζητά/ προτείνει την επιστροφή των μαρμάρων της ζωφόρου του Παρθενώνα στην Αθήνα και το Βρετανικό Μουσείο την αρνείται.

Με την ίδια προβλεψιμότητα, επαναλήφθηκαν και τώρα κατά κόρον στην ελληνική δημόσια σφαίρα διατυπώσεις περί της αυτονόητης κυριότητας των μαρμάρων από «εμάς». Ένα πρώτο πληθυντικό πρόσωπο πανταχού παρόν και μηδέποτε διευκρινιζόμενο: οι Άγγλοι αρνήθηκαν να μας τα δώσουν, παρόλο που σ’ εμάς ανήκουν νομίμως αλλά μας τα είχαν κλέψει, είναι κλεπταποδόχοι, πλιατσικολόγοι κ.λπ.

Το ποια θα είναι η τύχη των μαρμάρων είναι ένα πρακτικό ζήτημα και μπορεί να επιλυθεί έτσι η αλλιώς. Χωρίς να προδικάζει κανείς ή να παίρνει θέση επ’ αυτού, είναι πάντως χρήσιμο να κατανοήσουμε ότι αυτού του είδους η λογική είναι εσφαλμένη, και αυτό έχει

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην ελληνική τηλεόραση, τα τελευταία αρκετά χρόνια, υπάρχουν δύο εκπομπές με θέμα την ελληνική μουσική, τις οποίες ετοιμάζουν και παρουσιάζουν δύο μεσήλικες σήμερα άντρες που φέρουν και οι δύο το ίδιο επίθετο –το πιο κοινό ελληνικό επίθετο. Ο ένας λέγεται Σπύρος, ο άλλος Χρήστος.

(Μέχρι πρόσφατα, υπήρχε και μία τρίτη την οποία παρουσίαζε ένας υπερήλικας σήμερα άντρας με το ίδιο επίθετο, ονόματι Λευτέρης).

Πέρα από τις ομοιότητες που αναφέρθηκαν, οι εκπομπές κατά τα λοιπά μόνο διαφορές παρουσιάζουν. Η πρώτη έχει περάσει από όλα σχεδόν τα κανάλια, ιδιωτικά και δημόσια. Είναι πολυπρόσωπη, πολύωρη, θορυβώδης, έχει πλούσια σκηνικά, χρώματα, ορχήστρα, πολλούς διάσημους και λιγότερο διάσημους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, χορευτές και, ιδίως, χορεύτριες (χορογραφημένες ή αυθόρμητες, πάντα όμως νέες και καλοντυμένες), φαγητό, πιοτό (ιδίως πιοτό, σε αντιστοιχία και με το όνομα της εκπομπής), και κουβέντα, όχι πάντοτε σχετική με τα τραγούδια που παρουσιάζονται.

Η δεύτερη μεταδίδεται σταθερά από το κανάλι της Βουλής, και δεν έχει τίποτε απ’ όλα αυτά, ή έχει τα αντίθετά τους.

Παρόλα αυτά, ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό, από τις δύο (/τρεις) αυτές εκπομπές, μακράν πιο ενδιαφέρουσα και άξια παρακολούθησης προσωπικά θεωρώ το «Χάριν ευφωνίας» του Χρήστου.

Σε αυτήν, τα τραγούδια –ή μουσικά κομμάτια- που παρουσιάζονται παιγμένα «λάιβ στο Συνέχεια →