του Άκη Γαβριηλίδη
Στην νιοστή αστυνομική παρέμβασή του για τη γλώσσα, και ιδίως τη «γλώσσα των νέων», (την οποία ευλόγως έσπευσε να αναπαράγει επαινετικά γνωστός ημιμαθής ακροδεξιός πολιτικός), ο εθνικός μας (τους) ηθικολόγος-παιδονόμος επανέλαβε τις γνωστές αντιεπιστημονικές του συστάσεις για το τι πρέπει να κάνουμε σχετικά με τη γλώσσα, προσθέτοντας αυτή τη φορά ένα νέο (καθόσον γνωρίζω) στοιχείο: την κινδυνολογία/απειλή ότι όποιος δεν μπαίνει στον ζουρλομανδύα του –και δη όποιος είναι αποκομμένος από τα αρχαία και την καθαρεύουσα- «είναι γλωσσικά ανάπηρος».
H υπόθεση αυτή είναι προπετής και προσβλητική, αφενός, και αφετέρου αφελής και αβάσιμη. Το ένα και εξαιτίας του άλλου.
Είναι βέβαια απόρροια της γνωστής αριστοκρατικής γλωσσικής θεολογίας του συγκεκριμένου. Με βάση αυτή την Συνέχεια