του Άκη Γαβριηλίδη

Την επομένη τής φετινής παρέλασης για το ΟΧΙ, προσωπικά κοινοποίησα στο facebook ένα ουσιαστικά ανώνυμο κείμενο που βρήκα σε λογαριασμό τρίτου και μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, το οποίο ισχυριζόταν ότι το σκετς με το «silly walk» των Μόντι Πάιθον «υπενθύμιζε» ένα συγκεκριμένο σύνδρομο που εμφανίστηκε στους φαντάρους τού 1^ου Π.Π. (Το κείμενο αυτό το ανήρτησα και ως σχόλιο στο δικό μου σημείωμα για την περφόρμανς των 10 κοριτσιών κατά την παρέλαση).

Η κοινοποίηση αυτή προκάλεσε εντύπωση και σε πολλούς άλλους/-ες, και έτσι, μόνο μέσω facebook, έχει κοινοποιηθεί –με βάση όσα μπορώ να δω αυτή τη στιγμή- από 421 χρήστες, ενώ αναδημοσιεύτηκε και σε άγνωστο αριθμό άλλων τοποθεσιών στο διαδίκτυο.

Αυτό προκάλεσε φαίνεται ενόχληση στον κ. Άρη Δημοκίδη, ο οποίος αισθάνθηκε ότι ήρθε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η παρακολούθηση του βίντεο με την περφόρμανς των μαθητριών στην παρέλαση της Νέας Φιλαδέλφειας, ήταν για μένα μία από τις πιο αναζωογονητικές και ελπιδοφόρες εμπειρίες τα τελευταία χρόνια. Δεύτερη, αμέσως μετά, έρχεται η εμπειρία της ανάγνωσης των αντιδράσεων της «καθώς πρέπει κοινωνίας» στο βίντεο αυτό. Ή μάλλον, της απουσίας αντιδράσεων, της αμηχανίας: τις περισσότερες φορές, οι αγανακτισμένοι (συνήθως, αν και όχι αποκλειστικά, ήταν άντρες) με το θέαμα αυτό, έμοιαζαν να τα έχουν πραγματικά χαμένα, να μην είναι σίγουροι τι ακριβώς είδαν, να αμφιβάλλουν εάν όντως το είδαν ή αν είναι γνήσιο, και πάντως σίγουρα να μην ξέρουν πού να το εντάξουν: είναι αναρχική πρόκληση; είναι απλώς μια απόδειξη για την «παρακμή της Συνέχεια →

του Φράνκο Μπεράρντι (Μπίφο) και της Vitrina Distópica Santiago

Ο μακρός καταστροφικός κύκλος του νεοφιλελευθερισμού πλησιάζει στο τέλος του, ένα τέλος τόσο βίαιο όσο και η αρχή του.

Ο νεοφιλελευθερισμός κατέστρεψε συστηματικά το περιβάλλον, φτώχυνε την καθημερινή ζωή, μείωσε τους μισθούς, έκανε όλο και πιο επισφαλή την εργασία, ιδιωτικοποίησε τις δημόσιες υπηρεσίες και οδήγησε σε πόλεμο όλων εναντίον όλων.

Ο κύκλος αυτός άρχισε το 1973, όταν οι βορειοαμερικανοί οικονομολόγοι χρησιμοποίησαν έναν δολοφόνο ονόματι Πινοτσέτ για να καταστρέψουν το δημοκρατικό πείραμα του Σαλβαδόρ Αγιέντε, ο οποίος είχε εκλεγεί από την πλειοψηφία του λαού της Χιλής αλλά σκοτώθηκε από τους φασίστες που ήθελαν να υπερασπιστούν την Συνέχεια →

της Σάρα Χαλίλ

Καθώς οι εικόνες και τα βίντεο από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του Λιβάνου κατακλύζουν τις πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων, κάποια ΜΜΕ και επιφανείς προσωπικότητες του αραβικού κόσμου υφίστανται κριτικές για το ότι αντικειμενοποιούν τις διαδηλώτριες αυτού του κινήματος.

Δημόσια άρθρα και σχόλια σε κορυφαίες ημερήσιες εφημερίδες, αλλά και πρωταγωνιστές της αραβικής πολιτικής ελίτ, έχουν διατυπώσει κρίσεις για την εμφάνιση των γυναικών που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες. Ένα κύμα καταδίκης χαρακτήρισε αυτές τις κρίσεις σεξιστικές και δηλωτικές των έμφυλων ανισοτήτων στην περιοχή.

Την Τρίτη, η σαουδαραβική εφημερίδα Okaz κάλυψε τα γεγονότα στο κεντρικό της άρθρο με τον τίτλο «Λιβανέζες κούκλες: Όλες οι όμορφες γυναίκες είναι επαναστάτριες».

Το ίδιο το άρθρο ήταν ουσιαστικά ένα μοντάζ με φωτογραφίες από τις διαδηλώτριες που Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όσες περνούν τελευταία από το κέντρο της Αθήνας, ίσως έχουν παρατηρήσει κάτι κίτρινα δοχεία τοποθετημένα σε διάφορα σημεία, συνήθως στύλους, χωρισμένα σε δύο διαμερίσματα, με ένα διαφανές κάλυμμα μπροστά, μέσα στα οποία βρίσκονται αποτσίγαρα (σε συνήθως άνισο αριθμό). Πάνω από τα διαφανή καλύμματα, βρίσκεται διατυπωμένη μία διλημματική ερώτηση, την οποία καλούνται να «απαντήσουν» εμπράκτως οι διαβάτες, ή μάλλον οι καπνιστές εξ αυτών, ρίχνοντας το σβησμένο τσιγάρο τους στην κατάλληλη υποδοχή. Αυτό αποτελεί την υλοποίηση του «γόπα project», μιας ιδέας που είχαν οι διαφημιστές/ συμπεριφοριστές της νέας δημοτικής αρχής για να ωθήσουν με διασκεδαστικό τρόπο τους ανθρώπους να ρίχνουν εκεί τα αποτσίγαρα και όχι στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Και η μεν πρόθεση κατ’ αρχήν καλή και άγια. Μετά όμως από μία σειρά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Προ ημερών, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών ένα άρθρο τού Δημήτρη Τερζή, προφανώς ενταγμένο στη στρατηγική δημοσίων σχέσεων της Νέας Δημοκρατίας, με τον εύγλωττο τίτλο «Ναυμαχία της Σαλαμίνας: Μια επέτειος που πρέπει να τιμηθεί» (την επομένη, ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση ότι όντως θα τιμηθεί), στο οποίο μεταξύ άλλων μιλούσε ο –άγνωστος μέχρι τώρα σε μένα- συγγραφέας και πανεπιστημιακός Νίκος Κυριαζής.

Ο Κυριαζής, δηλώνοντας απερίφραστα ότι ο καημός του είναι «πώς μπορούμε πρακτικά να εκμεταλλευτούμε το γεγονός ως brand name προώθησης της Ελλάδας», εξηγεί:

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το τελευταίο διάστημα, ο θαυμαστός κόσμος των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων έκανε την εμφάνισή του στο χώρο της δημοσιότητας κατά δύο διαφορετικούς αλλά εξίσου προβληματικούς τρόπους. Αφενός, συγκροτήθηκε η νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία περιλαμβάνει και χαρτοφυλάκιο «προστασίας τού ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Την αρμοδιότητα μάλιστα αυτή ανέλαβε ο Έλληνας επίτροπος, ο οποίος δεν φάνηκε ουδόλως να ενοχλείται από την περιγραφή της (ούτε και κανένας άλλος εδώ που τα λέμε, εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις). Αφετέρου, στο Ευρωκοινοβούλιο εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία ψήφισμα όπου τονίζεται, με αξιοζήλευτη ιστορική σιγουριά, «ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πιο καταστροφικός πόλεμος στην ιστορία της Ευρώπης, ξεκίνησε ως άμεσο [sic] αποτέλεσμα της διαβόητης Συνθήκης μη επιθέσεως της 23ης Αυγούστου Συνέχεια →