Είναι κοινή διαπίστωση πολλών υπευθύνων και πνευματικών ανθρώπων τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας ότι η ιστορική ελληνική γλώσσα απειλείται. Καθημερινά είναι τα κρούσματα ακηδίας και απαιδευσίας, και διαρκώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με παραδείγματα κακοποίησης της σημασίας λέξεων και εκφράσεων στον γραπτό και τον προφορικό λόγο.

Οι αρμόδιοι αμελούν να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, παρόλο που οι αιτίες του φαινομένου δεν τους είναι άγνωστες: είναι φυσικά η φθοροποιός επαφή των ομιλητών με τα αρχαία και με την καθαρεύουσα, η οποία υπονομεύει το γλωσσικό αισθητήριο ιδίως της γριάς γενιάς. Γι’ αυτό εξάλλου και φαινόμενα ασυνταξίας, ακυρολεξίας και πλήθους άλλων ελαττωματικών εκφράσεων αφθονούν ιδίως στο λόγο εκείνων που είναι περισσότερο απ’ όλους εκτεθειμένοι στη βλαβερή επίδραση παλαιότερων μορφών της ελληνικής. Και πάνω απ’ όλα φυσικά των ορθόδοξων ιερέων.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την πρόσφατη ανακοίνωση του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ με την Συνέχεια →

Μετάφραση: Α. Γ.

Όπως πολλές κατηγορίες και θεσμοί των σύγχρονων δημοκρατιών, η αμνηστία ανάγεται στην εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Στα 403 προ Χριστού, αφού εξεδίωξε την αιμοσταγή ολιγαρχία των Τριάκοντα Τυράννων, η νικήτρια δημοκρατική μερίδα δεσμεύθηκε ενόρκως «να παραιτηθεί από τη μνησικακία» («μη μνησικακεῖν»*, κατά λέξη «να μην θυμάται τα κακά που υπέστη, να μην εκτρέφει κακές μνήμες») έναντι των αντιπάλων του. Ως εκ τούτου, οι δημοκράτες αναγνώρισαν ότι είχε λάβει χώρα στάσις, εμφύλιος πόλεμος, και ότι απαιτούνταν τώρα μια στιγμή μη-μνήμης, «αμνηστίας», για να συμφιλιωθεί η πόλη. Παρά την αντίθεση των πιο ακραίων, όπως ο Λυσίας, που ζητούσαν την τιμωρία των Τριάκοντα, ο όρκος πράγματι τηρήθηκε και οι Αθηναίοι, χωρίς να ξεχάσουν όσα είχαν συμβεί, έθεσαν σε αναστολή τις κακές μνήμες τους και ξεπέρασαν την πικρία τους.

Για την ακρίβεια, το πρόβλημα δεν ήταν τόσο να θυμηθούμε ή να ξεχάσουμε, αλλά να ξεχωρίσουμε πότε είναι η στιγμή για το ένα και Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

Στις αρχές Οκτωβρίου, παρουσιάστηκε στους δημοσιογράφους η μακέτα του μελλοντικού γηπέδου της ΑΕΚ, το οποίο θα χτιστεί στη Νέα Φιλαδέλφεια και θα φέρει το όνομα «Αγια Σοφιά».

Σύμφωνα με δηλώσεις του γνωστού «αυτοδημιούργητου» (εις βάρος του ελληνικού δημοσίου) μεγαλοεπιχειρηματία και πρωθυπουργικού φίλου ο οποίος τυγχάνει το διάστημα αυτό ιδιοκτήτης του ποδοσφαιρικού τμήματος της ΑΕΚ, «θα είναι ένα γήπεδο λαμπρό, όμοιό του δεν θα υπάρχει στον κόσμο ολόκληρο. Όσοι έρχονται στην Αθήνα για τουρισμό θα περνούν μια βόλτα από τη Νέα Φιλαδέλφεια για να το φωτογραφίσουν».

Δεν ξέρω κατά πόσο θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις αυτές. Προς το παρόν, η μόνη βάσιμη πρόβλεψη για τα αποτελέσματα που θα έχουν οι ανωτέρω επιλογές είναι ότι, στο εξής, θα ενημερωνόμαστε τακτικά και μεγαλοφώνως για τις σεξουαλικές επιδόσεις και προτιμήσεις της Αγια Σοφιάς.

Ως γνωστόν, το γήπεδο π.χ. του Παναθηναϊκού επί σειρά ετών ήταν η Λεωφόρος Αλεξάνδρας (κατά Συνέχεια →

Aπόσπασμα από το βιβλίο Mille Plateaux, Éd. de Minuit, Paris 1980, σ. 477-480 (κεφ. 12 με τίτλο «1227 – Traité de nomadologie : la machine de guerre » [1227 – Πραγματεία περί νομαδολογίας: η πολεμική μηχανή]. Ο τίτλος και οι σημειώσεις με αστερίσκο προστέθηκαν από τον μεταφραστή.

Συνέχεια →