του Άκη Γαβριηλίδη

Το ερώτημα του τίτλου δεν το θέτω εγώ. Γι’ αυτό είναι και σε εισαγωγικά. Εγώ το έχω θέσει εδώ και καιρό, και το έχω απαντήσει. Βλέπω όμως με ικανοποίηση ότι αρχίζει να τίθεται και αλλού, άσχετα  από μένα. Και μάλιστα στις πλέον κατάλληλες περιστάσεις και στο πλέον κατάλληλο πλαίσιο προς τούτο: στη δίκη της Χρυσής Αυγής.

Και επίσης, από τα πλέον αρμόδια χείλη.

Το ερώτημα λοιπόν αυτό το έθεσε ο ίδιος ο συνήγορος υπεράσπισης της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης κ. Δαμούλαρης.

Η πρόθεσή του ήταν φυσικά ρητορική: θεωρούσε την απάντηση δεδομένα αρνητική, και  ανέμενε ότι αυτονόητα το ίδιο θα θεωρούν όλοι υπόλοιποι οι παράγοντες της δίκης.

Είναι όμως σημαντικό το ότι, για να θέσει αυτό το έστω ρητορικό ερώτημα, ο άνθρωπος αυτός διαπίστωσε μία εκ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και αρκετά χρόνια, ο σημαντικός αμερικανός αναρχικός ανθρωπολόγος Τζέιμς Σ. Σκοττ, με βάση την έρευνα πεδίου που είχε κάνει στη νοτιοανατολική Ασία, έχει εκδώσει το συνθετικό έργο The Art of Not Being Governed. An Anarchist History of Upland Southeast Asia. Ένα έργο που είχε ως αντικείμενο την προσπάθεια πολλών διαφορετικών ανθρώπων όχι να ανατρέψουν το κράτος και να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία, αλλά να φύγουν από το κράτος –ή να μην πάνε ποτέ σε αυτό-, να μείνουν μακριά του, να ζήσουν περνώντας «κάτω από τα ραντάρ του». Ραντάρ που έχουν κυρίως ονόματα όπως ληξιαρχείο, σχολείο, στρατός, εφορία.

Από αυτό εδώ το μπλογκ έχω παρουσιάσει μεταφρασμένα αποσπάσματα, και κατά καιρούς έχω χρησιμοποιήσει τις αναλύσεις του Σκοττ σε θέματα όπου ταίριαζαν. Επιπλέον, μία τουλάχιστον φορά τού έκανα κριτική για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με πληροφορίες που αναφέρονται στην ελληνική Wikipedia, και συγκεκριμένα στο λήμμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», ο και «εθνάρχης» αποκληθείς ήταν γιος του Γεωργίου Καραμανλή, δημοδιδασκάλου ο οποίος είχε «πολεμήσει» και στον «Μακεδονικό Αγώνα». (Τα εισαγωγικά τα προσθέτω εγώ, διότι ο λεγόμενος μακεδονικός –κατ’ ουσίαν αντιμακεδονικός– αγώνας δεν ήταν φυσικά πόλεμος, δεν συνίστατο σε μάχες μεταξύ στρατών, αλλά απλώς μια τρομοκρατική επιχείρηση που διεξήγαγαν χωρίς επιτυχία σώματα ατάκτων εις βάρος κυρίως αμάχων χωρικών).

Αυτό που δεν αναφέρει το λήμμα, ούτε και καμία άλλη αγιογραφία του «εθνάρχη», είναι ότι ο εν λόγω πρόμαχος του ελληνισμού άσκησε τρομοκρατία όχι μόνο εις βάρος ντόπιων Μακεδόνων, αλλά και εις βάρος Ποντίων Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Γνωρίζατε εσείς ότι ο θηλασμός είναι «φυσικό δικαίωμα»;

Ούτε εγώ.

Το διάβασα σε κείμενο που υπογράφεται από δέκα ελληνικές φεμινιστικές συλλογικότητες και με το οποίο ζητείται να απαγορευθεί τελείως η παρένθετη μητρότητα.

Θα ήμουν περίεργος να μάθαινα ποια συλλογικότητα ή ποιο άτομο είχε την φαεινή έμπνευση να χρησιμοποιήσει σήμερα αυτή την απαρχαιωμένη έννοια, και τι ακριβώς εννοεί με αυτή.

Η έννοια των «φυσικών δικαιωμάτων» έχει εγκαταλειφθεί από τη νομικοπολιτική σκέψη –και πρακτική- εδώ και κάτι αιώνες. Έπαιξε ίσως κάποιο προοδευτικό ρόλο την εποχή των μεγάλων αστικών επαναστάσεων. Έκτοτε όμως, όποτε χρησιμοποιήθηκε, ήταν πάντα σε συντηρητική κατεύθυνση: ως «νόμο της φύσης» αναγορεύει συνήθως κάποιος μια ισχύουσα κατάσταση πραγμάτων προκειμένου να αντιταχθεί στην αλλαγή της[1]. Οι συντάκτριες του κειμένου δεν μπορεί να αγνοούν ότι αυτό ακριβώς κάνουν το διάστημα αυτό, μιλώντας για το ίδιο ακριβώς θέμα, οι Συνέχεια →

του Aλί Aνσαρί

Στον ελληνόφωνο κυβερνοχώρο -και όχι μόνο- είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι ο Αλέξανδρος «λατρεύεται σαν θεός» και «μνημονεύεται ως εκπολιτιστής» από τους λαούς των χωρών τις οποίες κατέκτησε. Είναι όμως πράγματι έτσι; 

NU

Στα δυτικά βιβλία ιστορίας υπό ελληνική επίδραση, ο Μέγας Αλέξανδρος απεικονίζεται ως ένας θρυλικός κατακτητής και στρατιωτικός ηγέτης. Από περσική οπτική γωνία, όμως, η κληρονομιά του φαίνεται πολύ διαφορετική.

Κάθε επισκέπτης των θεαματικών ερειπίων της Περσέπολης –της τελετουργικής πρωτεύουσας της αρχαίας περσικής αυτοκρατορίας των Αχαιμενιδών- πληροφορείται τρία γεγονότα: ότι η πόλη χτίστηκε από τον Δαρείο τον Μέγα, εξωραΐστηκε από τον γιο του, τον Ξέρξη, και καταστράφηκε από αυτόν τον άνθρωπο, τον Αλέξανδρο.

Ο άνδρας αυτός αποθεώθηκε στον δυτικό πολιτισμό ως ο κατακτητής της περσικής αυτοκρατορίας και μια από τις μεγάλες στρατιωτικές ιδιοφυΐες της ιστορίας.

Μάλιστα, διαβάζοντας κάποια δυτικά βιβλία ιστορίας θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι οι Πέρσες υπήρξαν μόνο και μόνο για να κατακτηθούν από τον Αλέξανδρο.

Κάποιο πιο φιλέρευνο μυαλό θα μπορούσε να ανακαλύψει ότι οι Πέρσες είχαν ηττηθεί δύο φορές στο παρελθόν από τους Έλληνες κατά τη διάρκεια δύο αποτυχημένων εισβολών στην Ελλάδα, υπό τον Δαρείο τον Μέγα το 490 π.Χ. και στη συνέχεια από τον γιο του, Ξέρξη, το 480 π.Χ. –για τις οποίες η επίθεση του Αλεξάνδρου ήταν ένα δικαιολογημένο αντίποινο.

Αλλά ιδωμένος μέσα από τα περσικά μάτια, ο Αλέξανδρος απέχει παρασάγγας από το να είναι «Μέγας».

Ο Αλέξανδρος κατέστρεψε ολοσχερώς την Περσέπολη μετά από μια νύχτα μέθης και υπερβολών, κατόπιν Συνέχεια →

του Ιάσονα Αποστολόπουλου

Τα εγκλήματα του εθνικού ήρωα Αλέξανδρου του Γ (που ονομάστηκε Μagnus=Μέγας από τους επίσης μεγαλομανείς κατακτητές Ρωμαίους) δεν είχαν προηγούμενο στην μέχρι τότε καταγεγραμμένη ιστορία της ανθρωπότητας.

Για τους ανατολικούς λαούς, ο βάρβαρος Αλέξανδρος είναι ότι ο Ούννος Αττίλας για την Δύση, ενώ στη λογοτεχνία των Περσών παρομοιάζεται με τον σατανά. (Περσ. Ahriman). 

Με εντολή του Αλεξάνδρου, η Θήβα αφού λεηλατήθηκε, ισοπεδώνεται τελείως και ουσιαστικά παύει να υπάρχει. 6.000 άμαχοι Θηβαίοι σφαγιάσθηκαν και 30.000 σύρθηκαν αιχμάλωτοι στα σκλαβοπάζαρα.

Στην φοινικική πόλη της Τύρου, έσφαξε 10.000 άμαχους κατοίκους, τους 2.000 τους σταύρωσε γυμνούς κατά Συνέχεια →

του Salem Nasser

Εγώ, ένας Σημίτης…

Ας ξεκινήσουμε με το εξής: Είμαι Σημίτης. Ή μάλλον, εάν κάποιος σ’ αυτόν τον κόσμο μπορεί να είναι Σημίτης, τότε εγώ είμαι Σημίτης.

Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι απόγονος του Σημ, γιου του Νώε, ο οποίος, ειλικρινά, δεν ξέρω αν είναι υπαρκτό πρόσωπο. Είμαι απόγονος αγροτών και ως εκ τούτου δεν έχω ούτε οικόσημο ούτε γενεαλογικό δέντρο που θα μου επέτρεπε να ανασυνθέσω με ακρίβεια το οικογενειακό παρελθόν, ακόμη και αν πρόκειται για επινοημένο παρελθόν.

Όσον αφορά τη συλλογική μνήμη των προγόνων μου, είναι σαφές ότι είμαστε Άραβες και πάντα μιλούσαμε αραβικά. Ως γνωστόν, μια ωραία ημέρα κάποιος αποφάσισε να κατηγοριοποιήσει τις οικογένειες γλωσσών και να ονομάσει «σημιτική» εκείνη που συγκεντρώνει τις γλώσσες που προέρχονται από και ομιλούνται στη Μέση Συνέχεια →