Monthly Archives: Μαρτίου 2015

Μετακίνηση

Ας βοηθήσουμε όλοι την ΟΥΚ να μπει στην Πόλη

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και αρκετά χρόνια, τα μέλη της Ομάδας Υποβρύχιων Καταστροφών εκδηλώνουν κάθε 25η Μαρτίου τον διακαή πόθο τους να «μπουν στην Πόλη».

Το ίδιο έκαναν και φέτος στην παρέλαση.

Το γεγονός ότι η έκφραση της επιθυμίας αυτής επαναλαμβάνεται περιοδικά, δείχνει ότι προφανώς δεν έχει πραγματοποιηθεί.

Αυτό είναι πραγματικά κρίμα. Πιθανόν να δημιουργηθεί ψυχικό τραύμα στους ηρωικούς κομμάντο από την τόσο μακρόχρονη ματαίωση.

Νομίζω λοιπόν ότι είναι χρέος μας να συμβάλουμε ώστε το όνειρό τους να γίνει πραγματικότητα.

Οποιαδήποτε περίοδο του χρόνου, αλλά ιδίως κάθε Πάσχα, διοργανώνονται δεκάδες εκδρομές από πρακτορεία με προορισμό, ακριβώς, την Πόλη. Οι περισσότερες δεν είναι ιδιαίτερα ακριβές. Θα ήταν Συνέχεια →

Κλασσικό
ρατσισμός,Αρχαιογνωσία

Ο μύθος της λευκής Ελλάδας και ο ευρωπαϊκός ρατσισμός

του Philippe Jockey

 

Δημοσιεύουμε παρακάτω επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο τού Philippe Jockey Le Mythe de la Grèce blanche. Histoire d’un rêve occidental [Ο μύθος της λευκής Ελλάδας. Ιστορία ενός δυτικού ονείρου], Paris, Belin, 2013 (σελ. 182-196). Ο γενικός τίτλος της ανάρτησης και οι υποσημειώσεις είναι του μεταφραστή.

 

Aκόμα περισσότερο απ’ ό,τι τους προηγούμενους αιώνες, η αναφορά σε μία λευκή Αρχαιότητα είναι πανταχού παρούσα το 19ο αι.: τη βρίσκουμε ταυτόχρονα στην τέχνη, στην πολιτική και στην κίνηση της αποικιοκρατίας.

Το ίδιο διάστημα εδραιώνεται η παράλληλη αναφορά σε μία λευκή δυτική ταυτότητα και μία ανατολική ετερότητα στολισμένη με τα πλέον βάρβαρα χρώματα. Στην καρδιά αυτής της αντινομίας βρίσκεται η έννοια της φυλής, η οποία παίρνει και αυτή χρώμα, αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Οι τέχνες –γλυπτική, ζωγραφική, ποίηση- θα παίξουν μείζονα ρόλο στη δόμηση αυτής της αντίθεσης η οποία βοηθάει τα ευρωπαϊκά έθνη να διευθετήσουν τη νομιμότητά τους έναντι του εαυτού τους και των άλλων.

Παρατηρούμε επίσης την άνοδο μιας ιδεολογίας που συνοδεύει αυτό το μείζον γεγονός και η οποία στο εξής θα ταυτίζει ρητά τη λευκή Ελλάδα και τη Δύση. Η αρχαία Ελλάδα αυτονομείται ως αποκλειστικό πρότυπο, χειραφετημένη από έναν κοινό κορμό που μέχρι τότε υπέτασσε σε μία ενιαία ονομασία –«Αρχαιότητα»- τον ελληνικό και το ρωμαϊκό πολιτισμό.

Στην καρδιά αυτής της εξέλιξης, καθόλου παράδοξα, βρίσκουμε το νεοελληνικό κράτος. Το κράτος αυτό κατακτά τότε ηρωικά την ανεξαρτησία του και χειραφετείται οριστικά, με τη συνδρομή των δυτικών Συνέχεια →

Κλασσικό
ρατσισμός,υποκειμενικότητα,Πολιτική

Ευρωπαϊσμός χωρίς Ευρώπη; Ο Νίκος Μπίστης, ο εκσυγχρονισμός και η αυτο-αποικιοποίηση της Ελλάδας

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις μέρες αυτές, διάβασα την οιονεί (μέχρι στιγμής) αυτοβιογραφία τού Νίκου Μπίστη Προχωρώντας και αναθεωρώντας[1]. Χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Το βιβλίο αυτό υπήρχε ανάμεσα στα χαρτιά μου επί αρκετό καιρό, και μάλιστα με προσωπική αφιέρωση (την οποία δεν είχα αντιληφθεί διότι ως τώρα δεν το είχα ανοίξει). Τον συγγραφέα δεν τον γνωρίζω –παρά μόνο μέσα από τη δημόσια παρουσία του- ούτε τον έχω συναντήσει ποτέ, γνωρίζω όμως τη γυναίκα του με την οποία ήμασταν συνάδελφοι επί πολλά χρόνια, και αυτή μου είχε δώσει προ καιρού το αντίτυπο με την αφιέρωση.

Η ανάγνωση αυτή υπήρξε αρκετά περίεργη εμπειρία. Καθώς το βιβλίο κάνει έναν απολογισμό του παρελθόντος, μεταξύ άλλων και του πρόσφατου, στάθηκε για μένα αφορμή να ξαναδώ, από μία άλλη οπτική αυτή τη φορά, κάποια σημεία της διαδρομής με τα οποία είχα και εγώ εμπλοκή –έστω απόμακρη. O διαφορετικός τρόπος με τον οποίο διαβάζει τις εμπειρίες αυτές ο Μπίστης, μου προκάλεσε ένα ξάφνιασμα, και αυτό το ξάφνιασμα θεωρώ ότι έχει ένα νόημα να δημοσιοποιηθεί, στο βαθμό που μπορεί να μας βοηθήσει να σκεφτούμε γόνιμα κάποια πράγματα στο πολιτικό μας Συνέχεια →

Κλασσικό
agency,Crisis,nomadism,Performativity

This is not Sparta, this is Salamis : Eurogroup, Eurocentrism, nomadism

by Akis Gavriilidis

 

 

The current conjuncture, in Greece and also beyond, is marked by efforts to make sense of what happened at the February negotiations within the Eurogroup. Sources close to the Greek government try to present their outcome as a «victory», while other people, outside but also inside SYRIZA, consider instead that this was a “defeat” or a “capitulation”.

I believe the latter impression presupposes a conception about strategy which is itself Eurocentric and masculinist (or phallogocentric, to use Derrida’s neologism); a conception organized around the image of the definitive battle where one has to show bravery and prevail over the opponent. Without sharing the view that this was exactly a “victory” –for roughly the same reasons.

In what follows, I will try in turn to read the strategy (if any) applied by the Greek government in these negotiations, and its gains (if any), through the lens of two closely related axioms:

– Power is not a thing, nor a substance, but it is the capacity of acting upon actions (Foucault).

– The good strategy is to try not to crush your opponent’s forces, but to use them –especially when these forces are devastatingly Συνέχεια →

Κλασσικό