του Άκη Γαβριηλίδη

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη έγινε αφορμή για μια τεράστια εκστρατεία αγιοποίησης, δικαίωσης και ηρωοποίησης.

Επίσης όμως, έγινε αφορμή για να εκφραστεί ακόμα μια φορά ο αντισημιτισμός που χαρακτηρίζει τμήματα (και) της ελληνικής αριστεράς, ακόμα και σε ένα θέμα τελείως άσχετο με τους Εβραίους. (Ο αντισημιτισμός όμως είναι ακριβώς αυτό: η εμμονή, και η ικανότητα, να ανακαλύπτεις «Εβραίους» πίσω από οτιδήποτε κακό, και να τους εμφανίζεις ως σύμβολα και αιτίες αυτού του κακού).

Αυτό δεν έγινε μέσω του λόγου με τη στενή έννοια, αλλά μέσω εικόνων –το φαντασιακό χειρίζεται κυρίως εικόνες, και το αντισημιτικό φαντασιακό δεν αποτελεί εξαίρεση. Και ειδικότερα, μίας μόνο εικόνας: αυτής που συνοδεύει ανακοίνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ –της Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Κι εγώ φυσικά το καταδιασκέδασα με το πάθημα των ανοήτων δεξιών γύρω από το «χαμένο σίγμα» της Οδύσειας του Καζαντζάκη.

Από την άλλη, όμως, επειδή αγνοούσα το θέμα, για να καταλάβω τι έτρεχε χρειάστηκε να διαβάσω μερικά σχετικά δημοσιεύματα. Μέσω αυτών πληροφορήθηκα και ένα στοιχείο, άσχετο με το ζήτημα του σ, το οποίο μου προκάλεσε μια σχετική ανατριχίλα.

Όπως αναφέρεται σε ανάρτηση του Νίκου Σαραντάκου, ο Καζαντζάκης το Δεκέμβριο του 1938 –όταν το βιβλίο είχε μόλις εκδοθεί- συνέταξε ένα σημείωμα για την παρουσίασή του. Το σημείωμα αυτό άρχιζε με τη φράση:

Η νέα Οδύσσεια αρχίζει όπου τελεύει η Οδύσσεια του Ομήρου. Αποτελούμενη από 33.333 17σύλλαβους στίχους, δίκαια ονομάστηκε «το μεγαλύτερο έπος της λευκής φυλής».

Βρίσκω την τελευταία αυτή φράση πραγματικά απίστευτη. Πρώτα απ’ όλα διότι Συνέχεια →

του Φρανσουά Ζυλλιέν

Η προσεχής προεκλογική εκστρατεία στη Γαλλία, όπως λέγεται, θα στρέφεται γύρω από την «πολιτισμική ταυτότητα».

Γύρω δηλαδή από τα παρακάτω ερωτήματα: δεν πρέπει άραγε να προστατεύσουμε την «πολιτισμική ταυτότητα» της Γαλλίας απέναντι στην απειλή των κοινοτισμών; Ή μήπως πρέπει να βρούμε μια ισορροπία μεταξύ ανοχής και αφομοίωσης, αποδοχής των διαφορών και ταυτοτικής διεκδίκησης;

Η συζήτηση αυτή διαπερνά ολόκληρη την Ευρώπη· αφορά, γενικότερα, τη σχέση των πολιτισμών μεταξύ τους σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης.

Νομίζω όμως ότι χρησιμοποιούμε τις λάθος έννοιες: δεν μπορεί να γίνει λόγος για «διαφορές» που απομονώνουν τις κουλτούρες, αλλά για αποκλίσεις οι οποίες διατηρούν στο βλέμμα, άρα σε ένταση, και προωθούν, το κοινό μεταξύ τους. Ούτε για «ταυτότητα» μπορεί να γίνει λόγος, εφόσον ίδϊον της κουλτούρας είναι να μεταλλάσσεται και να Συνέχεια →

του Ντέιβιντ Γκρέιμπερ*

Έχω γράψει στο παρελθόν για την εισβολή της ρύθμισης, και της βίας, σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Αυτό που θέλω να υποστηρίξω εδώ είναι ότι αυτή η επιταγή απορρέει σε τελευταία ανάλυση από μία σιωπηρή κοσμολογία στην οποία η αρχή του παιχνιδιού [play] (και, κατ’ επέκταση, η δημιουργικότητα) εμφανίζεται ως κάτι που προκαλεί φόβο, ενώ μια συμπεριφορά με όρους παιγνίου [game-like] δοξολογείται ως διαφανής και προβλέψιμη, και όπου κατά συνέπεια η θέση όλων αυτών των κανόνων και ρυθμίσεων βιώνεται η ίδια ως ένα είδος ελευθερίας.

(…)

Τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις [που εισάγουν κανόνες και «διαφάνεια»] μπορεί να αποβλέπουν να εξαλείψουν την αυθαίρετη προσωπική αυθεντία, αλλά φυσικά αυτό ποτέ δεν γίνεται. Απλώς η προσωπική αυθεντία ανεβαίνει ένα επίπεδο, και γίνεται η Συνέχεια →