του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά την οριστική έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών, διαπιστώνω ότι πολλοί συμπολίτες μας είναι συγχυσμένοι, αποπροσανατολισμένοι και ενοχλημένοι. Ενίοτε και οργισμένοι. Παρουσιάζουν όλα τα συμπτώματα ενός ανθρώπου που αισθάνεται ότι του έκλεψαν την απόλαυση, που ξυπνά έκθετος σε μια ενδεχομενικότητα εκεί που νόμιζε ότι είχε κοιμηθεί αγκαλιά με την αναγκαιότητα. Κάποιοι εξωτερικεύουν αυτή την ένταση και το άγχος εκστομίζοντας –αλλά και υλοποιώντας- απειλές εις βάρος όσων θεωρούν υπευθύνους για αυτή την κλοπή, άλλοι απλώς διαβεβαιώνουν ότι μεσοπρόθεσμα φοβερά πράγματα πρόκειται να επακολουθήσουν «αντικειμενικά», χωρίς να εννοούν ότι θα τα επιφέρουν οι ίδιοι.

Επειδή είναι καλό να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας όταν έχουν ανάγκη, από τη θέση αυτή σπεύδω να τους καθησυχάσω και να τους διαβεβαιώσω ότι καμία κλοπή και καμία Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μία γυναίκα που, άγνωστο πώς, κατάφερε να γίνει καθηγήτρια φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ, διατύπωσε χθες με κάθε σοβαρότητα, χωρίς να κοκκινίζει, τον ισχυρισμό ότι στον όρο Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας, «Η λέξη ‘πρώην’ σημαίνει στην ουσία άρνηση» (!?), και ως εκ τούτου είναι «βλακώδες» το επιχείρημα ότι η σύνθετη ονομασία ΠΓΔΜ εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία».

Μέχρι στιγμής δεν έχω υπόψη μου αν η κα Κιντή ερωτήθηκε μήπως ο γάιδαρος πετάει. Με τη φόρα που πήρε, είναι πολύ πιθανό να έλεγε ναι.

Για να μην θεωρηθεί ότι την αδικώ, παραθέτω την επιχειρηματολογία (;) της όπως την ανέπτυξε η ίδια:

Λες δηλαδή ότι δεν δέχεσαι το όνομα που είχε ως μέρος της Γιουγκοσλαβίας αυτή η Συνέχεια →

της Βάλιας Τσιριγώτη

Ο θάνατος είναι ένα θλιβερό γεγονός από μόνο του, υπάρχουν όμως και σήψη και θάνατοι που προηγούνται του βιολογικού θανάτου. Ο Θέμος Αναστασιάδης είχε περάσει από δεκαετίες στη σφαίρα των νεκρών. Ο Θέμος πούλησε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα σε εξώφυλλο, την έδεσε σε πλαστική ζελατίνα και την κρέμασε στα περίπτερα, παρά την επιθυμία της οικογένειας του. Έπειτα, τις νύχτες καλούσε τα «Εγέρθητι» να του μάθουν πως το φωνάζουμε σωστά το πράγμα, ο Καιάδας σερβίρει κι απόψε γκρεμισμένους, περάστε να φάτε πατριωτικές δολοφονίες, κερνάμε, η Χρυσή Αυγή κάνει και παιδικές χαρές, τίτλος στο εξώφυλλο, «εθνικές παιδικές χαρές για να αφήνουν οι Έλληνες τα παιδιά τους», φάε έναν μαλάκα νεκρό από χρόνια. Ο Θέμος Αναστασιάδης πουλούσε το φασισμό με κουπόνια σούπερ μάρκετ. Χάριζε και εκείνος πατάτες μόνο για Έλληνες και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι ακαδημίες γενικώς θεωρούνται συνώνυμο της στενομυαλιάς και της συντηρητικότητας, όπως μαρτυρεί και η ύπαρξη του όρου ακαδημαϊσμός. Ειδικά για την Ακαδημία Αθηνών, η οποία δεν έχαιρε ποτέ ιδιαίτερης φήμης και αποδοχής στην Ελλάδα, και πολύ λιγότερο διεθνώς, θα ταίριαζε μάλλον ο όρος σκοταδισμός. Παρά κάποιες δειλές προσπάθειες ανοιγμάτων τα τελευταία χρόνια, το ίδρυμα κάνει ό,τι μπορεί για να επιβεβαιώσει αυτή την κακή φήμη. Με πιο επιτυχημένη συναφώς κίνηση την ανάδειξη ενός πρώην δισκοβόλου και νυν πολιτικού μηχανικού και καθηγητή στατικής και σιδηρών γεφυρών στη θέση του προέδρου της.

Δεν θέτουν κανένα πρόβλημα φυσικά αυτές οι ιδιότητες από μόνες τους. Αυτό που θέτει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τον τελευταίο καιρό, από το στρατόπεδο που αντιτίθεται στην επίλυση της διαφοράς γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, διατυπώνεται το (ρητορικό) ερώτημα «γιατί δεν προκηρύσσεται δημοψήφισμα από την ελληνική κυβέρνηση» για το ερώτημα αυτό, εφόσον «έτσι επιβάλλει η δημοκρατία». Το αίτημα αυτό ενίοτε το υποβάλλουν και φορείς οι οποίοι έχουν με τη δημοκρατία τόση σχέση όση ο διάβολος με το λιβάνι, όπως π.χ. η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Το αίτημα αυτό είναι παραπειστικό και αβάσιμο.

Η δημοκρατία, αντιπροσωπευτική ή οποιουδήποτε άλλου τύπου, επιβάλλει να αποφασίζει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

«Ασχέτως των επιστημονικών προσεγγίσεων, η Ιστορία αποτελεί, πέρα από κάθε αμφιβολία, τη ραχοκοκαλιά του ελληνικού έθνους», μας διαβεβαιώνουν σε βαρύγδουπο άρθρο τους κατά της συμφωνίας των Πρεσπών έντεκα πανεπιστημιακοί καθηγητές της ιστορίας και των διεθνών σχέσεων από τις στήλες της Καθημερινής.

Προσωπικά δεν είμαι πανεπιστημιακός καθηγητής της ιστορίας, ούτε κανενός άλλου αντικειμένου. Αν όμως ήμουν, και διάβαζα στο γραπτό κάποιου φοιτητή μια φράση όπως αυτή, θα τον μηδένιζα χωρίς να διαβάσω το υπόλοιπο και θα του έλεγα να ξαναπεράσει την επόμενη περίοδο, αφού πρώτα μάθει να σκέπτεται σαν ιστορικός και όχι σαν θεολόγος ή/ και σαν μπάτσος.

Και πρώτα απ’ όλα, αφού μάθει επιτέλους να γράφει την ιστορία με μικρό γιώτα. Μα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μιλώντας ακόμα με την ιδιότητα του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, λίγο πριν αναλάβει τα καθήκοντα του Υπουργού Εθνικής Άμυνας, ο ναύαρχος Αποστολάκης, σε τακτική ετήσια συνάντησή του με τους στρατιωτικούς συντάκτες, δήλωσε: «Εάν [οι Τούρκοι] ανέβουν σε βραχονησίδα θα την ισοπεδώσουμε. Κι αυτή είναι μια κόκκινη γραμμή που την ενστερνίζεται και η κυβέρνηση».

Δεν είμαι ειδικός επί στρατηγικών θεμάτων. Ωστόσο, ακούγοντας τη δήλωση αυτή, η οποία αυτοπαρουσιάζεται όχι ως προσωπική άποψη αλλά ως εθνική στρατηγική, μου γεννήθηκε μία απορία. Χωρίς καθόλου να μπαίνω σε ζητήματα ιδεολογικά, δεοντολογικά κ.λπ., από καθαρά στρατιωτική άποψη έχει καμιά λογική η δήλωση αυτή;

Καταρχάς, είναι τεχνικά δυνατό να «ισοπεδώσει» κανείς μία βραχονησίδα κατά τρόπο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Έναν καιρό, (κατά προτίμηση από αύριο), η διαδικασία που οδήγησε στη συμφωνία των Πρεσπών θα έπρεπε να περιλαμβάνεται σε όλα τα εγχειρίδια (μη στρατηγικής) στρατηγικής, εάν υπήρχαν τέτοια, και να διδάσκεται σε όλες τις σχολές πολιτικών και συναφών επιστημών.

Είναι μακράν το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ για το πώς μπορεί να επιτευχθεί το μάξιμουμ αποτέλεσμα με τα μίνιμουμ μέσα· πώς μπορεί κάποιος που εκ πρώτης όψεως βρίσκεται στριμωγμένος στον τοίχο ενός δυσμενέστατου συσχετισμού δυνάμεων να παίξει σωστά τα ελάχιστα χαρτιά που έχει και, τελικά, να κερδίσει φαινομενικά ισχυρότερους αντιπάλους.

Πριν από έναν μόλις χρόνο, η σχεδόν τριακονταετής κυριαρχία της «μακεδονομαχικής» Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η Athens Voice, από την ίδρυσή της, (επιδίωξε να) είναι φερέφωνο και όργανο έκφρασης ενός ρεύματος ας πούμε φιλελεύθερου-εκσυγχρονιστικού, σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό των φορέων του.

Εδώ και καιρό, σε σειρά σημειωμάτων σε αυτό εδώ το μπλογκ, έχω επισημάνει ότι το ρεύμα αυτό παρουσιάζει το εξής παράδοξο: ενώ οι αυτόκλητοι εκπρόσωποί του επικαλούνται υπέρ αυτών την ένταξη σε έναν ευρύτερο, ανοιχτόμυαλο χώρο ιδεών και την αποστασιοποίησή τους από τη στενόμυαλη «ελληνική κακοδαιμονία», όλα όσα πραγματικά λένε είναι διαφορετικά, έως αντίθετα, προς ό,τι συνήθως νοούμε ως φιλελευθερισμό, ενώ αντίθετα είναι πολύ περισσότερο κοντά προς όσα οι ίδιοι απαξιώνουν ως «παθογένειες τις ελληνικής πραγματικότητας».

Μία ακόμη, πολλοστή, απόδειξη περί αυτού προέκυψε τις πρώτες μέρες αυτού του χρόνου, όταν ανώνυμος –και μέχρι τώρα άγνωστος σε μένα- συνεργάτης του εντύπου ο οποίος υπογράφει με το αξιοπερίεργο ψευδώνυμο «το ελληνάκι», έκρινε σκόπιμο να ενημερώσει το κοινό, με σχετικό σημείωμα, ότι –προφανώς- μεταναστεύει, ή πάντως Συνέχεια →