Του Juan Domingο Sanchez
Η τελευταία μεγάλη διαρροή τού Wikileaks μας παρουσιάστηκε από τα mainstream μέσα επικοινωνίας ως ένα γεγονός δίχως προηγούμενο, με σοβαρές επιπτώσεις για τη διεθνή πολιτική, δηλαδή για τις διπλωματικές σχέσεις των ΗΠΑ με τους ‘συμμάχους’ τους. Ο Υπ. Εσωτερικών των ΗΠΑ δεν δίστασε να την αποκαλέσει “επίθεση ενάντια στη διεθνή κοινότητα”, ενώ στο Αμερικανικό Κονγκρέσσο ακούστηκαν φωνές που αποκαλούν τον Τζούλιαν Ασάντζ και τα άλλα μέλη του προσωπικού τού Wikileaks “τρομοκράτες”. Επιπλέον, πολλές προοδευτικές φωνές γρήγορα συνεχάρησαν το Wikileaks για την συμβολή του στη “διαφάνεια” και στην υπηρεσία της “δημοκρατίας”. Εντούτοις, δίνοντας προσοχή στο τι ακριβώς μας σερβίρεται στο πιάτο από τις εφημερίδες, για παράδειγμα δημοσιεύματα στην ισπανική εφημερίδα El Pais τις δύο τελευταίες μέρες του Νοέμβρη, βλέπουμε ότι τα υποτιθέμενα μυστικά που θα ταράξουν τα θεμέλια της παγκόσμιας τάξης δεν είναι και τόσο ζημιογόνα, και τα περισσότερα είναι γνωστά εδώ και πολύ καιρό.
Το βουνό, όπως λέει το παραμύθι, γέννησε ένα ποντίκι. “Ανακαλύπτουμε” τώρα ότι ο Μπερλουσκόνι οργανώνει όργια ή προσλαμβάνει πόρνες, ή ότι ο Σαρκοζί είναι αλαζονικός, ή ο Πούτιν αυταρχικός, ή ακόμα – ποιός να το είχε φανταστεί; – ότι οι Ισπανικές αρχές μπλόκαραν την έρευνα γύρω από Αμερικανικά εγκλήματα πολέμου που αφορούσαν Ισπανούς πολίτες. Σε λίγο, χάρη στο Wikileaks, θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχει μια έκταση νερού, της οποίας το μυστικό όνομα είναι “Μεσόγειος”, που χωρίζει την Αφρική από την Ευρώπη. Το περιεχόμενο των διαρροών θυμίζει το αστείο του Γάλλου συγγραφέα Regis Hauser ο οποίος ανακάλυψε με μεγάλη έκπληξη ότι “κάτω από τα ρούχα τους όλες οι γυναίκες είναι γυμνές”. Μέγα σκάνδαλο! Κάτι φοβερά άσεμνο επιτέλους αποκαλύπτεται μέσα από το βλέμμα του ηδονοβλεψία! Το να γδύνει κανείς γυναίκες με το λόγο ή με το βλέμμα σημαίνει να προϋποθέτει ότι κάτω από τα ρούχα θα βρει το πολύτιμο (και σκοτεινό) αντικείμενο του πόθου, την ίδια την αιτία της επιθυμίας. Παρομοίως, αυτοί που εγκωμιάζουν τα κατορθώματα του Ασάντζ και του Wikileaks, προϋποθέτουν ότι υπάρχει μια αλήθεια της εξουσίας κάτω από τα μυστικά που ξεσκεπάζουν. Σ’ αυτό, συγκλίνουν, ίσως χωρίς να το ξέρουν, με μια παλιά παράδοση ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης που έθεσε την πηγή της εξουσίας στα “arcana imperii” (απόρρητα της εξουσίας), δηλαδή σε κάποιες μυστηριώδεις και μυστικές αρχές της “λογικής του κράτους” που δεν αναγνωρίζουν ούτε ηθικές αρχές ούτε την ικανότητα κατανόησης του πληθυσμού. Οι πραγματικές αρχές της διακυβέρνησης μας παρουσιάζονται ως “arcana”, ως οι κρυφές, και πιθανώς ανήθικες και βίαιες αρχές μιας εξουσίας της οποίας η επίσημη νομιμοποίηση παριστάνει, εντούτοις, ότι είναι νομικά, ηθικά ή θεολογικά “καλή”. Συνέχεια →
Nomadic universality 