Category Archives: Commons

Commons,Critique of Political Economy,intellectual property,Law

The enclosures of Brussels

by Akis Gavriilidis

Brussels, as everybody knows, is the seat of the EU institutions, as well as of several other international agencies –private, public, or any combination of the two- who all day long praise the virtues of «liberalisation and market-oriented reforms» and propose/ impose them on all countries as the only one-size-fits-all solution. So much so that the name of the city itself has come to constitute a synonym for neoliberal governance.

But apart from being a symbol, Brussels is a real city where real people live, whose lives and needs are administered and served (or not) every day, in certain ways rather than others. (Ιncluding the people –dozens of thousands of them- who work for the said institutions and agencies). These ways can rarely be considered as a paradigmatic delivery of the promise for a “smooth functioning market system which provides Συνέχεια →

Κλασσικό
Commons,Crisis,History,Politics,Refusal,Revolution

Η άρνηση να κυβερνήσεις, ή πώς αριστερά ξαναβρήκε το αρχικό της νόημα στην Ελλάδα

του Jean-François Gava

Το πραγματικά νέο γεγονός που προέκυψε από τις ελληνικές εκλογές δεν είναι τόσο ότι ένας συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς (ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) εκτοξεύτηκε στη θέση της δεύτερης πολιτικής δύναμης, αλλά το ότι ο σχηματισμός αυτός αρνείται να κυβερνήσει, τουλάχιστο με αντίτιμο τις αναπόφευκτες θυσίες των πληθυσμών. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν στερείται θράσους, τον κατηγορεί ότι δεν είχε το σθένος να συμβάλει στην εθνική σωτηρία και αναδιπλώθηκε σε στενά κομματικά συμφέροντα. Στο στόμα του ΠΑΣΟΚ, και του κρατικού προσωπικού εν γένει, «εθνική σωτηρία» σημαίνει Συνέχεια →

Κλασσικό
Commons

Τόποι “βιβλίων”: βιβλιοθήκες και πειρατεία

του Θανάση Πρίφτη

Το περιβάλλον των σύγχρονων βιβλιοθηκών χαρακτηρίζεται απο ατελείωτες, συμμετρικές και ασύμμετρες, ροές ψηφιακών πληροφοριών μέσα απο δίκτυα. Ροές που τείνουν να κάνουν αχρείαστη την γεωγραφική τοποθεσία μιας πηγής πληροφορίας ή την οργάνωσής της σε ένα φυσικό περιβάλλον όπως η βιβλιοθήκη. Η κατάσταση αυτή, μεταξύ άλλων, ωθεί τις ίδιες τις βιβλιοθήκες, τον σκοπό τους, το αντικείμενό τους, τους χώρους τους, τους υπαλλήλους τους, στο να γίνουν «μη – τόποι». Τόποι, δηλαδή, γενικής χρήσης, χωρίς ιδιαίτερη μνήμη και ταυτότητα. Κάτι, δηλαδή, σαν χώρος αεροδρομίου ή αίθουσα αναμονής νοσοκομείου, με τη διαφορά ότι ενώ αυτοί οι μη – τόποι έχουν συγκεκριμένη αποστολή, η αποσύνδεση της βιβλιοθήκης απο τον φυσικό χώρο που καταλαμβάνει, σηματοδοτεί τελικά και τα όριά της ύπαρξής της. Ή την πορεία της εξαφάνισής της. Υπάρχουν πρακτικές που βγάζουν μια βιβλιοθήκη απο αυτό το αδιέξοδο; Αν, ναι, αυτές κινούνται σε συνηθισμένες πρωτοβουλίες ή μήπως περνούν στην πλευρά της πειρατείας; Συνέχεια →

Κλασσικό