του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με την ορολογία που τείνει να καθιερωθεί τελευταία στην αργκό του διαδικτύου, η έκφραση «νόμος του Μέφρυ» δηλώνει το φαινόμενο κατά το οποίο, όποιος ψέγει κάποιον άλλο για κάποιο σφάλμα, σύντομα υποπίπτει και ο ίδιος στο ίδιο σφάλμα.

Θύμα μιας από τις πιο διασκεδαστικές περιπτώσεις εφαρμογής αυτού του νόμου έπεσε πρόσφατα μια ομάδα που υπάρχει στο facebook με την επωνυμία «Παλιές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης», και ειδικότερα ένα εκ των μελών της διαχειριστικής της ομάδας ονόματι Demi Tzivopoulou.

Στις 26/3/18, η κα Tzivopoulou, ομιλώντας εκ μέρους όλης της διαχειριστικής ομάδας, ανακοίνωσε τη διαγραφή μου από την εν λόγω ομάδα, λόγω μιας ανταλλαγής σχετικά με τους Βαρκάρηδες της Θεσσαλονίκης. Η ανακοίνωση έκλεινε με τα εξής λόγια: «λόγω της Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις μέρες αυτές πάνω-κάτω, (ανάλογα και με τα ημερολόγια), πέφτει η επέτειος της εξέγερσης του Ίλιντεν –του «Προφήτη Ηλία».

Οι περισσότεροι στην Ελλάδα δεν πρέπει να έχουν ακούσει τίποτα για το Ίλιντεν. Και, αν έχουν, αυτό θα ήταν κάτι του τύπου «ήταν μία ύπουλη προσπάθεια των Βουλγάρων να υφαρπάξουν τη Μακεδονία μας».

Ίσως καλύτερα που δεν γνωρίζουν. Έτσι μπορούμε να αρχίσουμε να τους ενημερώνουμε από μηδενική βάση.

Το Ίλιντεν λοιπόν ήτανε η μόνη επανάσταση στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η οποία εμπνεόταν ρητά από σοσιαλιστικές και αναρχικές ιδέες και μεθόδους, και η οποία δεν έγινε εν ονόματι ενός πανάρχαιου έθνους ή μιας φυλετικής/ εθνοτικής ταυτότητας, αλλά εν ονόματι ενός ανοιχτού και ιστορικά ενδεχομενικού πληθυσμιακού συνόλου.

Το σύνθημα «η Μακεδονία στους Μακεδόνες», τη στιγμή που διατυπώνεται, δεν Συνέχεια →

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Κάθε φορά που τίθεται στην Ελλάδα ένα ζήτημα που με κάποιο τρόπο επηρεάζει ή ενοχλεί την ορθόδοξη εκκλησία (είτε πρόκειται για την περιουσία της είτε για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες είτε, τέλος, για το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών, την πρωινή προσευχή και τις εικόνες στα δημόσια κτήρια), υπάρχει ένα τμήμα της Αριστεράς που διαμαρτύρεται. Κατά κανόνα, το κεντρικό περιεχόμενο της διαμαρτυρίας είναι «αυτό είναι το θέμα μας τώρα; δεν υπάρχουν σοβαρότερα ζητήματα;».

Θα συμφωνήσω –για την οικονομία της συζήτησης, ή και όχι- ότι υπάρχουν σοβαρότερα θέματα από αυτά. Ας πούμε το ζήτημα της υπεράσπισης των προσφύγων, το ζήτημα της προστασίας της εργασίας και της επαναφοράς των συλλογικών συμβάσεων, η καταπολέμηση του φασισμού, η ασφάλιση και η υγεία -πάνω απ’ όλα η υγεία. Δεν καταλαβαίνω όμως με ποιο τρόπο αυτό αποτελεί επιχείρημα για να μην ασχοληθούμε με το ζήτημα των θρησκευτικών και της κατήχησης στα σχολεία. Οι άνθρωποι, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, κάνουμε πολλά πράγματα παράλληλα, άλλα σημαντικότερα και άλλα λιγότερο σημαντικά. Εγώ για παράδειγμα έχω ως πρώτιστη ανάγκη να πάω σούπερ μάρκετ, αλλά Συνέχεια →