της Ιβάνα Μομτσίλοβιτς

0. Μια διακοπή μπορεί να μας προκαλεί αμηχανία, αλλά είναι και πολυμήχανη.

1. Σε αυτούς τους καιρούς εκφυλισμένου καπιταλισμού, κοινωνικών παγετών, πολιτικής απολίθωσης και ατομικών σπασμών, η διακοπή αναδύεται ως επείγουσα διαίσθηση. Η διακοπή κόβει το εύθραυστο νήμα απ’ το οποίο κρατιέται το αφήγημα μιας εποχής.

1α. Η διακοπή, η διάρρηξη, η θετική οπή στη φυσική, μοιάζουν να είναι πραγματικά ο χώρος απ’ όπου το Πραγματικό μιας εποχής εμφανίζεται στη σκηνή του κόσμου, όπου το καινούριο γεννιέται, η πολιτική ξεπηδά, το ανυπολόγιστο αναδύεται.

2.α Η διακοπή ακινητοποιεί το τραίνο τής Ι(ι)στορίας πριν αυτό φτάσει στο σταθμό. Σταματά τα βαγόνια της αφήγησης στο μέσο ενός εδάφους απροσδιόριστου, είναι «εφαρμοσμένη ανυπομονησία να αδράξουμε και να αιφνιδιάσουμε το μη αποφασίσιμο».

2.β Μια διακοπή δεν ενεργοποιεί ποτέ την ξεπερασμένη διαλεκτική της αποτυχίας ή της νίκης μιας στιγμής που υποτίθεται ότι παραμένει αδιάλειπτη. Εκλύει και παράγει Συνέχεια →

του Θάνου Φρειδερίκου Παπαζαφειρόπουλου

Η προχθεσινή ήττα του ΣΥΡΙΖΑ προήλθε ξεκάθαρα από εθνικιστική πλευρά. Ο εθνικισμός και η άκρα δεξιά συνέτριψαν τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τα μικρότερα κόμματα αριστερότερα από αυτόν. Αυτό είναι το γεγονός.

Επειδή πολλοί γράφουν από χθες πως «ο ΣΥΡΙΖΑ φταίει γιατί έστρεψε με την πολιτική του τον κόσμο στην άκρα δεξιά και έγινε συστημικό κόμμα», να τονίσουμε πως κάτι τέτοιο είναι άτοπο. Διότι αν ήταν να υποστεί τις συνέπειες εξαιτίας των «συστημικών» επιλογών του, τότε βέβαια ο πολιτικός κέρσορας θα μετακινούνταν πιο αριστερά. Εν προκειμένω όμως μετακινήθηκε πολύ δεξιότερα, άρα δεν ευθύνονται οι «συστημικές» επιλογές του. Ας έχουν, λοιπόν, το νου τους ορισμένοι μήπως ακόμη διαβάζουν τα πράγματα με τα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μιλώντας χθες στη Φλώρινα στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε μεταξύ άλλων μία αναφορά στο θέμα του Δημήτρη Κουφοντίνα, λέγοντας:

[το ζήτημα είναι] αν θα δώσουμε έμφαση στην ασφάλεια ή αν θα συντασσόμαστε με τους μπαχαλάκηδες, αν θα αγωνιούμε αν θα πάρει άδεια ένας αμετανόητος τρομοκράτης που έχει καταδικαστεί 11 φορές σε θάνατο[1].

Υπογράμμισα τις δύο τελευταίες λέξεις, διότι με αυτές ο ομιλητής κάνει μία –ακόμα- γκάφα πρώτου μεγέθους, η οποία δείχνει ότι αφενός δεν παρακολουθεί ούτε καν την επικαιρότητα που υποτίθεται ότι απασχολεί έντονα το κόμμα του, αλλά και την οικογένειά του σε προσωπική βάση, και, αφετέρου, δεν είναι ενημερωμένος για τη νομοθεσία της χώρας την οποία φιλοδοξεί να κυβερνήσει και έχει μείνει μερικές Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Μαρίας Σαρρή

Το ελληνικό κράτος, έστω με πολλές δυσκολίες και με μεγάλη καθυστέρηση, έχει κάπως συμφιλιωθεί με την ιστορία του φαινομένου της δεκαετίας του 40 που αποκάλεσε «συμμοριτοπόλεμο». Έχει όμως μεγαλύτερη δυσκολία να ξεπεράσει τη μνησικακία του απέναντι σε ένα ακόμα προγενέστερο φαινόμενο: τον «κανονικό» ληστοσυμμοριτισμό, το όνομα του οποίου στο κάτω κάτω χρησιμοποίησε για να στιγματίσει και έτσι να καταστείλει ευκολότερα τους κομμουνιστές.

Σήμερα, εκτίθενται σε δημόσιους χώρους –π.χ. στη Μάντρα του Μπλόκου της Κοκκινιάς- τιμητικές προτομές του Άρη Βελουχιώτη, ενός ανθρώπου του οποίου το κεφάλι είχε εκτεθεί ως τρόπαιο στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων μετά την εκτέλεσή του. Ταυτόχρονα, όμως, στο Εγκληματολογικό Μουσείο της Αθήνας, σύμφωνα με την ίδια την υπερήφανη περιγραφή που βρίσκουμε στην ιστοσελίδα του, εκτίθενται, για αδιευκρίνιστους επιστημονικούς (;) σκοπούς, «κεφαλές καρατομηθέντων ληστών», Συνέχεια →