των Ντέιβιντ Γκρέιμπερ και Ντέιβιντ Ουένγκροου

Για πάνω από έναν αιώνα, κοινωνικοί επιστήμονες και πολιτικοί φιλόσοφοι συζητούν για το ποια είναι η «καταγωγή του κράτους». Οι συζητήσεις αυτές ποτέ δεν κατέληξαν κάπου, ούτε είναι ιδιαίτερα πιθανό να καταλήξουν. Στο σημείο αυτό του βιβλίου μπορούμε τουλάχιστον να καταλάβουμε γιατί. Όπως συμβαίνει και με την «προέλευση της ανισότητας», το να ψάχνουμε την προέλευση του κράτους είναι σαν να κυνηγάμε ένα φάντασμα. Όπως σημειώσαμε στην αρχή του κεφαλαίου, οι Ισπανοί κονκισταδόρες στη νότια Αμερική δεν διανοήθηκαν ποτέ να ρωτήσουν εάν απέναντί τους είχαν «κράτη», εφόσον η έννοια αυτή δεν υπήρχε καν την εποχή εκείνη. Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούσαν, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις άγιες αυτές μέρες πολλοί/-ές επέλεξαν να τις τιμήσουν δημοσιεύοντας ηλεκτρονικά –συνήθως σε μορφή γραπτή, σπανιότερα τραγουδιστή- στίχους του Νίκου Γκάτσου. Από όσες αναρτήσεις είδα εγώ, κανείς δεν επέλεξε τουλάχιστον το τραγούδι «Μεγάλη Παρασκευή» από το Νυν και Αεί του Ξαρχάκου, ένα τραγούδι εξαιρετικά γοητευτικό μουσικά και ως ένα βαθμό στιχουργικά (περί αυτού κατωτέρω)· προτιμήθηκαν δείγματα από στιχουργήματα της τελευταίας περιόδου της ζωής του, τα οποία εκδόθηκαν ή/ και μελοποιήθηκαν μεταθανάτια.

Τα δείγματα αυτά συνήθως είναι πολύ μέτρια στιχουργικά, ενώ ως επί το πλείστον δεν συνάδουν και πολύ με το πνεύμα του χριστιανισμού ως διδασκαλίας αγάπης και συγχώρεσης. Συχνά συνάδουν περισσότερο με το πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, καθώς μιλούν για την έλευση ενός Μεσσία-τιμωρού και εκδικητή. Για να μην πούμε ότι συχνά συνάδουν με πιο πρόσφατα πράγματα: με δυσοίωνες πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες που κυριάρχησαν κατά τον 20ό αιώνα με ολέθρια αποτελέσματα.

Ας πούμε, αυτό που έδωσε και πήρε ήταν ένα άλλο τραγούδι με το ίδιο θέμα, το οποίο, για να Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι ελληνοορθόδοξοι Ταλιμπάν έχουν κάνει από χθες θέμα στον κυβερνοχώρο την πληροφορία ότι, στην Κέρκυρα, κάποιοι … έτρωγαν σουβλάκια (!!!) στο μπαλκόνι ενός κτιρίου που ανήκει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι παρανοϊκοί περιέφεραν στο δρόμο ένα κουτί που υποτίθεται ότι περιέχει διατηρημένα τα κόκκαλα ενός ανθρώπου που πέθανε το 340 μ.Χ.

Όπως συμβαίνει συνήθως, βασικό περιεχόμενο των περισσότερων αρνητικών σχολίων στο διαδίκτυο Συνέχεια →

της Κέιτ Χάρντινγκ

Δεν θυμάμαι ποιος μου είπε πρώτος ότι δεν ήμουν θύμα· πάντως, συνέβη λίγο μετά απ’ τη στιγμή που κάποιος μου είπε ότι με βίασαν.

Ήμουν 17 χρονών και χαμένη. Ήμουν ένα σπασικλάκι που είχε μεθύσει ίσως τρεις φορές στη ζωή του, περιτριγυρισμένη από την ασφάλεια φιλενάδων που γελούσαν και ενός σπιτιού χωρίς γονείς που είχαν φύγει για διακοπές. Δεν είχα πάει ποτέ σε ένα πραγματικό πάρτι όπου όλοι πίνουν, ένα αγόρι φαινόταν να με συμπαθεί, και δεν είχα καμία απαγόρευση κυκλοφορίας ή υπεύθυνους ενήλικες στους οποίους να λογοδοτήσω. Ήμουν μια παρθένα που δεν ήθελε να παραμείνει για πολύ ακόμη.

Πολλά νήματα του αδύνατου έγιναν δυνατά μεμιάς. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο παρά η παρούσα στιγμή, καθώς απομακρυνόμουν από ένα πάρτι που άρχιζε να έχει πολλή φασαρία και πολύ κόσμο, κρατώντας το χέρι ενός άντρα.

Ήξερα σίγουρα το εξής: ένας άντρας για τον οποίο είχα ένα φλου σεξουαλικό ενδιαφέρον, κυρίως Συνέχεια →

του Πάνου Τζουβελέκη

Δεν συνηθίζω να σχολιάζω την επικαιρότητα, ούτε να μακρυγορώ δημοσίως γιατί πολύ συχνά πιστεύω ότι δεν έχω κάτι να πω. Σήμερα όμως πρόκειται να το κάνω.

Η κα Μπογιατζή Χριστίνα, κατ’ επάγγελμα παιδοψυχολόγος, τριγυρνάει τις τελευταίες μέρες στα κανάλια ερμηνεύοντας τις ζωγραφιές ενός από τα παιδιά στην ιστορία της Πάτρας.

Το πρώτο ερώτημα είναι το εξής: Ως τι ακριβώς το κάνει; Υπάρχουν δύο τινά. Το πρώτο, απίθανο σενάριο, είναι η λεγάμενη να ήταν η παιδοψυχολόγος του κοριτσιού. Σε αυτή την περίπτωση, είναι πολύ κακή στη δουλειά της καθώς δεν εντόπισε έγκαιρα ότι κάτι μπορεί να πηγαίνει στραβά. Το Συνέχεια →