του Άκη Γαβριηλίδη

Η τελευταία εικοσαετία του προηγούμενου αιώνα, όπως μας έδειξε ο Πάολο Βίρνο, υπήρξε η περίοδος κατά την οποία αναδύθηκε το μεταφορντικό πλήθος και κατέλαβε κεντρική θέση στην αξιοποίηση του κεφαλαίου. Μια αξιοποίηση η οποία δεν βασιζόταν πλέον στην παροχή μιας σιωπηλής χειρωνακτικής εργασίας μέσα στον περιορισμένο χώρο και χρόνο του εργοστασιακού οκταώρου, αλλά περισσότερο στην διάχυτη εκτύλιξη μιας δεξιοτεχνίας –ενός συνόλου γλωσσικών, διανοητικών, συναισθηματικών δεξιοτήτων- σε κοινή θέα, στο πλαίσιο μιας δημόσιας επιτέλεσης.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, το τελευταίο μέχρι σήμερα ποδοσφαιρικό Συνέχεια →

του Σάμη Αλεξανδρίδη

Φθινόπωρο του 1988, των τελευταίων ημερών της εποχής του… «ψυχρού πολέμου», έρχεται στην Τούμπα το χαμίνι που έγινε ο απόλυτος σούπερ σταρ του θεάματος, από το κινηματογραφικό καλοκαίρι του ‘86 στο Μεξικό. Και φεύγει με μια ασίστ – αστραπή στον Καρέκα, εκείνο το βράδυ που 45.000 του φωνάζαμε «Ντιέγκο ρουφιάνο, Ντιέγκο βα φανκούλο, είναι πουτάνα του Μαραντόνα η μάμα» τα ρέστα και ακόμα χειρότερα … τότε είδα και εγώ τον Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αμέσως μετά την αποτρόπαια δολοφονία του καθηγητή ιστορίας στο Παρίσι, και για αρκετές μέρες, είχε στηθεί μία κακόγουστη παράσταση, σκηνοθετημένη από το κράτος ή/ και τις τοπικές αρχές, προορισμένη να αποδείξει πόσο ανώτερη ήταν η Γαλλία σε σχέση με τους απολίτιστους φανατικούς οι οποίοι ­-ακούς εκεί μισαλλοδοξία!- ενοχλούνται από την απλή δημοσίευση κάποιων εικόνων και θέλουν να την απαγορεύσουν, πράγμα που έρχεται σε αντίθεση με την ρεπουμπλικανική παράδοση ανοχής και ελευθεροτυπίας. Στο πλαίσιο αυτής της καμπάνιας, αντίγραφα αυτών των εικόνων είχαν προβληθεί στους τοίχους δημοσίων κτιρίων σε μια προσπάθεια έμπρακτης επίδειξης αυτής της ανοχής, υπό αυστηρή και πολυπληθή αστυνομική επιτήρηση.

Δεν πέρασε ούτε ένας μήνας και το ίδιο αυτό κράτος που όρισε τον εαυτό του θεματοφύλακα της ανοχής απέναντι στη δημοσίευση εικόνων, χωρίς να αισθάνεται καμία αντίφαση και καμία ειρωνεία σε αυτό, κήρυξε ποινικό Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εμμένοντας στη αγκύρωσή του πάνω στο μεταξικό παραμύθι της τρισχιλιετούς ενότητας και του ελληνοχριστιανισμού με μια εμμονή που έχει τα χαρακτηριστικά της διαστροφής («ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια αλλά μου δίνει νόημα και απόλαυση και γι’ αυτό το συνεχίζω»), το ελληνικό κράτος παράγει διαρκώς και νέες παραλλαγές αυτής της μυθοπλασίας, βρίσκοντας πεδίον δόξης λαμπρό και στα νέα ηλεκτρονικά (πολυ)μέσα. Και, δι’ αυτών, παράγει κάθε φορά νέα μαργαριτάρια και νέες μεταμοντέρνες παραλλαγές της αισθητικής της δικτατορίας.

Το τελευταίο εξ αυτών ήταν μία επικαιροποίηση της ημέρας της πολεμικής αρετής των Ελλήνων, η οποία εορτάσθηκε χθες 21 Νοεμβρίου, ημέρα των Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από λίγες μέρες, από τον επίσημο λογαριασμό του Έλληνα πρωθυπουργού στο twitter είχε σταλεί το παρακάτω μήνυμα:

Επίταξη, φυσικά, δεν σημαίνει «πληρώνω». Επίταξη σημαίνει «εντέλλομαι [όπου «εγώ» = το κράτος] έναν ή περισσότερους πολίτες να παράσχουν τις Συνέχεια →

της Αντριάνας Κόσσυβα

Χθες, η κόρη μου, Δανάη Μιχαήλ και η φίλη και συμμαθήτριά της Αίμηλη Γεωργίου, δέχτηκαν φασιστική επίθεση από συμμαθητές τους μέσα στο σχολείο τους, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο και η οποία διοργανώθηκε από την ΠΣΕΜ [Παγκύπρια Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών], για «καταδίκη του ψευδοκράτους.» Η επίθεση είχε εμφανώς ρατσιστικό, εθνικιστικό και σεξιστικό χαρακτήρα και περιλάμβανε άσκηση σωματικής και φραστικής βίας, απειλές ως προς τη σωματική τους ακεραιότητα, εξευτελισμό της προσωπικότητάς τους, απειλή της υγείας τους, εξύβριση και εκφοβισμό.

Πιο κάτω παραθέτω κείμενο που η κόρη μου έγραψε σχετικά: Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

… και καλά, αυτός πλήρωσε ο ίδιος τις αμαρτίες του.

Να δούμε πόσους ακόμα πήρε/ θα πάρει στο λαιμό του, πόσα ακόμα αθώα –ή ένοχα αφέλειας και ευπιστίας- θύματα θα προκαλέσει με την ανεύθυνη και μισάνθρωπη στάση του.

Ο Ιωάννης Τασιάς, ο χριστιανοταλιμπάν που τη δεκαετία του 90 είχε παρακινήσει και πρωτοστατήσει σε βανδαλισμούς εναντίον καλλιτεχνικής εκδήλωσης στη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, κατά τους οποίους ασκήθηκε ένοπλη βία κατά περιουσιών και κατά προσώπων για τις οποίες δεν λογοδότησε ποτέ κανείς (αντιθέτως, λίγο έλειψε να κατηγορηθούν οι ίδιοι οι παθόντες/ παθούσες), τυπικό δείγμα του «Σκοτεινού Βαρδάρη» που φύσηξε επί δεκαετίες παγώνοντας το πνευματικό τοπίο της Θεσσαλονίκης, αποθρασυμένος από την ατιμωρησία συνέχισε μέχρι πριν λίγους μήνες να προκαλεί κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και να διεγείρει σε ανυπακοή διαδίδοντας ανυπόστατες, ανορθολογικές, παραπλανητικές και επικίνδυνες θεωρίες για τον κορονοϊό με ύφος παντογνώστη και με επιστημονικοφανή ορολογία.

Ρεπορτάζ

Με αιφνιδιαστική απόφασή του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης απαγόρευσε την τέλεση θείας λειτουργίας και κοινωνίας σε ολόκληρη την επικράτεια επ’ αόριστον. Κατά πληροφορίες μας, η απόφαση αυτή συνδέεται με τη διαπίστωση ότι ορθόδοξοι ιερείς οι οποίοι το τελευταίο διάστημα πήραν μέρος σε δοξολογίες, λιτανείες, κηρύγματα και άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις, νόσησαν μαζικά ή/ και μετέδωσαν τον κορονοϊό σε άλλους, ενώ ορισμένοι άρχισαν ήδη να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλο.