του Άκη Γαβριηλίδη

Με την αφορμή την εμφάνιση σημαιοφόρων που φοράνε μαντίλα και στη φετινή παρέλαση, υπήρξαν και πάλι οι γνωστές διαμαρτυρίες των Ελλήνων ισλαμόφοβων, ρατσιστών και λοιπών ηλιθίων για την «προσβολή» που συνιστά η εμφάνιση των κοριτσιών αυτών και για το πόσο η εμφάνισή τους έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα των «προγόνων μας που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Ελλάδας».

Ταυτόχρονα, σε όλες αυτές τις παρελάσεις και άλλες εορταστικές εκδηλώσεις, σταθερό και σχεδόν αποκλειστικό στοιχείο του σχετικού «σάουνττρακ» ήταν τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο, γνωστής Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

To 2000, εκδόθηκε από την Εστία το κατοχικό ημερολόγιο του Γιώργου Ιωάννου (πλήρης τίτλος: Το Κατοχικό Ημερολόγιο Χωρίς Περικοπές, Εισαγωγή-Σχόλια-Επίμετρο της Αντιγόνης Βλαβιανού –μία περιγραφή κάπως βαρύγδουπη για ένα βιβλίο μόλις πάνω από τις 100 σελίδες μικρού σχήματος, στις οποίες περιλαμβάνονται οι σημειώσεις που είχε προσθέσει ο συγγραφέας στην πρώτη του δημοσίευση που επιμελήθηκε ο ίδιος πολλά χρόνια αργότερα από τη συγγραφή του).

Στο ημερολόγιο αυτό υπάρχει μία εγγραφή, την οποία βρήκα πολύ ενδεικτική για την άρνηση και το σνομπάρισμα που χαρακτηρίζει τους Έλληνες φιλολόγους απέναντι στην τουρκική γλώσσα και γραμματεία.

Το «Σάββατον 27 Νοεμβρίου 1943», ο τότε κατά κόσμον Γεώργιος Σορολόπης σημειώνει μεταξύ Συνέχεια →

του Ζαν-Μισέλ Ζαντιζόν

Πολύ κοντά, ως εκ της δομής του, προς τη θυσία του Αβραάμ, ο μύθος του Λυκάονος είναι μία αφήγηση περί απαρχών, η οποία σκηνοθετεί διαδοχικά την απαγόρευση του κανιβαλισμού και της παιδοκτονίας, πριν επεξεργαστεί, μέσω της ζωικής θυσίας που εδώ συμβολίζεται από την εξορία και προηγουμένως από τη μεταμόρφωση, το θέμα της διαγενεακής βίας.

Και στις δύο μυθικές διηγήσεις, της θυσίας του Ισαάκ και του Λυκάονος, μία θεία αρχή απαιτεί από έναν πατέρα τη θυσία του γιου του. Και στις δύο περιπτώσεις, η θυσία του infans [νηπίου], του αθώου, αποφεύγεται (ο Ισαάκ τελικά απαλλάσσεται, ο Αρκάς ανασυναρμολογείται) και μετατίθεται στο αρχαϊκό ζώο: ο κριός θα σκοτωθεί, ο λύκος θα εξοριστεί σε αυτόν τον άλλο κόσμο που είναι το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με τον Στάθη Καλύβα έχουμε ασχοληθεί –και εγώ και άλλοι- αρκετές φορές στο παρελθόν. Φαίνεται όμως ότι ο φωστήρας μας του Γέιλ, όση προσοχή και να τραβά, δεν χορταίνει· έχει μάλλον εθιστεί και θέλει διαρκώς νέα. Επειδή λοιπόν έχουν περάσει κάποια χρόνια από την τελευταία φορά, και επειδή σήμερα μου περισσεύει λίγος χρόνος, θα του κάνω τη χάρη να ασχοληθώ ξανά μαζί του, αυτή τη φορά για να του παραδώσω μερικά μαθήματα ψηφιακού αλφαβητισμού.

Θα αρχίσουμε από την έννοια του τρολ.

Πράγματι, ο καθηγητής τού τίποτα έχει φανερές ελλείψεις σε αυτόν τον τομέα. Όπως γίνεται φανερό από τα γραπτά του, ο φέρελπις νέος μας πιστεύει ότι ο όρος αυτός δηλώνει το μέλος μίας ομάδας Συνέχεια →

της Nina Wegner

Μια ισχυρή πνοή νοσταλγίας για την παλιά σοβιετική εποχή πνέει ανάμεσα στους νομάδες βοσκούς οι οποίοι –πολύ μετά από τότε που η Μογγολία έπαψε να είναι κομμουνιστική, στις αρχές της δεκαετίας του 1990- προσαρμόζονται σε έναν ολοένα και πιο απειλούμενο τρόπο ζωής στα τεράστια βοσκοτόπια της μογγολικής στέπας.

«Παλιά, εκτρέφαμε και πουλούσαμε ζώα ως σοσιαλιστική κολλεκτίβα», μας είπε ο Nerguibaatar L., ένας βοσκός που ζει στην επαρχία Ιχ Tαμίρ της κεντρικής Μογγολίας. «Αλλά αυτό δεν υπάρχει πια, λόγω ελεύθερου εμπορίου. Εμείς οι κτηνοτρόφοι θα προτιμούσαμε να επιστρέψουμε σε αυτό, αν είχαμε επιλογή».

Με δεδομένη την απόλυτη αποτυχία της Σοβιετικής Ένωσης, η επιθυμία αυτή φαίνεται παράξενη. Αλλά οι κτηνοτρόφοι λένε ότι έχουν δύο πιεστικούς λόγους: καλύτερη διαχείριση των βοσκοτόπων και Συνέχεια →