του Άκη Γαβριηλίδη

Το τραγούδι Τα νέα της Αλεξάνδρας, του Κώστα Γιαννίδη/ Γιάννη Κωνσταντινίδη, προσωπικά το είχα ακούσει για πρώτη (και μόνη) φορά από μία επανεκτέλεση με την «Αθηναϊκή Κομπανία», τη δεκαετία του 1980. Δεν μου είχε κάνει καμία ιδιαίτερη αισθητική ή άλλη εντύπωση. Μου είχε φανεί ψιλομέτριο, και τεχνικά κάπως αδέξιο όπως αναμένεται να είναι ένα ζεϊμπέκικο γραμμένο από κάποιον ο οποίος μέχρι τότε δεν είχε γράψει ποτέ στη ζωή του ζεϊμπέκικο αλλά ασχολιόταν με την κλασική και την ελαφρά μουσική.

Με σχετική έκπληξη είδα, εδώ και ένα-δυο χρόνια, το τραγούδι αυτό να επανέρχεται στην επικαιρότητα και να επενδύεται με ιδιαίτερη φόρτιση, τόση όση σίγουρα δεν είχε προκαλέσει την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε, ούτε οποιαδήποτε άλλη στιγμή ενδιαμέσως. Η αναζωπύρωση αυτή του ενδιαφέροντος οδήγησε και στη δημιουργία ακόμη μίας επανεκτέλεσης-δια(ανα)σκευής, την οποία οι δημιουργοί της ανέβασαν στο Youtube προσδιορίζοντάς την ακριβέστερα με τον αγγλικό όρο reclaim. Δεν πρόκειται Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο δίσκο του Θέμη Ανδρεάδη Σαν ξαφνικό ταξίδι, ο οποίος βγήκε σε αυτοέκδοση και είναι κατά βάση «σοβαρός», υπάρχει ένα σατιρικό τραγούδι με τον τίτλο «Θεόφιλε! Θεόφιλε!», στο οποίο οι στίχοι είναι του Μίνωος Αμαριώτη. Επειδή δεν υπήρχε τότε –ούτε και μετά υπήρξε- κανένα άλλο τραγούδι, ή έστω ποίημα, άρθρο ή οποιουδήποτε άλλου τύπου δραστηριότητα με αυτή την υπογραφή, υπήρχε κάθε λόγος να υποθέσουμε ότι επρόκειτο για ψευδώνυμο. Και πράγματι, αργότερα διέρρευσε ότι το εμφατικά κρητικό αυτό όνομα ήταν ακόμα ένα –επιπλέον του «Μανούσου Φάσση»- alter ego του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.

Εξ όσων γνωρίζω, η γνωστοποίηση της πληροφορίας αυτής δεν φαίνεται να κινητοποίησε κανέναν φιλόλογο ή οποιασδήποτε άλλης ειδικότητας αναλυτή ώστε να ασχοληθεί με τους στίχους αυτούς. Κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, διότι, όπως επισήμαινα σε πρόσφατο σημείωμα, «οι έλληνες φιλόλογοι (…) σνομπάρουν αγρίως τη συγγραφή στίχων για τραγούδια, όπως και γενικά την Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε όλα τα ελληνόφωνα μέσα δημοσιεύεται η επίθεση που εξαπέλυσε χθες ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ. Ντογιάκος κατά «μερίδας του Τύπου» με αφορμή την κάλυψη της υπόθεσης Καϊλή και τις συγκρίσεις μεταξύ ελληνικής και βελγικής δικαιοσύνης.

Η επίθεση αυτή έγινε προφορικά, αλλά επρόκειτο για χαιρετισμό που απηύθυνε ο ενδιαφερόμενος στη Γενική Συνέλευση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος. Δεν ήταν δηλαδή σε κάποια τυχαία καθημερινή συζήτηση που έτυχε να καταγραφεί, αλλά σε μια περίσταση όπου κανείς προσέχει τα λόγια του, συνήθως δε τα έχει προετοιμασμένα και γραμμένα εκ των προτέρων. Ή, αν όχι, τα ελέγχει ξανά εκ των υστέρων εάν γνωρίζει ότι θα δημοσιευθούν.

Με αυτά τα δεδομένα, τουλάχιστον μία πρόταση που περιέχει το κείμενο που δημοσιεύθηκε συνιστά ασυγχώρητη γλωσσική κοτσάνα. Η εξής:

Δεν είναι δυνατόν μια μερίδα του Τύπου (…) να στρέφεται και να βυσσοδομεί όποιον κατά την ενάσκηση των καθηκόντων του δεν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην πλημμυρίδα των κειμένων και των εικόνων για τα έργα και τις ημέρες της μεγάλης θαυμάστριας της εργατικής νομοθεσίας του Κατάρ (την οποία απ’ ό,τι φαίνεται ευελπιστεί να μεταφέρει και στην Ελλάδα) που ξαναβγήκαν στη φόρα με αφορμή τα τελευταία της κατορθώματα, περιλαμβάνεται και η κάτωθι φωτογραφία από τη συμμετοχή της σε συλλαλητήριο για το λεγόμενο «όνομα της Μακεδονίας». Σε αυτή την υπερήφανη ομαδική σέλφι, απεικονίζεται στο φόντο μια πικέτα που γράφει:

WE DO NOT SELL OFF OUR HISTORY

BUY FROM SOMEBODY ELSE PLEASE.

Και αυτή η επιθετική και θρασεία δημόσια παρουσία/ τοποθέτηση της ενδιαφερομένης μπορεί σήμερα να αξιολογηθεί υπό το νέο φως των πρόσφατων αποκαλύψεων, υπό το οποίο φαντάζει κωμική ή/και εξοργιστική, ανάλογα με το πού θα δώσει κανείς το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η συνέντευξη της κας Άννας Διαμαντοπούλου τις προάλλες στην ΕΡΤ ομολογώ ότι υπήρξε πολύ διαφωτιστική για μένα: από αυτήν πληροφορήθηκα ότι η εν λόγω κυρία είναι «πρόεδρος του δικτύου για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» [sic]. Δεν σας κρύβω ότι μέχρι τώρα αγνοούσα, όχι μόνο τον/την πρόεδρο, αλλά και την ίδια την ύπαρξη του δικτύου αυτού –όπως και, γενικά, την ύπαρξη δικτύων που διαθέτουν πρόεδρο.

Έχοντας πλέον υπόψη μου την πληροφορία αυτή, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι οι προοπτικές της μεταρρύθμισης στην Ελλάδα και την Ευρώπη είναι ισχνές. Το πολύ πολύ που μπορεί να μεταρρυθμίσει όποιος/-α μιλάει έτσι είναι οι τέσσερις τοίχοι του δωματίου της. Και πάλι αμφιβάλλω.

Η κα πρόεδρος επικαλέστηκε υπέρ των απόψεών της ότι αυτή (και άλλοι, τους οποίους δεν κατονόμασε) «έχουνε ζήσει σε άλλες χώρες». Αλλά όσα λέει δείχνουν ότι δεν κατάλαβε πού ζούσε. Ούτε και τώρα καταλαβαίνει. Τόσο τότε, όσο και τώρα ζει στο ίδιο Συνέχεια →

Αυτές τις μέρες άκουγα συχνά την Τρίτη (και καλύτερη) Ανθολογία του Σπανού. Μέσα στον πυρετό της μεταπολίτευσης το 1975, ο Σπανός επιλέγει προς μελοποίηση όχι τις προφανείς και δοκιμασμένες λύσεις, αλλά επισκέπτεται την «χαμηλή φωνή» της ποίησης. Μέσα σε αυτή, συναντά δύο ποιητές της ήττας και όχι τους πιο γνωστούς αυτής της τάσης: τον Δημήτρη Δούκαρη και τον Βύρωνα Λεοντάρη, αυτόν που μάλιστα εισηγήθηκε αυτόν τον όρο.

Το ποίημα του Δούκαρη που μελοποιήθηκε ήταν το «Σε Είπανε Θεό». Είχε την καλή τύχη των τραγουδιών που τραγούδησε η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Από το newsroom του CNN Greece (ή, Μπαμπινιωτιστί, «την αίθουσα ειδήσεων του CNN Ελλάδα» –εκτός αν υπάρχει ελληνική απόδοση και για το «CNN»), το πανελλήνιο πληροφορήθηκε χθες ότι ο γνωστός θεολόγος που παριστάνει τον γλωσσολόγο έκανε «Παρέμβαση σχετικά με την κλίση της λέξης ‘πατήρ’». Όπως όλες οι παρεμβάσεις του, και αυτή ήταν διορθωτικού-αστυνομικού χαρακτήρα.

Πριν μπούμε στην ουσία της παρέμβασης, δύο παρατηρήσεις, μία πραγματολογική και μία ηθική.

Η διόρθωση κάνει λόγο για «δεινώς κακοποιούμενο γραμματικώς πατέρα» (η τελευταία λέξη με μεγαλύτερα γράμματα στο πρωτότυπο). Τη στιγμή που ο φερόμενος ως λανθασμένος γλωσσικός τύπος χρησιμοποιείται τελευταία σε συνάρτηση με καταγγελίες για κάποιον πάτερ (/ πατέρα) που κατηγορείται για κακοποιήσεις ανηλίκων, βρίσκω τουλάχιστον κακόγουστη, αν όχι κυνική, την επιλογή να πλάθει κανείς λογοπαίγνια γύρω από τη συγκεκριμένη λέξη. Οι κακοποιήσεις δεν νομίζω ότι είναι θέμα κατάλληλο για ευφυολογήματα.

Δεύτερον: αξίζει να επισημάνουμε ότι, στο δημοσίευμα του CNN, το μικρό όνομα του τροχονόμου της γλώσσας αναγράφεται ως Συνέχεια →