του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και αρκετό καιρό, κάποια χρόνια ήδη, έχει αρχίσει να εδραιώνεται στην ελληνική δημόσια σφαίρα o λεκτικός σχηματισμός «του ακραίου κέντρου», όπως τον έχουμε αποκαλέσει. Στο πλαίσιο του σχηματισμού αυτού, με ρητή επίκληση του «κράτους δικαίου» και της «ευρωπαϊκής παράδοσης» –και με άρρητη υιοθέτηση της αποικιοκρατικής/ οριενταλιστικής διάστασης της εν λόγω παράδοσης-, είθισται να καταγγέλλεται η βιαιότητα και η ανομία των λαϊκών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και να υποδεικνύεται στους ενδιαφερομένους να την αποκηρύξουν (βλ. προηγούμενο σημείωμα γι’ αυτό το θέμα εδώ). Τελευταία δε, που δεν είναι πλέον τόσο συχνές οι σχετικές αφορμές, οι καταγγελίες στρέφονται κατά τυχόν πολιτικών κομμάτων –και ιδίως ενός συγκεκριμένου κόμματος- που κρίνονται ύποπτα για προσπάθεια υποκίνησης ή/ και εκμετάλλευσης τέτοιων εκδηλώσεων.

Όλα αυτά ήταν γνωστά. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη ότι πρόσφατα, με αφορμή τη γνωστοποίηση περί των τραπεζικών καταθέσεων κάποιων βουλευτών του εν λόγω κόμματος, η τεχνογνωσία από αυτή την προσπάθεια λεκτικής πειθάρχησης επιχειρείται να δοκιμαστεί και σε ένα νέο Συνέχεια →