του Άκη Γαβριηλίδη

Η ερώτηση του τίτλου εκ πρώτης όψεως φαίνεται ταυτολογική, με αυτονόητη την απάντηση: επειδή απλούστατα δεν είναι καν δυνατό να ακούσεις κάποιον, εάν αυτός δεν σου μιλάει. Ωστόσο η ταυτολογία αυτή φαίνεται ότι είναι απαραίτητη όταν κυκλοφορούν βιβλία με τίτλο όπως το εικονιζόμενο: «Γιατί δεν μιλάω πλέον σε λευκ@ς για ζητήματα φυλής».

Το βιβλίο αυτό είχα την ατυχή έμπνευση να αρχίσω να το διαβάζω τις τελευταίες μέρες, παράλληλα –λίγο πριν και λίγο μετά- με τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου ότι υπέστη βιασμό από παράγοντα της ομοσπονδίας της, καθώς και με τη συζήτηση για την τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου στην κατεύθυνση της συνεπιμέλειας του τέκνου σε περίπτωση διαζυγίου.

Έχοντας φτάσει λίγο μετά τη μέση, εγκατέλειψα την ανάγνωση διότι ήταν μια ιδιαίτερα ματαιωτική εμπειρία. (Θα μου πείτε, με τέτοιο τίτλο θα έπρεπε να ψυλλιαστείς. Ίσως).

Η συγγραφέας –μαύρη Βρετανίδα φεμινίστρια- από την αρχή του βιβλίου δηλώνει ότι είναι θυμωμένη. Προχωρώντας, δεν προσθέτει και πάρα πολλά σε αυτή τη δήλωση, παρεκτός ότι είναι πολύ θυμωμένη. Μιλάμε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Αν κάναμε μια ανάλυση λόγου στα κείμενα με τα οποία ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης ή/ και οι θαυμαστές του περιγράφουν τη δραστηριότητά του (π.χ. εδώ), θα βλέπαμε ότι σε αυτά κυριαρχεί ένα κλίμα υπερβατικότητας και κατάνυξης: δίνουν και παίρνουν λέξεις όπως αγάπη, χάρη, φώτιση, αλλά και ταπείνωση.

Θα μπορούσε βέβαια κανείς να πει: τι κακό έχει η αγάπη; Είναι πολύ σημαντικό να αγαπά κανείς αυτό με το οποίο ασχολείται· όταν κανείς αγαπά, δεν πειράζει –αντιθέτως, είναι σύνηθες- να χρησιμοποιεί καμιά φορά υπερβολικές εκφράσεις για να εκφράσει τη λατρεία του.

Το πρόβλημα όμως με τις δηλώσεις λατρείας του Μπαμπινιώτη δεν είναι η υπερβολή τους. Είναι η ανειλικρίνειά τους.

Εγώ δεν τις πιστεύω. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε διαδικτυακό άρθρο του, ο στιχουργός, μεταφραστής, κριτικός θεάτρου και κατά καιρούς διάφορα άλλα πράγματα που αναφέρεται στον τίτλο, αφού περάσει γενεές δεκατέσσερις κάποιους μη κατονομαζόμενους Αμερικανούς πανεπιστημιακούς για παραπτώματα τα οποία ψευδώς και χωρίς κανένα στοιχείο τούς αποδίδει, καταλήγει με μία κορώνα που αναπαράγει τον αναπόφευκτο ελληνοβαρεμένο μύθο:

Σκεφτείτε μόνο πως, όταν ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ, για μια ψήφο έχασαν την ευκαιρία να είναι γλώσσα τους η αρχαία ελληνική!!!

Τα τρία θαυμαστικά με τα οποία καταλήγει αυτή η πρόταση, όπως και η αμέσως προηγούμενη, είναι ήδη ένδειξη για έναν λόγο μπαρουφολογικό-εθνοψεκασμένο. Και πράγματι, το να συνεχίζει να διακινεί κανείς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα δημοσιεύονται σήμερα οι δηλώσεις του υπουργού Αδώνιδος Γεωργιάδη σχετικά με το νέο αυστηρό λοκντάουν. Για όποιον δεν τις έχει υπόψη του, αναφέρομαι ειδικότερα στις εξής:

[…] κάποιοι λοιμωξιολόγοι μάς έλεγαν ότι θα έπρεπε να γίνει καραντίνα στη Θεσσαλονίκη πριν την εορτή του Αγίου Δημητρίου. Εμείς από σεβασμό στην παράδοση, στην Ορθοδοξία στην πίστη, δεν βάλαμε καραντίνα πριν τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου. Κατά την ημέρα αυτή συνέρρεαν οι πιστοί, δεν μπόρεσε η εκκλησία να ελέγξει τη συρροή, και μετά η Θεσσαλονίκη έγινε η πόλη που θρήνησε τα περισσότερα θύματα. Αυτή η εικόνα του Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη, προβαλλομένη στην εικόνα των Θεοφανείων που είναι μια πάνδημη, πανηγυρική λειτουργία μας οδήγησε στο λοκντάουν.

Εάν δεν έχουμε ξεχάσει τα ελληνικά μας, με τις δηλώσεις αυτές, από τα πιο επίσημα χείλη, έχουμε τη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για όσους ασχολούνται με το ελληνικό λαϊκό τραγούδι του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, είναι κοινός τόπος ότι μεταξύ των πρωτεργατών του πολλοί κατάγονταν από τη Θεσσαλία και, από αυτούς, οι περισσότεροι ήταν Βλάχοι.

Για όσους –λιγότερους- ασχολούνται με το πνευματικό ρεύμα του νεοελληνικού διαφωτισμού του 18^ου αιώνα, είναι επίσης γνωστό ότι μεταξύ των πρωτεργατών του πολλοί κατάγονταν από τη Θεσσαλία και, από αυτούς, πολλοί ήταν Βλάχοι.

Ο Κώστας Βίρβος πάντοτε αναφέρεται ως επιφανές μέλος της πρώτης ομάδας.

Στο παρόν σημείωμα, θα ισχυριστώ ότι ίσως πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσουμε να τον βλέπουμε ως ένα απρόσκλητο, ετεροχρονισμένο, κάπως παράταιρο ίσως μέλος και της δεύτερης.

Το τραγούδι και οι σπουδές

Τον Αύγουστο του 1975, σε συνέντευξή του στο περιοδικό Ταχυδρόμος, ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε Συνέχεια →