του Άκη Γαβριηλίδη
Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε (πάλαι ποτέ) φιλελεύθερη εφημερίδα, με τίτλο «Ποιοι λόγοι με έδιωξαν απ’ την Ελλάδα», ο βιολιστής και αρχιμουσικός Λεωνίδας Καβάκος σε ένα σημείο λέει μεταξύ άλλων: «η μουσική του έχει ένα άρειο [sic] στοιχείο». Και, λίγο μετά: «Από τέτοιους “φάρους” προσπαθώ να διδάσκομαι, από το πώς διαχειρίστηκαν τις συμφορές τους, γιατί αυτή η δύναμη υπάρχει σε όλους μας, στο DNA μας».
Ο εν λόγω φάρος εδώ είναι ο Μπετόβεν. Όχι ότι έχει κάποια σημασία αυτό: οι δηλώσεις αυτές είναι ξεκάθαρα ναζιστικές, για όποιον και αν μιλούσε.
Λέξη «άρειο» με ει δεν υπάρχει βέβαια στα ελληνικά. Αλλά πάλι, η ορθογραφία μίας συνέντευξης, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, είναι ευθύνη του δημοσιογράφου και της εφημερίδας. Αυτός που μιλάει, έστω από το τηλέφωνο, δεν επιλέγει πώς θα γραφεί το ι· αυτός εκφωνεί απλώς τον ήχο àrio.
O δυστυχής Μπετόβεν, λοιπόν, πιστώνεται ότι η μουσική του είναι κατάλληλη για την άρια φυλή, για το λευκό DNA.
Όσον αφορά το ζήτημα του τίτλου, ο μουσικός με παρρησία δηλώνει:
Ο δεύτερος λόγος που έφυγα –και δεν φοβάμαι να το πω– ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μου δημιουργούσε τεράστια δυστυχία αυτή η αισθητική με αρνητικό πρόσημο…
Ταυτόχρονα, δεν κρύβει την απογοήτευσή του που «κανένας υπουργός δεν τον κάλεσε να συζητήσουν».
Φαίνεται όμως ότι τα πέτρινα χρόνια για τους δυστυχείς ναζιστές μουσικούς βαίνουν προς τη λήξη τους.
Την ίδια μέρα κατά την οποία δημοσιεύεται η συνέντευξη, ένας υπουργός, δεν κάλεσε μεν τον Καβάκο, αλλά έκανε κάτι που σίγουρα θα του άρεσε: ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για πρόσφυγες στα ελληνικά νησιά, κατοικημένα ή μη· όπως ειπώθηκε επί λέξει στην παρουσίαση του σχεδίου, «όσοι μπαίνουν σε αυτά τα κέντρα δεν θα γίνονται αντιληπτοί από την τοπική κοινωνία».
Είμαι σίγουρος ότι ο πικραμένος αυτοεξόριστος στην Ελβετία Άριος θα βρίσκει τις εξελίξεις αυτές πιο ταιριαστές στην αισθητική και στο DNA του. Καθώς λοιπόν πηγαίνουμε ολοταχώς προς τα πίσω, μετά –σε αντίστροφη χρονική σειρά- τα Πέτρινα Χρόνια, έρχεται το Happy Day. Οπότε, το μόνο που μένει είναι να κληθεί ο Λεωνίδας Καβάκος να δώσει μία πανηγυρική συναυλία για τα εγκαίνια της νέας Μακρονήσου. Με έργα Βάγκνερ, ίσως. Προπαντός όχι, φυσικά, με ρεμπέτικα ή λαϊκά, τα οποία είναι δείγματα «απόλυτης παρακμής» –όπως έχει επίσης γνωματεύσει στο παρελθόν ο απηνής διώκτης κάθε Dekadenz.
Nomadic universality 