της Τζόαν Ουάλλαχ Σκοτ

 Στη Γαλλία, η ανησυχία που εκδηλώνεται επίσημα για τη μαντίλα υπερβαίνει κάθε άλλη χώρα στη Δυτική Ευρώπη. Στον αγγλο-αμερικανικό κόσμο, ακόμα και μετά την 11/9, η μαντίλα δεν εκλαμβάνεται ως η σημαία κάποιας εξέγερσης· ούτε η κατάργηση των εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών αποτελεί προϋπόθεση για ένταξη στο έθνος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρομερά και διαρκή προβλήματα διακρίσεων με βάση τις διαφορές (κυρίως τις φυλετικές) στις ΗΠΑ· απλά οι διαφορές εδώ αναγνωρίζονται ως μέρος της εθνικής κληρονομιάς. Καταγράφονται στις απογραφές, τεκμηριώνονται στις επίσημες συλλογές δεδομένων και γίνονται αντιληπτές ως τμήμα του πολιτιστικού μας πλούτου. Η χρήση δύο προσδιορισμών με μια παύλα στη μέση (Αφρο-αμερικανός, Ιταλο-αμερικανός, Εβραιο-αμερικανίδα, Μουσουλμανο-αμερικανίδα) σηματοδοτούν την αποδοχή του γεγονότος ότι πολιτικές και πολιτισμικές ταυτότητες μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς να βλάπτουν την ουσιώδη ενότητα του έθνους. Εάν, όπως δείχνουν και οι τωρινές προκριματικές εκλογές, υπάρχουν μείζονες διαιρέσεις στο εκλογικό σώμα στις ΗΠΑ, αυτές βασίζονται μάλλον σε οικονομικές παρά σε θρησκευτικές διαφορές: στις τεράστιες ανισότητες του πλούτου, και όχι σε κοινοτικές εντάξεις.

«Πολιτική υστερία»

Για τους λόγους αυτούς, η γαλλική εμμονή με τη μαντίλα φαίνεται σε πολλούς από μας να έχει πάρει τη μορφή της «πολιτικής υστερίας» την οποία είχε διαγνώσει ο Εμμανυέλ Τερραί το 2004. Το 1989 Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το 1952, η «τραγουδίστρια της νίκης» Σοφία Βέμπο ηχογράφησε το τραγούδι «Το χαστούκι», γραμμένο από το στιχουργικό δίδυμο Γιαννακόπουλου – Τραϊφόρου. Εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν επί δεκαετίες σύζυγός της και εταίρος της σε μια ενσάρκωση του ετεροκανονιστικού και ελληνοκανονιστικού ζευγαριού «στη ζωή και στην τέχνη». Στους στίχους αυτούς μιλά μια ταλαιπωρημένη γυναίκα και καλεί έναν άντρα να της δώσει το εν λόγω «χαστούκι». Όπως και η Άντζελα Δημητρίου στη γνωστή διαφήμιση πολυκαταστήματος παιχνιδιών.

Από το τραγούδι εκείνο δεν φάνηκε να πολυενοχλήθηκε κανείς. Πάντως δεν ζητήθηκε ποτέ η απόσυρσή του.

Ως ένα βαθμό, πιθανολογώ ότι με βάση τις βιογραφικές λεπτομέρειες των συντελεστών του, οι οποίες ήταν γνωστές σε όλους, το τραγούδι διαβάστηκε ως μία μελοδραματική υπερβολή και όχι ως ενθάρρυνση για σωματική βιαιοπραγία στην πραγματική ζωή. Εξάλλου, στην ίδια τη διατύπωση η Συνέχεια →

του Άλασταιρ Μπόννεττ

 Φαίνεται απίστευτο ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο μέρος τόσο περιφρονημένο, που κανείς να μην το θέλει. Το Mπιρ Ταουίλ, μία τραπεζοειδής έκταση 795 τετραγωνικών μιλίων βραχώδους ερήμου μεταξύ Σουδάν και Αιγύπτου, είναι ένα τέτοιο μέρος. Δεν είναι απλώς γη του κανενός, είναι μια γη που όλοι την παραπετάξανε. Φαίνεται να είναι το μόνο μέρος στον πλανήτη που είναι κατοικήσιμο αλλά κανείς δεν το διεκδικεί.

Η ανωμαλία του Mπιρ Ταουίλ ανοίγει μια καινούρια προοπτική στην ιστορία του κόσμου. Είναι η ιστορία του αγώνα να μην καταλάβεις ένα έδαφος, και ηχεί κάπως σαν μια ιστορία γραμμένη ανάποδα. Η κατοχύρωση κυριότητας πάνω στο έδαφος είναι η ρίζα για πολλές από τις εχθρότητες και τις ταυτότητες του κόσμου. Δεν είναι περίεργο που τείνουμε να θεωρούμε ότι τα κράτη θέλουν διαρκώς να επεκτείνονται· ότι το σύνορο, πάνω-κάτω σαν το φράχτη που βάζει ένας ασυνείδητος γείτονας, πάντοτε τείνει να πηγαίνει όλο και πιο πέρα. Αλλά το Mπιρ Ταουίλ μάς θυμίζει ότι οι χώρες ορίζονται από τα όριά τους: ότι η γη δεν είναι πάντοτε αντικείμενο επιθυμίας και ότι, για κάθε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Mε το χώρο του αθηναϊκού θεάτρου δεν έχω μεγάλη εγγύτητα, είτε γεωγραφική είτε νοερή.

Κάτι πάντως που μου έγινε σαφές από τη σύντομη περιπέτεια του Γιαν Φάμπρ στην Ελλάδα, είναι ότι αυτός ο χώρος είναι κατεξοχήν υπεύθυνος για τη θεαματική του αποπομπή από τη θέση τού διευθυντή/ μη διευθυντή στο Φεστιβάλ Αθηνών/ μη Αθηνών.

Όπως κάθε πράξη διαχείρισης, η τοποθέτηση αυτού ή του άλλου διευθυντή σε ένα Φεστιβάλ μπορεί να κριθεί λιγότερο ή περισσότερο επιτυχής ανάλογα με τα κριτήρια που θέτει κανείς. Δεν είναι αυτό το θέμα μου εδώ. Κάτι που μου έκανε εντύπωση στην όλη ανταλλαγή είναι πως φαίνεται να υπάρχει ένα υπόλειμμα ή ένα περίσσευμα που δεν συνάγεται από τέτοια κριτήρια, και το οποίο νομίζω ότι μπορούμε ευθέως να χαρακτηρίσουμε θρησκευτικό.

Εφόσον, όπως είπα, βρίσκομαι μακριά, ο μόνος τρόπος να έρθω σε επαφή με την όλη ιστορία είναι Συνέχεια →