του Μήτρου Πολίτη
Το πρόβλημα του κλήρου και της ιεραρχίας τοποθετείται σε στρεβλή βάση.
Δεν υπάρχει πραγματική ιεραρχία, είναι μία ηθοποιία. Δεν μπορεί να είναι φυσιολογικός ένας άνθρωπος που ντύνεται με μακριά μαύρα φουστάνια και τριγυρίζει στους δρόμους στολισμένος χρυσά κολιέ, πολύτιμους λίθους και άλλα κοσμήματα, παραληρώντας σε μία ακατανόητη γλώσσα, βρίζοντας και ξερνώντας μίσος. Το να θεωρεί ένας τέτοιος άνθρωπος ότι μπορεί να υπαγορεύσει σε όλους τους άλλους πώς θα διαχειριστούν τη σεξουαλικότητά τους, τη στιγμή που ο ίδιος έχει δώσει όρκο αγαμίας, είναι δείγμα μανίας μεγαλείου.
Πουθενά στη φύση δεν υπάρχουν παπάδες. Πρόκειται για διαστροφή. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι ανθρώπινο δικαίωμα κάτι που δεν συνάπτεται άρρηκτα με την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση ούτε μορφολογία, ούτε φυσιολογία έχει που να παραπέμπει σε μία τέτοια συμπεριφορά. Δεν είναι δυνατόν μία έννομη τάξη να έρθει και να περιβάλλει με κύρος αυτή την παρέκκλιση.
Γι’ αυτό θα πρέπει να πάψουν να αναγνωρίζονται νομικά οι μητροπολίτες, και γενικώς όλοι οι παπάδες και η εκκλησία ως οργάνωση.