του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια, ως γνωστόν, ένα σύνολο πολιτευτών, αρθρογράφων και διανοουμένων που συμβατικά –αλλά όχι άστοχα- κατατάσσονται στο χώρο της ελληνικής δεξιάς, έχουν προσπαθήσει να οικοδομήσουν ένα συνεκτικό αφήγημα και μία φυσιογνωμία γύρω από το label του φιλελευθερισμού (όπως και της ευρωπαϊκότητας, η οποία φαίνεται να χρησιμοποιείται ως συνώνυμο). Αρκετές φορές έχω υποστηρίξει εδώ ότι η επίκληση των αξιών αυτών τις περισσότερες φορές είναι απολύτως προσχηματική και καταχρηστική, και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν πιστεύουν πραγματικά στο φιλελευθερισμό –ενίοτε δεν τον γνωρίζουν καν. Απλώς τον χρησιμοποιούν δημοσιοσχετίστικα, για να δημιουργήσουν μία «θεωρία» και ένα «όραμα» ώστε να μην υστερούν απέναντι στην αριστερά που (φαντάζονται ότι) διαθέτει τα στοιχεία αυτά και να καλύψουν την συναφή αίσθηση μειονεξίας τους.

Την πιο πανηγυρική (μέχρι την επόμενη) τεκμηρίωση της θέσης αυτής παρείχε πρόσφατα ο αποτυχημένος πολιτευτής και δημοσιολόγος Θάνος Τζήμερος, ο οποίος, με άρθρο του σε ιστοσελίδα με την επωνυμία «liberal.gr – ελεύθερη ενημέρωση», και ειδικότερα σε τμήμα της που επιγράφεται «Φιλελεύθερο forum» (όπως βλέπετε, οι επικλήσεις στην φιλελευθερία αφθονούν –σαν να αμφιβάλλουμε για κάτι και να χρειάζεται να πλειοδοτήσουμε σε διαβεβαιώσεις), καταγγέλλει το ΚΚΕ διότι … υποστηρίζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων, και ειδικότερα της μακεδονικής μειονότητας. Για την ακρίβεια, τα υποστήριζε το μεσοπόλεμο, αλλά «κατά βάθος» δεν έχει τελείως αποτινάξει την προδοτική αυτή συνήθεια, όπως έρχεται να μας «αποκαλύψει» με ύφος τριάντα Πουαρώ ο δαιμόνιος αρθρογράφος. Αγορεύοντας λοιπόν ως σατανικός εισαγγελέας που παγίδευσε επιτέλους τον κατηγορούμενο και απολαμβάνει το θρίαμβό του, ο Τζήμερος δεν κουράζεται στο άρθρο του να προσκομίζει διαρκείς αποδείξεις για το «ένοχο μυστικό» που προσπαθούν ματαίως να αποκρύψουν οι «μαρξιστές»: ο Ριζοσπάστης και ο Ζαχαριάδης προπολεμικά, ακόμα και ο Μανόλης Γλέζος τη δεκαετία του 60, και άλλοι ιθύνοντες ή προσκείμενοι στο ΚΚΕ, μίλησαν για μακεδονικό λαό και του αναγνώρισαν το δικαίωμα αυτοδιάθεσης.

Ο άνθρωπος αυτός δηλαδή είναι τόσο ηλίθιος, που δαχτυλοδείχνει το (τότε) ΚΚΕ για μία θέση απολύτως σύμφωνη με το ρεύμα που υποκριτικά επαγγέλλεται ο ίδιος. Διότι με βάση οποιονδήποτε από τους –αρκετούς- ορισμούς που μπορούν να δοθούν στον όρο φιλελευθερισμός, ο σεβασμός του αυτοπροσδιορισμού και των λοιπών δικαιωμάτων των μειονοτήτων αποτελεί συστατικό στοιχείο του. Πράγμα που είναι άμεσα ορατό στις σχετικές πολεμικές οπουδήποτε στον κόσμο: ο «πολυπολιτισμός» και η «συνύπαρξη των εθνοτήτων» διατυμπανίζεται από όσους δηλώνουν φιλελεύθεροι ως τιμή τους και καμάρι τους, ενώ αντίστοιχα καταγγέλλεται από τους ρατσιστές και ξενόφοβους ως σκοτεινό σχέδιο της «παγκοσμιοποίησης» (των κομμουνιστών, των Εβραίων, των εξωγήινων) για την υπονόμευση των εθνών και της καθαρότητάς τους.

Ο Τζήμερος όμως, όπως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες που δηλώνουν φιλελεύθεροι, (με τη φωτεινή εξαίρεση της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας»), προτιμά να στρατεύεται πίσω από την «προσπάθεια της Ελλάδας να μην ακρωτηριαστεί» και να καταγγέλλει σκανδαλισμένος τον «αφελληνισμό της Μακεδονίας», σπέρνοντας άφθονα θαυμαστικά στο τέλος των προτάσεών του –αρχίζοντας από τον τίτλο.

Έτσι, ούτε καν διανοείται ότι εμφανίζεται ως μαϊμού σε σχέση με αυτό που ο ίδιος δηλώνει –προφανώς διότι δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά, ούτε έχει κανένα κόστος γι’ αυτόν να εμφανίζεται ασυνεπής. Εάν ήταν πράγματι φιλελεύθερος, δεν θα έπρεπε να δίνει πεντάρα αν το Α ή το Β έθνος κράτος ακρωτηριαστεί, ή αν στην όποια περιοχή υποχωρήσει ένας συγκεκριμένος εθνοτικός χαρακτήρας και διαδοθεί κάποιος άλλος.
Για τον Τζήμερο όμως, και για το δυνάμει κοινό του, η ουσιαστική επικοινωνία συντελείται στο λεξιλόγιο των βασανιστών της Μακρονήσου· τα υπόλοιπα είναι απλώς αρώματα που επιστρατεύονται –ανεπιτυχώς- για να καλύψουν τη δυσωδία.