του Άκη Γαβριηλίδη
Την επομένη τής φετινής παρέλασης για το ΟΧΙ, προσωπικά κοινοποίησα στο facebook ένα ουσιαστικά ανώνυμο κείμενο που βρήκα σε λογαριασμό τρίτου και μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση, το οποίο ισχυριζόταν ότι το σκετς με το «silly walk» των Μόντι Πάιθον «υπενθύμιζε» ένα συγκεκριμένο σύνδρομο που εμφανίστηκε στους φαντάρους τού 1ου Π.Π. (Το κείμενο αυτό το ανήρτησα και ως σχόλιο στο δικό μου σημείωμα για την περφόρμανς των 10 κοριτσιών κατά την παρέλαση).
Η κοινοποίηση αυτή προκάλεσε εντύπωση και σε πολλούς άλλους/-ες, και έτσι, μόνο μέσω facebook, έχει κοινοποιηθεί –με βάση όσα μπορώ να δω αυτή τη στιγμή- από 421 χρήστες, ενώ αναδημοσιεύτηκε και σε άγνωστο αριθμό άλλων τοποθεσιών στο διαδίκτυο.
Αυτό προκάλεσε φαίνεται ενόχληση στον κ. Άρη Δημοκίδη, ο οποίος αισθάνθηκε ότι ήρθε η ώρα να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Έτσι, από τη στήλη του στη Λάιφο έσπευσε να προστατεύσει τους αναγνώστες του από τη «διάδοση ανακριβών (επινοημένων μήπως;) πληροφοριών» και να τους διαβεβαιώσει, με έναν αρκετά εριστικό και αφ’ υψηλού τόνο, ότι όσα αναφέρει το κείμενο «δεν ισχύουν».
Η λογοκριτική παρέμβαση του κ. Δημοκίδη σερβίρεται με την απαραίτητη εθνικιστική σάλτσα: την έκφραση βδελυγμίας για στην τάση «μας» –δηλαδή των Ελλήνων- να «ξεκινήσουμε εμφύλιο με ένα τελείως δευτερεύον (όπως ήταν και ο Τζόκερ) θέμα».
Ποιες είναι όμως αυτές οι «πληροφορίες» οι οποίες, κατά τον αρθρογράφο, «δεν ισχύουν»;
Εάν κανείς διαβάσει το κείμενο, θα διαπιστώσει ότι αυτό δεν μεταφέρει καμία πληροφορία, και ότι σε αυτό δεν υπάρχει κάτι για να «καταρριφθεί» ή να «επαληθευθεί».
Διάψευση χωρά σε μία είδηση, σε έναν ισχυρισμό περί εξωτερικών συμβάντων.
Ο ισχυρισμός κατά τον οποίο μία καλλιτεχνική δράση «υπενθυμίζει» κάτι, δεν είναι είδηση. Είναι ερμηνεία.
Αλλά για να μην θεωρηθεί το παρόν σημείωμα ως μονόλογος, ας δώσουμε τον λόγο στον κ. Δημοκίδη. Αυτός λοιπόν αιτιολογεί την «κατάρριψη» ως εξής:
Πολύ ωραία και συγκινητικά όλα αυτά, μόνο που δεν ισχύουν.
Μέχρι σήμερα δεν υπήρχε ούτε μία αναφορά σύνδεσης του Silly Walk με τον πόλεμο και το Shell Shock. (Σήμερα όμως υπάρχουν δεκάδες, φυσικά μόνο απ’ τα ελληνικά σάιτ που δημοσίευσαν αυτήν την επινόηση.)
Και δεν υπήρχε απλούστατα γιατί δεν υπάρχει καμία σύνδεση με όλα αυτά. Όπως έχουν εξηγήσει πολλές φορές οι Μόντι Πάιθον γενικά και ο Τζον Κλιζ ειδικότερα, ο σκοπός του σκετς ήταν να σατιρίσει τη γραφειοκρατία κι όχι να κάνει αναφορά στον πόλεμο.
Η επιχειρηματολογία αυτή όμως είναι παιδαριώδης.
Καταρχάς, μέχρι σήμερα υπήρχε και παραϋπήρχε μία τουλάχιστον αναφορά σύνδεσης του Silly Walk με τον πόλεμο. Είναι η εξής:
Αλλά ας δεχτούμε ότι μέχρι σήμερα δεν υπήρχε καμία. Τι θα σήμαινε αυτό;
Ο ίδιος ο αρθρογράφος παραδέχεται ότι σήμερα υπάρχουν.
Ε, λοιπόν, το απλό γεγονός ότι υπάρχουν, αποδεικνύει τη σύνδεση.
Εκτός βέβαια και αν οι συνειρμοί αυτοί δεν πιάνουν επειδή προέρχονται «μόνο από ελληνικά σάιτ». Γιατί όμως; Τι έχουν τα ελληνικά σάιτ; Μήπως έχουν χολέρα;
Τα σάιτ αυτά δημοσίευσαν αυτήν την επινόηση απλούστατα επειδή τους φάνηκε εύστοχη, επειδή θεώρησαν ότι η περφόρμανς πράγματι υπενθυμίζει αυτό το σύνδρομο. Αφού τόσοι άνθρωποι θεώρησαν κάτι τέτοιο, αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι πράγματι το υπενθυμίζει.
Ο Δημοκίδης, ακολουθώντας μία πρωτόγονη υποκειμενιστική αισθητική θεωρία, φαίνεται να θεωρεί το τι «έχουν εξηγήσει» οι δημιουργοί τού σκετς ως τελεσίδικη απόφανση περί του νοήματός του. Ωστόσο, η θεωρία ότι το νόημα μιας καλλιτεχνικής δράσης συνάγεται εξαντλητικά από τις προθέσεις και τις εξηγήσεις του καλλιτέχνη, μπορεί να ίσχυε στη θεωρία της τέχνης του 19ου αιώνα ή να ισχύει ακόμα στα φροντιστήρια των Πανελληνίων. Αλλά στη θεωρία της τέχνης έχει απορριφθεί και οριστικά εγκαταλειφθεί από καιρό. Πιο σημαντικό και ενδιαφέρον ερώτημα είναι όχι «τι ήθελε να πει ο ποιητής», αλλά τι πραγματικά είπε, και, ακόμα περισσότερο, τι άκουσαν όσοι το άκουσαν.
Το ανόητο και επηρμένο άρθρο του Δημοκίδη αποδεικνύει την επιτυχία της περφόρμανς των κοριτσιών στη Φιλαδέλφεια, και –όπως συμβαίνει με κάθε επιτέλεση- όχι μόνο την αποδεικνύει, αλλά την αναπαράγει και την διευρύνει ακόμα περισσότερο. Ελπίζω να υπάρξουν και άλλα τέτοια άρθρα.
Nomadic universality 
Αν και αντιλαμβανομαι οτι ειναι δευτερευον, ενα απλο google search ministry of silly walks και shell shock βγάζει πραγματι κι αλλες αναφορές.
On Flinching: Theatricality and Scientific Looking from Darwin to Shell-Shock By Tiffany Watt-Smith. Δεν ξέρω αν ειναι δημοσιογράφος, αλλά αυτό είναι απλή τσαπατσουλια με πολιτικό πρόσημο προφανώς.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Πιο σημαντικό και ενδιαφέρον ερώτημα είναι όχι «τι ήθελε να πει ο ποιητής», αλλά τι πραγματικά είπε, και, ακόμα περισσότερο, τι άκουσαν όσοι το άκουσαν» (βασική αρχή της πολιτικής επικοινωνίας τι εισπράττει ο (απο)δέκτης του μηνύματος)
Δεν γνωρίζω αν το έχετε κάνει, αν όχι όμως, μήπως θα έπρεπε, αυτό το κείμενο να το δημοσιεύσετε στο ίδιο το Lifo κάτω από το άρθρο του Α. Δημοκίδη ως απάντηση? Δεν περιμένω πολλά από τους ακροκεντρώους τύπου Lifo και Protagon αλλά λέμε τώρα…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
To έκανα μετά από την υπόδειξή σας, αλλά απ’ ό,τι βλέπω μέχρι στιγμής δεν έχει εγκριθεί το σχόλιο.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ευτυχώς που υπάρχετε κύριε Γαβριηλίδη, ο λόγος σας είναι μια όαση στην έρημο των Δημοκίδηδων.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι περιμένατε από τον δημοκίδη; Να δαγκώσει το χέρι που τον ταίζει;;;!!! Συστημικός χαφιεδάκος με ένδυμα πολιτικορεκτίλας κατασκονισμένης μπουτίκ!!! Κάτι τέτοιοι δεν λένε όχι ούτε στο προφανές του Χάρου!!! Ευχαριστώ για την παραχώρηση χώρου να τον κράξω τον βλα-κάκο!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κε Γαβριηλίδη, εμ με μπλοκάρετε, εμ κλέβετε το σκρήνσοτ μου που έχει φάτσα-κάρτα τη google profile pic μου; Ντροπή λίγο, συγγραφέας πράμα https://www.facebook.com/VanDeGelen/posts/10162687163260105 ΥΓ: αμφότερα τα σκρήνσοτ που πόσταρα λένε το αντίθετο από αυτό που ισχυρίζεστε. Το ότι περιέχουν τις λέξεις που γκούγκλαρα (shell shock και silly walk) δε σημαίνει ότι υπάρχει σύνδεση μεταξύ τους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πού είναι το google profile;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εκτίθεστε. Το εικονίδιο του Fry πάνω δεξιά είναι η φωτό προφίλ μου στο Google. Ακριβώς η ίδια με το άλλο σκρηνσοτ απ’ το ποστ μου στο φβ. ‘Η μήπως δεν την τσιμπήσατε μετά τη διαφωνία που είχαμε στον τοίχο του Θανάση, ακριβώς πριν με μπλοκάρατε; Κι ούτε ένα «ευχαριστώ»; Σε κάθε περίπτωση, κρίμα γιατί μάλλον προβάλατε κάτι πολύ περισσότερο πάνω στα δικά μου λεγόμενα. Δεν είναι όποιος διαφωνεί μαζί σας της ίδιας συνομοταξίας με τον Δημοκίδη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όσο για την κατηγορηματική -και τελείως αναιτιολόγητη- διαβεβαίωση ότι κάποια κείμενα «λένε» αυτό ή το άλλο, αυτή είναι ανάλογης, και ακόμα μεγαλύτερης, αφέλειας από τις διαβεβαιώσεις του Δημοκίδη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δε σας επιστρέφω την «αφέλεια» ως χαρακτηρισμό αλλά η οίηση και η άγνοια είναι όλες δικές σας. Αν γνωρίζετε αγγλικά και μπορείτε να μεταφράσετε και να κατανοήσετε, ναι, κάποια κείμενα είναι μονοσήμαντα – ιδίως τα μη λογοτεχνικά (γιατί για τέτοια πρόκειται στα εν λόγω σκρήνσοτ). Αν πάλι δεν σας φτάνουν τα αγγλικά σας, οκ όλα είναι ανοιχτά σε όποια ερμηνεία σας βολεύει, ποιος είμαι εγώ να σας πω τίποτε διαφορετικό; Είμαι σίγουρος κιόλα ότι μπορείτε να στοιχειοθετήσετε τη θέση σας θεωρητικά μέχρι κεραίας. Αρκεί να μην περιέχει αγγλικά.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όλα τα κείμενα είναι πολυσήμαντα, ακόμη και για όποιον έχει ως μητρική τη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένα. Και ακόμη περισσότερο τα κείμενα τα οποία ερμηνεύουν καλλιτεχνικά έργα και νευρολογικές διαταραχές. Η πολυσημία των κειμένων είναι συστατική, και αποτελεί αφελή θετικισμό να πιστεύουμε ότι οφείλεται σε … άγνοια της γλώσσας.
Πολύ καλά κάνεις λοιπόν και είσαι βέβαιος ότι μπορώ να στοιχειοθετήσω τη θέση μου -άλλωστε δεν χρειάζεται και τόση θεωρητική στοιχειοθεσία, όλοι μας έχουμε κάθε μέρα την εμπειρία αυτής της πολυσημίας π.χ. στα δικαστήρια, στη βουλή, αλλά και στις καθημερινές μας συζητήσεις, στις οποίες δεν μιλάμε φυσικά για λογοτεχνικά θέματα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!