του Άκη Γαβριηλίδη
Aπό φίλο που πήρε μέρος στη γιορτή του σχολείου της κόρης του, πληροφορήθηκα ότι σε αυτή, μεταξύ άλλων «ποιοτικών» τραγουδιών και ποιημάτων που είχαν επιλέξει οι δάσκαλοι/ δασκάλες και οι γονείς, χρησιμοποιήθηκε και ένα ποίημα από αυτά που είχε αφιερώσει ο Γιάννης Ρίτσος στην κόρη του. Το ποίημα αυτό δεν το γνώριζα. Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα ότι αποτελεί μεγάλο κυβερνοσουξέ, σημειώνει αλλεπάλληλες αναρτήσεις (οι οποίες αντιγράφουν η μία την άλλη, είναι οι περισσότερες σε πολυτονικό και έχουν τα ίδια λάθη), ενώ στο Youtube κυκλοφορεί μία «εικονογράφηση» του ποιήματος με αδιευκρίνιστη μουσική υπόκρουση, αλλά και μία μελοποίησή του από τον Θάνο Ανεστόπουλο. Ο τίτλος που αναφέρεται είναι «Κοριτσάκι μου», αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι ο τίτλος που είχε δώσει ο ίδιος ο Ρίτσος, ούτε σε ποια συλλογή είναι δημοσιευμένο.
Μία ανάρτηση μάλιστα των στίχων αυτών συνοδεύει την αναγγελία της καθόδου της Έρης Ρίτσου, του υπαρκτού προσώπου το οποίο ως κοριτσάκι είχε εμπνεύσει τότε αυτό το ποίημα, ως υποψήφιας στις ευρωεκλογές[1].
Είναι φανερό ότι οι σημερινοί Έλληνες γονείς συγκινούνται από τους στίχους του ποιήματος αυτού. Για τα κοριτσάκια δεν ξέρω. Ελπίζω όμως ειλικρινά να μην συγκινούνται. Τι λένε οι στίχοι αυτοί;
Λένε:
Κοριτσάκι μου,
μες στο βουβό πηγάδι του φεγγαριού
σου ’πεσε απόψε το πρώτο δαχτυλίδι σου.
Δεν πειράζει.
Αργότερα θα φτιάξεις άλλο
να παντρευτείς τον κόσμο μες στον ήλιο.
Γιατί δεν είναι κοριτσάκι
να μάθεις μόνο εκείνο που είσαι,
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι ζητάει
η ευτυχία του κόσμου.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις
Να το θυμάσαι κοριτσάκι.
Είναι πραγματικά απίστευτος ο σαδισμός αυτού του λόγου, ο οποίος είναι απ’ την αρχή ως το τέλος μία κατάρα –και δεν μπορώ να καταλάβω πώς τον αντιλαμβάνονται ως ευχή όποιος τον έγραψε και όποιοι τον διαβάζουν. Μέσα από μια επίφαση τρυφερότητας, οι προβολές που κάνει ο ευτυχισμένος (;) γονιός στο μέλλον του παιδιού του δεν έχουν καμία απολύτως αναφορά και κανένα ενδιαφέρον για κάποια επιθυμία του ίδιου του παιδιού, παρά μόνο υποχρεώσεις γι’ αυτό. Η πρώτη και βασική βέβαια είναι η συμμόρφωση της μελλοντικής γυναίκας στην ετεροκανονιστική υποχρέωση να βρει γαμπρό. (Όχι να αγαπήσει ή να αγαπηθεί, απλώς να παντρευτεί). Αλλά αυτό, ας πούμε, πάει κι έρχεται, έτσι λέγανε τότε στα κοριτσάκια, και αυτό ήταν συνώνυμο της ευτυχίας όπως βλέπουμε και σε όλες τις ελληνικές ταινίες της εποχής. Το αδιανόητο είναι ότι η επιταγή αυτή δεν αφορά την κλασική μονογαμική σχέση, αλλά προβλέπει για το κοριτσάκι έναν ρόλο πάνδημης Αφροδίτης, αφού ο γαμπρός αυτός δεν θα είναι ο τάδε ή ο δείνα συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά όλος ο κόσμος!
Θα ήμουν πολύ περίεργος να μάθαινα τι διάολο μπορεί να σκεφτόταν ένας γονιός όταν έδινε στο παιδί του μία τέτοια ευχή/ κατάρα, να παντρευτεί τον κόσμο. Και όχι απλώς να τον παντρευτεί, αλλά να του κάνει όλα τα χατήρια, «να γίνει ό,τι ζητάει η ευτυχία του κόσμου»!!!. Κατά την πιο ευνοϊκή ανάγνωση, η επιταγή αυτή προετοιμάζει καλόγριες· κατά την λιγότερο ενοϊκή, προετοιμάζει πόρνες και υπηρέτριες. Οι μαχητές του Ισλαμικού κράτους δεν νομίζω να λένε κάτι διαφορετικό στις γυναίκες των πόλεων που κατακτάνε: ότι μόνη τους δουλειά είναι να δίνουν.
Ό,τι και αν είχε στο μυαλό του ο γονιός που έφτασε να λέει κάτι τέτοιο στο παιδί του, και να το θεωρεί μάλιστα ένδειξη αγάπης, δεν μπορούσε παρά να ξέρει, εάν ήταν του κόσμου ετούτου, ότι δεν υπάρχει καμία «ευτυχία του κόσμου», ότι ο «κόσμος» είναι ένα τελείως ετερογενές σύνολο ανθρώπων οι οποίοι δεν ευτυχούν με τα ίδια πράγματα, αλλά κάτι που είναι ευτυχία για τους μεν είναι δυστυχία για τους δε. Με το να φορτώνουμε μια κοπέλα με την αδύνατη υποχρέωση να τους ευχαριστεί όλους, με την αδιανόητη ιδέα ότι η ευτυχία του κόσμου εξαρτάται απ’ αυτήν, της ανοίγουμε διάπλατα το δρόμο για την ψύχωση.
Πραγματικά αναρωτιέμαι τι να μας λέει για τη σημερινή ελληνική κοινωνία η απήχηση αυτού του ατέλειωτου καταλόγου προστακτικών και υποχρεώσεων. Ένας λόγος ο οποίος συντρίβει την υποκειμενικότητα, απαγορεύει οποιαδήποτε προσωπική επιθυμία, και πληροφορεί τις μελλοντικές γυναίκες ότι σημασία δεν έχει τι είναι οι ίδιες αλλά τι δίνουν, διακινείται και γίνεται αντιληπτός από όλους –και όλες- ως έκφραση αγάπης. Εμένα μου φαίνεται εφιάλτης.
[1] Για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την προέλευση των στίχων, βλ. δύο επόμενα σημειώματα: Πόσο αγαπάνε τον Ρίτσο οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του; και Τελικά ο Ρίτσος διόρθωσε ο ίδιος την πατάτα του
Nomadic universality 
Είναι απόσπασμα από ένα ολοκληρωμένο έργο, το «Άστρο του Πρωινού».
Ναι, έχετε δίκιο. Αν το διαβάσεις αποσπασματικά είναι άλλο από αυτό που είναι ολοκληρωμένο.
Για αυτό και παραθέτω το λινκ από το έργο του Τσαλίκη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
απλά για την ιστορία και για να καταλάβει και κόσμος με τι διανοητικού επιπέδου κείμενο έχει να κάνει δημοσιεύω αυτο http://ellinikahoaxes.gr/2015/09/22/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%81%CF%81%CE%AF%CF%80%CF%84%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CE%AC-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%B5%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%82/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
H δημοσίευση όμως αυτή ποια ακριβώς σχέση έχει με την ανωτέρω ανάρτηση;
Το άρθρο στο οποίο παραπέμπει, αναφέρει ότι κάποιοι χρησιμοποίησαν αυτή τη φωτογραφία λέγοντας ψευδώς ότι απεικονίζει το Α και το Β.
Σύμφωνοι. Οπότε;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καλύτερα θα ήταν να μας εξηγήσεις εσυ τι σχέση έχει η φωτογραφία με το ποίημα του Ρίτσου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ ευχαρίστως.
Η φωτογραφία απεικονίζει έναν ενήλικο άνδρα που με το ένα χέρι αγκαλιάζει προστατευτικά ένα μικρό κορίτσι, και με το άλλο χέρι κρατά ένα μικρόφωνο στο οποίο μιλάει. Είναι θεμιτό να σκεφτούμε ότι αναπτύσσει τις ιδέες του για το πώς πρέπει να είναι το μέλλον του κοριτσιού, τι πρέπει αυτό να κάνει για να ζήσει μια καλή ζωή, αλλά και για να είναι καλύτερος ο κόσμος. Είναι κάποιος που ξέρει, και λέει και στους άλλους να μάθουν.
Όπως ο Ρίτσος.
Επιπλέον, το κοριτσάκι εμφανώς δυσφορεί και τρομάζει με αυτό το μέλλον.
Δηλαδή, η εικόνα αυτή περιέχει και την (απορριπτική) απάντηση του κοριτσιού, και όχι μόνο τον μονόλογο του πατέρα που καθορίζει/ φαντασιώνεται το μέλλον του κοριτσιού και το φορτώνει υποχρεώσεις ερήμην του, χωρίς να το ρωτήσει.
Αυτή τη σχέση έχει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Για την ακρίβεια η φωτο δείχνει ένα κορίτσι δυσαρεστημένο με τον εαυτό του που δεν κατάφερε να απαγγείλει σωστά στίχους (πιθανά απο το Κοράνι) σε δημόσια εκδήλωση και ο τζιχαντιστής να την παρηγορεί. Τωρα τι σχέση έχει με το Ρίτσο όλο αυτό και ειδικά με το στίχο και τις προθέσεις που του καταλογίζεις πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω.. Η δε Hoax είδηση αναφέρει ότι το κορίτσι πωλείται σε πολέμαρχους..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κύριε Παγούδη,
εάν αδυνατείτε να καταλάβετε, δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Προσπαθήστε περισσότερο, τι να σας πω; Δεν χρειάζεται να γράφετε τρία διαφορετικά σχόλια για να ξαναπείτε το ίδιο πράγμα.
Η «ακρίβεια» στην οποία αναφέρεστε δεν ασκεί καμιά επίδραση. Πρώτη φορά βλέπετε μία φωτογραφία να χρησιμοποιείται για να εικονογραφήσει κάτι άλλο από τις βιοτικές περιστάσεις στις οποίες τραβήχτηκε και τα συγκεκριμένα πρόσωπα τα οποία απεικονίζει;
Εάν δείτε τις αναρτήσεις αυτού εδώ του μπλογκ, (και πολλών άλλων φυσικά), θα δείτε ότι η εικονογράφησή τους δεν είναι σχεδόν ποτέ κάποια εικόνα που δημιουργήθηκε ειδικά για την αντίστοιχη ανάρτηση ή που απεικονίζει απαραίτητα όσους αναφέρονται σε αυτή. Συχνά είναι παιγνιώδης, αλληγορική … Δεν εικονογραφεί απλώς τα λεγόμενα, αλλά προσθέτει ένα επιπλέον νόημα.
Για το τι γράφτηκε στο hoax, ζητήστε το λόγο από αυτούς που έκαναν το hoax. Εγώ τι θέλετε να κάνω;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
«Με το να φορτώνουμε μια κοπέλα με την αδύνατη υποχρέωση να τους ευχαριστεί όλους, […] της ανοίγουμε διάπλατα το δρόμο για την ψύχωση». Δεν είναι αντίστοιχη πρόταση και η λειτουργία του υποχρεωτικού, αγαπάτε αλλήλους, εξαιτίας του οποίου, μεταξύ άλλων, «ο πολιτισμός γίνεται πηγή δυστυχίας»; Θα μου επιτρέψετε κάποιες σκέψεις πάνω σε ένα μόνο,από τα πολλά θέματα τα οποία θίγει το άρθρο και θα εστιάσω λίγο στο δόγμα της γενικής αγάπης του χριστιανισμού, που με είχε απασχολήσει στο πλαίσιο ακαδημαϊκής εργασίας με θέμα: «Πώς αντιλαμβάνεται ο Sigmund Freud τη σχέση του ατόμου με τον πολιτισμό;»)
«[…] Έτσι, λειτουργούν και οι θρησκείες, για τις οποίες (ειδικά τις μονοθεϊστικές) ο Φρόυντ δεν είναι επικριτικός, εντούτοις τις χρεώνει πως το δόγμα της γενικής αγάπης και η μορφή της θεϊκής τελειότητας λειτουργούν ως μη ειλικρινείς επιδιώξεις παραδειγματισμού του ανθρώπου. Δηλαδή, με την εικόνα του καλοσυνάτου ανθρώπου που αγαπά με αφηρημένο και γενικό τρόπο, επιτυγχάνεται, μόνο, ο αφοπλισμός του απέναντι στην υπαρκτή επιθετικότητα του άλλου. Συντηρείται, έτσι, μια λαθεμένη εικόνα περί αγάπης που αποκλείει εξορισμού, ως παρέκκλιση, το εξίσου και απολύτως φυσικό συναίσθημα του μίσους. Το συναίσθημα του μίσους δεν είναι παρά ένας χρήσιμος αμυντικός μηχανισμός απέναντι στην κακία, η οποία το δόγμα της αγάπης θέλει να πείσει ότι δεν πρέπει να υφίσταται, αλλά όμως υφίσταται και οι «αγαθοι» είναι τα πρώτα θύματά της. Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στο παράλογο μίσος που υπονοεί την μισαλλοδοξία. Μιλάμε, όμως, για άλλον έναν ψυχολογικό «ακρωτηριασμό». Άλλωστε, από αυτή την άποψη το δόγμα της γενικής αγάπης τι είναι, αν όχι άλλη μια μορφή ενδοβολής της υπαρκτής επιθετικότητας; »
Ευχαριστώ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Eυχαριστούμε εμείς! Ναι, κάτι τέτοιο εννοούσα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βρε καλοι μου ανθρωποι .Σκεφτηκατε το ενδεχομενο ο » κοσμος» να μην αναφερεται στους ανθρωπους αλλα » στον κοσμο τον μικρο ,τον μεγα»; Μια σκεψη κανω.Και επιτελους ,εχετε κατι εναντιον του να παντρευεται ο αλλος ,η αλλη ; Εσεις μην παντρευεστε στην τελικη….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Μα ναι, αυτό ακριβώς εννοεί.
Γνωρίζετε κανέναν/ καμία που να παντρεύτηκε τον κόσμο το μικρό, τον μέγα;
Σας φαίνεται αισιόδοξη προοπτική;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το τι είναι «φυσιολογικό» είναι μεγάλη (και εξουσιαστική) συζήτηση. Σε κοινωνίες όπως αυτές που ζούμε εμείς, αυτοί που θεωρούνται «φυσιολογικοί» άνθρωποι, ή τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς, παντρεύονται έναν άνθρωπο (τη φορά). Σε άλλες κοινωνίες, μερικοί άντρες παντρεύονται (-αν) περισσότερες γυναίκες ταυτόχρονα. Στην ιστορία, αν δεν κάνω λάθος έχουν αναφερθεί και κοινωνίες όπου κάποιες γυναίκες παντρεύονταν περισσότερους άντρες ταυτόχρονα. Πουθενά όμως εξ όσων γνωρίζω δεν έχει αναφερθεί έστω και ένα παράδειγμα όπου κάποιος/-α να έχει παντρευτεί όλους τους ανθρώπους ταυτόχρονα, ούτε καν κάποιος να έχει ευχηθεί σε κάποιον άλλο να του συμβεί κάτι τέτοιο. Το οποίο εκτός των άλλων θα προσέκρουε σε προφανείς πρακτικές δυσκολίες.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Έχω προσωπική άποψη για τα συναισθήματα που τρέφει η Έρη Ρίτσου για τον πατέρα της. Είναι διασταυρώσιμα, συχνάζει και το φέισμπουκ (Ερη Ριτσου τη λένε). Μήπως και να της κοινοποιηθεί, αλήθεια, το βαθυστόχαστο πόνημα;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
α) Το κείμενο δεν αφορά τα συναισθήματα που τυχόν τρέφει η κα Ρίτσου για τον πατέρα της, ούτε, πολύ λιγότερο, την προσωπική άποψη που δηλώνει ότι έχει κάποιος ανώνυμος για τα συναισθήματα αυτά.
β) Το κείμενο αυτό είναι δημόσιο και μπορεί να το κοινοποιήσει όποιος θέλει όπου θέλει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πώς ακριβώς σχετίζονται τα όποια συναισθήματα τρέφει για τον πατέρα της η κόρη ενός ποιητή με τη θεμιτή, βαθυστόχαστη ή μη, αντίδραση ενός αναγνώστη σε δημοσιευμένο ποίημα του πρώτου;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ακη Γαβριηλιδη η σκέψη σου αδυνατεί να αντιληφθεί την ευχή ενός πατέρα να γίνει το παιδί του ενας καλός άνθρωπος. Παρερμηνευεις την ενσυναίσθηση με την υποταγή στους αλλους(!) και προβαλλεις τις προσωπικες σου προκαταλήψεις και ιδεοληψίες σε μία εκχυδαισμενη ανάλυση που προκαλεί εμετό. Δε φτάνει που είσαι αηδιας εξθετεις και το κοπρανο που χεις για εγκέφαλο σε όλους μας. Τράβα να ικανοποιησεις το πολύτιμο εγώ σου κάπου μοναχικά κι άσε τα δύσκολα για άλλους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Eυχαριστούμε για αυτό το γεμάτο θεολογικό μίσος σχόλιο, που δείχνει πόσο ειλικρινείς είναι οι όρκοι πίστης στην γονεϊκή τρυφερότητα και αγάπη, στην ευαισθησία και την έγνια για το μέλλον των παιδιών και της ανθρωπότητας γενικότερα. Και σε πόση λύσσα και επιθετικότητα είναι ικανός να φτάσει ένας άνθρωπος όταν αισθανθεί ότι κινδυνεύει να στερηθεί τη δυστυχία και τη σκλαβιά του.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βρε Άκη, στο είπα και στο ΦΒ και το προσπέρασες. Βάζεις φωτογραφία ενός τζιχαντιστή με ένα κοριτσάκι και λες ότι δεν έχει σημασία η φωτογραφία; Δεν παραβάλλεις τον Ρίτσο με τον τζιχαντιστή;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Bεβαίως παραβάλλω τον Ρίτσο με τον τζιχαντιστή.
Η παραβολή αυτή είναι ρητή, και υπάρχει ήδη στο κείμενο:
«Οι μαχητές του Ισλαμικού κράτους δεν νομίζω να λένε κάτι διαφορετικό στις γυναίκες των πόλεων που κατακτάνε: ότι μόνη τους δουλειά είναι να δίνουν».
Με κριτήριο αυτήν επέλεξα τη φωτογραφία: έβαλα στο Google images «jihadists + women», και μία από τις πρώτες που μου έβγαλε ήταν αυτή.
Εκ των υστέρων έμαθα ότι είχε χρησιμοποιηθεί για άλλους, απατηλούς σκοπούς. Αλλά δεν βλέπω γιατί η πληροφορία αυτή θα πρέπει να με κάνει να αλλάξω φωτογραφία. Όπως λέει και η λέξη, η φωτογραφία αυτή προϋπήρχε, και μετά χρησιμοποιήθηκε από άλλους για παραπλάνηση.
Εκτός και αν νομίζουμε ότι η χρήση αυτή «κηλιδώνει» την ψηφιακή εικόνα ανεξίτηλα και της μεταδίδει την απατηλή πρόθεση.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν καταλαβαίνω πραγματικά αυτήν την υστερική επίθεση σε αυτό το ομολογουμένως άτεχνο, αφελές και ηθικοπλαστικό ποιηματάκι (όπως και άλλα που έχει γράψει ο Ρίτσος), το οποίο παίρνει εδώ διαστάσεις εξωπραγματικές και θεωρείται αρκούντως επικίνδυνο ώστε να οδηγήσει τους αναγνώστες/παραλήπτες του ακόμα και στην… ψύχωση. Κατηγορείς τον Ρίτσο (ως, προφανώς, αρχέτυπο σεξιστή-σταλινικού) ότι διαγράφει την ατομική επιθυμία της κόρης του καλώντας την να «θυσιαστεί» στο όνομα μιας κολλεκτιβιστικής «ευτυχίας του κόσμου», παρότι ο «κόσμος είναι ένα τελείως ετερογενές σύνολο ανθρώπων οι οποίοι δεν ευτυχούν με τα ίδια πράγματα, αλλά κάτι που είναι ευτυχία για τους μεν είναι δυστυχία για τους δε» (ένα τυπικά φιλελεύθερο επιχείρημα). Μια κριτική που θα μπορούσε να προεκταθεί και σε οποιοδήποτε είδος αυτοθυσίας που γίνεται στο όνομα μιας συλλογικής ευτυχίας, εφόσον υπάρχει μόνο η απαράγραπτη ατομική επιθυμία και οτιδήποτε συλλογικό δεν είναι παρά ένα άθροισμα αλληλοαντικρουόμενων επιθυμιών που δεν έχει νόημα, και το οποίο μας οδηγεί στον σεξισμό, στον τζιχαντισμό και στην ψύχωση. (Πάλι καλά που δεν έβαλες και τα γκούλαγκ). Ποιο είναι το νόημα, όμως, μιας τέτοιας κριτικής παρέμβασης σήμερα σαν της δικής σου? Τι νόημα έχει? Ποιος είναι αυτός ο πανίσχυρος κοινωνικός λόγος που μας καλεί να αυτοθυσιαστούμε στο όνομα της όποιας συλλογικότητας, εκμηδενίζοντας την ατομικής μας επιθυμία, δεδομένου ότι και η παλαιοχριστιανική και η παλαιοκομμουνιστική ηθική (από τις οποίες αντλεί ο Ρίτσος) είναι σήμερα και οι δύο νεκρές, και ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός αποθεώνει ακριβώς την ατομική επιθυμία και το «όλα για την πάρτη μου»? Σε τι ακριβώς επιτίθεσαι? Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ διεισδύει το αγαπημένο bete noire κάθε φιλελεύθερου, το Ισλάμ, ως αυτή ακριβώς -η τελευταία- αταβιστική/κολλεκτιβιστική/σεξιστική, κ.λπ. θρησκεία-ιδεολογία που καλεί τα άτομα να εκμηδενίσουν την επιθυμία τους στο όνομα μιας υπερβατικότητας. Και στο κάτω-κάτω της γραφής μόνο το Ισλάμ θα μπορούσε να λειτουργήσει εδώ, εφόσον όλα τα άλλα παραδείγματα εκλείπουν και στην Ελλάδα και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Το ότι ο κόσμος είναι ένα ετερογενές σύνολο ανθρώπων οι οποίοι δεν ευτυχούν με τα ίδια πράγματα, αλλά κάτι που είναι ευτυχία για τους μεν είναι δυστυχία για τους δε, είναι … τυπικά φιλελεύθερο επιχείρημα???
Πλάκα μας κάνεις μου φαίνεται.
Δηλαδή ποιος φιλελεύθερος, πότε είπε κάτι τέτοιο;
Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολλοστή επανάληψη της παραδοσιακής αντίληψης που βρίσκουμε στον Μαρξ (και όχι μόνο σ’ αυτόν) ότι η ιστορία όλων των μέχρι τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών συγκρούσεων, ή -με πιο σύγχρονη διατύπωση- ότι κάθε κοινωνία διαπερνάται συστατικά από ασυμφιλίωτο ανταγωνισμό.
Ο φιλελευθερισμός αντίθετα πρεσβεύει ότι τα συμφέροντα όλων μπορούν και πρέπει να συμβιβαστούν, π.χ. αν μεγαλώσει η πίτα θα επωφεληθούν όλοι, εργοδότες και εργαζόμενοι, κ.λπ. κ.λπ., ή, με τη γλώσσα του γερμανικού ιδεαλισμού, ότι η ιστορία είναι μια προοδευτική πορεία προς την αυτοπραγμάτωση του Λόγου ως παγκόσμιου πνεύματος κ.λπ. κ.λπ.
Πραγματικά αισθάνομαι ότι λέω βου α βα τώρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κατά τα λοιπά, καμία από τις λέξεις «αρχέτυπο», «σταλινικός», «σεξιστής», «παλαιοχριστιανικός», «παλαιοκομμουνιστικός», «αταβιστικός», «κολλεκτιβιστικός», «θρησκεία», «ιδεολογία» και «Ισλάμ» δεν χρησιμοποιείται έστω και μία φορά στο σημείωμα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Προσπαθεις ακομα να εντοπίσεις εναν πανίσχυρο κοινωνικό λόγο που καλεί σε αυτοθυσία και καταπιέζει/εκμηδενιζει τις ατομικες επιθυμιες; δεν ζουμε σε ενα πατριαρχικο συστημα σεξισμου και ετεροκανονικοτητας(και ο, τι τελευταία συνεπάγεται) που εκπροσωπειται κατα κορον απο την χριστιανικη ηθικη; Η μήπως οι ρεπουμπλικανοι στις ΗΠΑ ειναι μειονότητα; Η χριστιανοσυντηρητικη κυβέρνηση στην Πολωνία που ποινικοποιει τις αμβλωσεις δεν ανηκει στην Ευρώπη; Το ζητημα δηθεν εκκοσμικευσης με το μπουρκινι που συνεβη;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συγνώμη, σε ποιον απευθύνονται αυτές οι ερωτήσεις, και τι σχέση έχουν με την ανάρτηση;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Πόσο αγαπάνε τον Ρίτσο οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του; | Nomadic universality
Είσαι άρρωστος. Δεν μου ήταν άγνωστο, επιβεβαιώνεται καθημερινά. Αλλά τι ξέρεις εσύ από κορίτσια; μήπως θα κάνεις ποτέ; Μωρή ξαδέρφη
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν υπάρχει πιο, διασκεδαστικό θέαμα από έναν ομοφοβικό που αφήνεται να κυριαρχηθεί από το μίσος του και έτσι φανερώνει την ηλιθιότητά του.
Εάν υποθέσουμε ότι είναι απαραίτητο να «ξέρει κανείς από κορίτσια», τότε ποιος μπορεί να ξέρει καλύτερα από μία ξαδέρφη;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καθότι η ξαδέρφη δεν είναι «η» ούτε «ο» αλλά «το» – ουδέτερο δηλαδή, πώς ξέρει; Από αυτό που θα ήθελε να έχει και δεν έχει, χρησιμοποιώντας εναλλακτικά το κοντινότερο άνοιγμα της αυταπάτης;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Η ξαδέρφη δεν είναι η?
Ναι, ωραία. Με άλλα λόγια: εγώ είπα εγώ ξελέω, το άσπρο είναι μαύρο, ο πόλεμος είναι ειρήνη, η αλήθεια είναι ψέμα.
Άμα μετακινείς τα δοκάρια της εστίας αφού έχει αρχίσει το ματς, τότε αυτό δεν είναι παιχνίδι, είναι «μονά ζυγά δικά μου».
Η πλάκα βέβαια είναι ότι, ακόμη και έτσι, γκολ δεν έβαλες. Όχι μόνο δεν έβαλες γκολ, αλλά το μόνο που κατάφερες είναι ένα ακόμα πιο μεγαλειώδες αυτογκόλ.
Εάν υπάρχει κάποιο ανθρώπινο άτομο για το οποίο να μπορούμε να πούμε με σχετική ακρίβεια ότι είναι «το», ότι είναι ουδέτερο -δηλαδή ά-φυλο, μη ακόμη εμφυλοποιημένο- αυτό είναι φυσικά το κοριτσάκι, το νήπιο. Όπως δείχνει και η ίδια η γλωσσική χρήση. Το κορίτσι δεν κουβαλάει την θηλυκότητα -ούτε το αγόρι την αρρενωπότητα- με το που βγαίνει από την κοιλιά της μάνας του. Εκπαιδεύονται σε αυτές, μεταξύ άλλων μέσα από νανουρίσματα και ποιηματάκια όπως αυτά του Ρίτσου.
Εάν λοιπόν «η ξαδέρφη είναι το», (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), τότε είναι ακόμα περισσότερο σε θέση να καταλάβει το κοριτσάκι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Πώς η Κύπρος παντρεύτηκε τον κόσμο | Nomadic universality
Παράθεμα: Τελικά ο Ρίτσος διόρθωσε ο ίδιος την πατάτα του | Nomadic universality
Παράθεμα: Οριστικό: είχα 100% δίκιο για τον Ρίτσο | Nomadic universality
Παράθεμα: Οριστικό: είχα 100% δίκιο για τον Ρίτσο | Nomadic universality