του Τόνι Nέγκρι[1]

Τίποτε δεν ήταν πιο προβλέψιμο από τη νίκη ης δεξιάς στις τελευταίες ιταλικές εκλογές. Ο Μπερλουσκόνι λοιπόν δεν είναι ο μόνος που νίκησε: η δεξιά είχε ήδη νικήσει πριν απ’ αυτόν. Είχαμε ήδη επιστήσει την προσοχή του μικρού κύκλου των αναγνωστών μας σε ένα σημείωμα της σύνταξης το καλοκαίρι του ’93: «Αυτή τη στιγμή, την κρίση του 1989 στην Ιταλία την κεφαλαιοποιεί η δεξιά, προς δικό της και μόνο όφελος (παρ’ όλο που το ΚΚ άλλαξε βιαστικά όνομα και διακήρυξε προς όλες τις κατευθύνσεις το ευχάριστο νέο ότι εδώ και πολύ καιρό δεν υφίστατο τίποτε το κομμουνιστικό στη συνείδησή του)». Αλλά, και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό, η δεξιά δεν κεφαλαιοποίησε μόνο την πτώση του Τείχους του Βερολίνου: νίκησε επειδή κατάφερε να ερμηνεύσει σωστά τους βαθείς μετασχηματισμούς του ιταλικού παραγωγικού ιστού και να κατανοήσει το ρόλο της Συνέχεια →