του Joshua Clover
Πολλά έχουν γραφτεί για τα Κίτρινα Γιλέκα και τη σχέση τους τόσο με την πολιτική, αριστεράς και δεξιάς, όσο και με τα ιστορικά κύματα εργατικών εξεγέρσεων. Σε αυτό το άρθρο, ο Τζόσουα Κλόβερ υποστηρίζει ότι τα Κίτρινα Γιλέκα είναι στην πραγματικότητα ένα τυπικό παράδειγμα μιας σύγχρονης εξέγερσης και ο καλύτερος τρόπος να το δει κανείς είναι ως ένα πρώιμο παράδειγμα ενός κύματος κλιματικών εξεγέρσεων που, σύντομα, έρχεται.
της Κρίστεν Γκόντσι
Όταν οι Αμερικανοί σκέφτονται τον κομμουνισμό στην Ανατολική Ευρώπη, φαντάζονται ταξιδιωτικούς περιορισμούς, ζοφερά τοπία με γκρίζο τσιμέντο, εξαθλιωμένους άντρες και γυναίκες να ξεροσταλιάζουν σε ουρές για να ψωνίσουν από άδεια μαγαζιά και μυστικές υπηρεσίες να παρακολουθούν την ιδιωτική ζωή των πολιτών. Μολονότι πολλά από αυτά ισχύουν, το συλλογικό μας στερεότυπο για τη ζωή στον κομμουνισμό δεν λέει όλη την αλήθεια.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι οι γυναίκες του ανατολικού μπλοκ απολάμβαναν πολλά δικαιώματα και προνόμια άγνωστα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες εκείνη την εποχή, μεταξύ των οποίων σημαντικές κρατικές επενδύσεις στην εκπαίδευση και την κατάρτιση, την πλήρη ενσωμάτωσή τους στο εργατικό δυναμικό, γενναιόδωρες αποζημιώσεις μητρότητας και εγγυημένη δωρεάν παιδική φροντίδα. Αλλά υπάρχει και ένα πλεονέκτημα που δεν έχει προσεχθεί πολύ: οι γυναίκες υπό τον κομμουνισμό απολάμβαναν περισσότερη σεξουαλική ευχαρίστηση.
Μια συγκριτική κοινωνιολογική μελέτη μεταξύ Ανατολικογερμανών και Δυτικογερμανών Συνέχεια
της Mίσα Μέιφαιρ
Χθες, το Express δημοσίευσε μία σέλφι που έβγαλα μαζί με τον Τζέρεμυ Κόρμπυν, κάτω από έναν τίτλο που ρωτούσε: «Ποια είναι η Misha Mayfair;». Για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση οφείλω να δηλώσω ότι εγώ είμαι η Misha Mayfair· είμαι ηθοποιός ταινιών για ενήλικες· και έχω το ίδιο δικαίωμα να ασχολούμαι με την πολιτική όπως και κάθε άλλος.
Κατά την τυχαία συνάντησή μου με τον Τζέρεμυ Κόρμπυν στο νοσοκομείο Ουίττινγκτον (στην εκλογική του περιφέρεια, το Ίσλινγκτον) τον ευχαρίστησα για μια δήλωση που έκανε το 2016 υπέρ των δικαιωμάτων των εργατών του σεξ, και επίσης του ζήτησα Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Εκατό περίπου χρόνια μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπάρχει μία γωνιά στον κόσμο όπου το πνεύμα της παραμένει ακόμα ζωντανό:
η Κύπρος.
Η Κύπρος, ακόμα σήμερα, επισήμως είναι ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία, χωρίς καμία απ’ αυτές να θεωρείται «πλειονότητα». Η Κύπρος δεν έχει πλέον αυτοκρατορία, έχει όμως ακόμα μιλλέτ.
Σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων, από αρκετά νωρίς στον 20ό αιώνα στήθηκαν μαγαζάκια εθνικής καθαρότητας, τα οποία έκαναν συντεταγμένα και νοικοκυρεμένα τις σφαγές τους, τις εθνοκαθάρσεις τους, τις «εθελοντικές» και υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τους, δημιούργησαν το εθνικό τους αφήγημα που αποκλείει όλους τους άλλους και αποδεικνύει ότι εδώ «είμασταν πάντα εμείς» …
Στην Κύπρο τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όχι ότι δεν επιχειρήθηκε, βέβαια· αλλά ποτέ Συνέχεια
του/της Cli Ché
Απόψε, για δεύτερη νύχτα στη σειρά, περίπου 20.000 αστυνομικοί οπλισμένοι με την καλύτερη τεχνολογία ελέγχου του πλήθους που μπορεί να αγοράσει κανείς με λεφτά, έχασε τελείως τον έλεγχο του κέντρου του Αμβούργου. Η χθεσινή νύχτα ήταν αρκετά άγρια, με συγκρούσεις και αποκεντρωμένες επιθέσεις να συνεχίζονται αρκετά μετά την ανατολή του ηλίου. Απόψε αναγκάστηκαν να αποσυρθούν εντελώς από τη γειτονιά Σάντσε για αρκετές ώρες, καθώς οδοφράγματα φλέγονταν στις διασταυρώσεις και χιλιάδες άνθρωποι κάθε κοινωνικής προέλευσης χαίρονταν με την ψυχή τους μία ζώνη χωρίς αστυνομία. Τώρα ο δήμαρχος που κάλεσε τους G20 στο Αμβούργο ζητά να τεθεί τέλος στη βία που ο ίδιος ξεκίνησε.
Αυτό δείχνει ότι, ακόμη και με την πιο τελευταία τεχνολογία, καμία ποσότητα αστυνομικής βίας δεν μπορεί να ελέγξει έναν πληθυσμό που είναι αποφασισμένος να αρνηθεί να κυριαρχηθεί. Αυτό είναι μία πολύ καλή είδηση για τους οπαδούς της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.
Τη στιγμή που γράφουμε αυτές τις γραμμές, η αστυνομία μπουκάρει στο Σάντσε με Συνέχεια
Μια συνέντευξη του Μπράιαν Μασσούμι
Στον ορισμό που δίνει ο Αριστοτέλης για τον άνθρωπο ως πολιτικό ζώο, μήπως δεν έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε αυτήν ακριβώς τη συνέχεια ανάμεσα στη ζωικότητα και την πολιτική; Και μήπως το ζώο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα εξαιρετικό εργαστήριο για να αναζωογονήσουμε την πολιτική; Αυτό ισχυρίζεται ο Μπράιαν Μασσούμι στο βιβλίο του What Animals Teach Us about Politics, με βάση μια προσεκτική και ιδιοφυή παρατήρηση του ζωικού παιχνιδιού. Σε αυτή του τη συνέντευξη στον Ερίκ Μπορντελώ, επανέρχεται στην ιδέα του για μια φυσική πολιτική που αντλεί τις δυνάμεις της από το έμβιο και τους αυτοσχεδιασμούς για τους οποίους είναι ικανό, ενάντια σε μια πολιτική εγκλωβισμένη μέσα σε προγράμματα και νόρμες που την καταδικάζουν πάντοτε στο φασισμό*.
του Άκη Γαβριηλίδη
Oι λόγοι γύρω από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ έχουν ήδη αποκτήσει έναν τέτοιο όγκο, που είναι αντικειμενικά αδύνατο να τους παρακολουθήσει κανείς στο σύνολό τους. Πάντως είναι σαφές ότι η δομή τους συγγενεύει με εκείνη των λόγων –και των σιωπών- που πυροδοτούνται από ένα γεγονός τραυματικό: μπορούμε εκεί να βρούμε τα πάντα, και τα αντίθετά τους, χωρίς όμως να έχουμε την αίσθηση ότι το θέμα κλείνει, ότι έχει προκύψει ένα σημαίνον που να το αποδίδει ικανοποιητικά.
Νομίζω ότι τον «κόμβο» που δεν μπορούν να λύσουν όλοι αυτοί οι λόγοι, το βράχο στον οποίο προσκρούουν –αλλά και γύρω από τον οποίο αναγκαστικά περιστρέφονται- τα διαδοχικά κύματα αυτής της πλημμυρίδας, συνιστά η φράση:
«Τη νίκη στον Τραμπ την έδωσε η λευκή εργατική τάξη».
Η διατύπωση αυτή εμφανίστηκε σε άρθρα από το βράδυ των εκλογών –αν όχι και πριν ακόμα τις εκλογές- και προκάλεσε αμέσως σοβαρές ενστάσεις. Ή μάλλον αρνήσεις, όπως συμβαίνει συχνά με Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Décevoir est un plaisir
GD
Αφότου έγινε γνωστό, πριν από κανένα δίμηνο, ότι ένας αριθμός συντακτών τού περιοδικού Unfollow επρόκειτο να συνεργαστούν με ένθετο στην εφημερίδα Παραπολιτικά, στον μικρόκοσμο του κυβερνοχώρου της ελληνικής ριζοσπαστικής αριστεράς και περιχώρων υπήρξε ένας πραγματικός καταιγισμός αναρτήσεων που εξέφραζαν απογοήτευση, επικρίσεις και καχυποψία. Οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι αντέτειναν μεταξύ άλλων στους επικριτές ότι δεν πρέπει να καταδικάζουν τίποτε εκ των προτέρων, αλλά να αναμένουν να δουν το αποτέλεσμα και στη βάση αυτού να κρίνουν.
Τώρα που κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού, μπορούμε καταρχάς να διαπιστώσουμε ότι η υπόδειξη αυτή δεν ακολουθήθηκε: η κυκλοφορία αυτή φαίνεται να αντιμετωπίστηκε με γενική αδιαφορία. Τουλάχιστον εγώ δεν έχω δει ούτε ένα άρθρο, σημείωμα, σχόλιο, το οποίο να κρίνει το εγχείρημα με βάση τα περιεχόμενα του τεύχους, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Η προδοσία και η πίστη
Αυτό μας οδηγεί σε μια πρώτη διαπίστωση: ότι, πολύ συχνά, στο χώρο αυτό η πολιτική συζήτηση γίνεται αποκλειστικά με όρους συνέπειας, σχεδόν με όρους προσωπικής πίστης/ προδοσίας. Σημαντικότερο κριτήριο θεωρείται όχι το τι λέει ή γράφει κάποιος, όσο στο πού το γράφει. Και αυτό Συνέχεια
του Άκη Γαβριηλίδη
Στη συνέντευξη που μας είχε δώσει πριν λίγα χρόνια ο Αγκάμπεν για την ΕΤ3, είχε πει μια φράση την οποία έκτοτε ξαναθυμήθηκα και παρέθεσα αρκετές φορές, και εγώ και άλλοι: ότι οι αρχές σήμερα ενεργούν με σκοπό όχι να επιβάλουν την τάξη, αλλά να διαχειριστούν την αταξία.
Νομίζω ότι όσα εξελίχθηκαν τις τελευταίες λίγες εβδομάδες στη Θεσσαλονίκη με επίκεντρο το Noborder camp, είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να κάνουμε ένα «κρας τεστ» σε πραγματικές συνθήκες για την βασική αυτή προσέγγιση, να την εξειδικεύσουμε και να τη συμπληρώσουμε. Κυρίως δε να συνειδητοποιήσουμε ότι το θέμα δεν κλείνει με το να πούμε απλώς «διαχείριση της αταξίας». Διότι μένει ακόμα να δούμε τι είδους διαχείριση, σε ποια κατεύθυνση, με τι σκοπούς ή/ και αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, αν εξετάσουμε τη στάση των τοπικών αρχών της Θεσσαλονίκης πριν και κατά τη διάρκεια της κατασκήνωσης, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι αυτή είχε πιθανότατα ως σκοπό και, πάντως, σίγουρα ως αποτέλεσμα, τα μπάχαλα. Διαχειρίστηκε την αταξία για να Συνέχεια
Nomadic universality 