του Άκη Γαβριηλίδη

Το περασμένο καλοκαίρι, η ΠΑΕ Ηρακλής μετά από χρόνια απέκτησε έναν (κατά τα φαινόμενα – λίγο πολύ) «κανονικό» καπιταλιστή ως ιδιοκτήτη, τον – μεταξύ άλλων- μεγαλομέτοχο των «Φούρνων Βενέτη» και των γαλακτοκομικών «Δωδώνη», ο οποίος διαφημίστηκε ως «έντιμος άνθρωπος, που δεν αφήνει χρέη, είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του» κ.λπ. Η έλευσή του χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από τους φίλους και τους παροικούντες της ομάδας, και ιδίως από τα δύο-τρία σάιτ που είναι ειδικά αφιερωμένα σε νέα σχετικά με την ομάδα (περί αυτών θα πούμε κάποια πράγματα στη συνέχεια). Τα μέχρι τώρα αποτελέσματα όμως, αγωνιστικά και γενικότερα, δεν φαίνεται να δικαιώνουν ιδιαίτερα αυτή την υπεραισιοδοξία. Αυτό προκάλεσε νευρικότητα στην νέα ιδιοκτησία και τους παρατρεχάμενούς της, οι οποίοι αμέσως άρχισαν να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στο πρόσωπο εχθρών, εξωτερικών αλλά και εσωτερικών (ή ενδιάμεσων) και να εκδίδουν ως επί το πλείστον ατυχείς επικοινωνιακά ανακοινώσεις εναντίον τους. Το κακό άρχισε με ανακοίνωση στην οποία ο Μονεμβασιώτης επέπληττε τους οπαδούς της ομάδας διότι … δεν είχαν αγοράσει αρκετά εισιτήρια διαρκείας. Σημειωτέον ότι η τιμή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο πλαίσιο των ολυμπιακών της μεταδόσεων, η ΕΡΤ μετέδωσε αρκετούς αγώνες της εθνικής ομάδας του Βελγίου στο γυναικείο μπάσκετ. Στην ομάδα αυτή αγωνίζονται μεταξύ άλλων οι αθλήτριες Ραμέτ (Ramette), Ντελάαρε (Delaere) και βαν Λόο (van Loo). O δημοσιογράφος που περιέγραφε τον αγώνα τις αποκαλούσε παγίως «Ραμέ», «Ντιλαέρ» (!) και «βαν Λου» αντίστοιχα.

Ο άνθρωπος αυτός προφανώς γνωρίζει μόνο αγγλικά, και φαντάζεται ότι τα δύο ο προφέρονται ου και σε όλες τις άλλες ξένες γλώσσες[1]. Ωστόσο, το παλαιογερμανικό ουσιαστικό loo, σήμερα σύνηθες δεύτερο συνθετικό πολλών ολλανδικών τοπωνυμίων, έχει πολιτογραφηθεί εδώ και κάτι αιώνες στα ελληνικά (και σε όλες τις γλώσσες) μέσω του ονόματος ενός μικρού χωριού της Βαλλονίας με φλαμανδικό όμως όνομα, του Waterloo, όπου τα δύο ο μεταγράφηκαν ως «μακρό ο» –άρα ωμέγα. Ορθώς, αν και από καραμπόλα (η εισαγωγή έγινε μέσω των γαλλικών). Φαίνεται όμως ότι είναι υπερβολική απαίτηση να αναμένουμε από τους έλληνες αθλητικογράφους να κάνουν έναν τέτοιο στοιχειώδη συλλογισμό, ή άλλους ανάλογους. Με αποτέλεσμα κάθε μετάδοση μεγάλου αθλητικού γεγονότος από ελληνικά κανάλια να Συνέχεια →

του Απόστολου Λαμπρόπουλου

Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού είδαμε μερικά από τα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζει κανείς: έξαλλο χορό και πολύχρωμο ντεφιλέ στο άκουσμα υπέροχων ετερόκλητων μουσικών· τέχνη και ρευστά φύλα· διαδρομές στον Σηκουάνα με το βλέμμα στραμμένο σε μια παλλόμενη πόλη· μια κάποτε κυρίαρχη γλώσσα ξαναδουλεμένη στα προάστια και τραγουδισμένη με προφορές του παγκόσμιου νότου· βιβλιοθήκες και λογοτεχνία δεμένα με σεξ. Μαζί με αυτά, είδαμε παρκούρ στις πολυμελετημένες στέγες του 19ου αιώνα· μια υπενθύμιση για τους κάπως διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους οι χώρες εκατέρωθεν της Μάγχης εντάσσουν τις βασίλισσές τους στις τελετές έναρξης των αγώνων που διοργανώνουν· προτάσεις για αγάλματα που θα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η επικήρυξη την οποία ανήρτησαν, ως άλλοι κυνηγοί κεφαλών, ο Μελισσανίδης και οι παρατρεχάμενοί του, στο «μουσείο» τους, το οποίο μάλιστα έχουν το θράσος να ονομάζουν «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού», είναι μία αθλιότητα από τουλάχιστον τρεις απόψεις: νομική, ηθική και μουσειολογική.

Όπως θα γνωρίζουν, ή θα μπορούν να πληροφορηθούν, οι αναγνώστ-ρι-ες, το συγκεκριμένο «έκθεμα» εμφανίζει τις φωτογραφίες τεσσάρων ανδρών, με το ονοματεπώνυμο του καθενός από κάτω, για τους οποίους πληροφορεί τον επισκέπτη ότι «Αυτοί ΗΘΕΛΑΝ να ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ τα ΟΝΕΙΡΑ μας».

Πριν πάμε σε οτιδήποτε άλλο, ένας λόγος πρώτου πληθυντικού, ένας λόγος που λέει «μας», ήδη είναι ξένος προς την λογική του μουσείου. Σε ένα μουσείο, εκείνη που μιλάει, που εξηγεί, και εκείνος που διαβάζει την εξήγηση δεν είναι αυτονόητο ότι ανήκουν (όλοι/ πάντοτε) στο ίδιο συλλογικό υποκείμενο. Το μουσείο υποτίθεται ότι είναι ένας δημόσιος θεσμός, ανοικτός στην επίσκεψη από οποιονδήποτε. Ένα «Μουσείο Μικρασιατικού Ελληνισμού» Συνέχεια →

του Νικόλα Παφίτη

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, Ελλάδα (AP) – Μια ιέρεια προσεύχεται σε έναν νεκρό θεό του ήλιου μπροστά από έναν πεσμένο ελληνικό ναό. Αν ο ουρανός είναι καθαρός [σ.τ.μ.: τελικά δεν ήταν], ξεπηδά μια φλόγα που θα καίει στο Παρίσι καθ’ όλη τη διάρκεια του κορυφαίου αθλητικού γεγονότος στον κόσμο. Μετά, διάφοροι βγάζουν λόγους.

Την Τρίτη, η φλόγα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του φετινού καλοκαιριού στο Παρίσι θα ανάψει στη γενέτειρα των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων στη νότια Ελλάδα σε μια σχολαστικά χορογραφημένη τελετή.

Στη συνέχεια θα μεταφερθεί μέσα απ’ την Ελλάδα για πάνω από 5.000 χιλιόμετρα (3.100 μίλια) πριν παραδοθεί στους Γάλλους διοργανωτές στο χώρο της Αθήνας που χρησιμοποιήθηκε για τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες το 1896.

Ας ρίξουμε μια μια ματιά στις λειτουργίες και το νόημα της καθιερωμένης περίτεχνης τελετής.

Δεν θα μπορούσαν οι Γάλλοι να την ανάψουν στο Παρίσι;

Θα μπορούσαν τα βραβεία Όσκαρ να ανακοινωθούν σε τηλεδιάσκεψη;

Το λαμπρό θέαμα στην Ολυμπία αποτελεί ουσιαστικό μέρος κάθε Ολυμπιάδας εδώ και σχεδόν 90 χρόνια από τους Αγώνες του Βερολίνου. Υποτίθεται ότι εγκαθιδρύει έναν άρρηκτο δεσμό ανάμεσα στη σύγχρονη διοργάνωση και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι αντιδράσεις των αστυνομικών, ατομικές και συλλογικές, στην δολοφονική απόπειρα και στον βαρύ τραυματισμό ενός εξ αυτών από χούλιγκαν, επιβεβαιώνουν ακόμα μια φορά ότι η συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως μια συντεχνία, για να μην πω ως ακόμη μια συμμορία ανάμεσα σε άλλες, με τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, και όχι ως ένα σώμα με καθήκον την επιβολή του νόμου –δηλαδή γενικών και αφηρημένων κανόνων δικαίου υπεράνω ιδιαίτερων συμφερόντων. Με άλλη διατύπωση, πιο κατάλληλη ίσως στα τωρινά συμφραζόμενα: αντιλαμβάνεται τον εαυτό της ως παίκτη και όχι ως διαιτητή.

Θα αρχίσω από τις πρώτες, τις ατομικές. Ο γνωστός συνεργάτης τηλεοπτικών καναλιών στα οποία εμφανίζεται ως «ειδικός αναλυτής (και πρώην συνδικαλιστής) της αστυνομίας» δήλωσε[1] σε αθλητικό σάιτ ότι «είναι ζήτημα τιμής για την Ελληνική Αστυνομία και όλες οι υπηρεσίες, όπως και όλοι οι αστυνομικοί της χώρας τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση: την σύλληψη του εν δυνάμει δολοφόνου του νεαρού συναδέλφου».

Η σύλληψη ενός εν δυνάμει δολοφόνου ασφαλώς είναι κάτι στο οποίο αναμένεται να κατατείνουν οι αστυνομικές Συνέχεια →

Συλλογικό κείμενο δεκάδων συλλογικοτήτων από το Βέλγιο

6.500 νεκροί. Ένας μόνο θα ήταν αρκετός για μας ώστε να διακηρύξουμε με την ίδια ένταση: εμείς, μέλη οργανώσεων νεολαίας και πολίτ-ισσ-ες του Βελγίου, θα μποϊκοτάρουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Κατάρ. Αρνούμαστε η «διασκέδασή» μας να βασίζεται σε τόσους πολλούς θανάτους. Αρνούμαστε να μας μετατρέψουν σε αδιάφορους και εγωιστές καταναλωτές.

Προφανώς, όπως πολλοί άλλοι, πολύ θα θέλαμε να βρούμε εκεί την ευκαιρία να ξαναβρούμε παλιούς φίλους, να κάνουμε καινούριους και να περάσουμε ξένοιαστα: ξέρουμε πόση χαρά δίνουν τέτοια αθλητικά γεγονότα. Αυτή τη φορά όμως δεν θα γίνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Δεν θα θυσιάσουμε χιλιάδες εργάτες στο βωμό της καλοπέρασης ή της αδιαφορίας μας. Δεν εγκρίνουμε κανένα από τα κλιματιζόμενα γήπεδα και κανένα από τα μέτρα εις βάρος της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, με το πρόσχημα ότι «εκεί η χώρα μας υπερασπίζεται τα εθνικά μας χρώματα». Σε κάτι τέτοιο δεν αναγνωρίζουμε καμία αθλητική αξία, κανέναν λόγο για εθνική ενότητα, καμία ευκαιρία για γιορτές και πανηγύρια, παρά μόνο αφορμές για απογοήτευση.

Η ήπειρός μας και ο πλανήτης μας θερμαίνονται με τέτοιο ρυθμό που απειλούνται πλέον οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων: Συνέχεια →

του Γιώργου Κωνσταντίνου

Πιτσιρίκι είχα πάει να βρω ένα φίλο μου να βγούμε βόλτες με τα ποδήλατα στη γειτονιά, κι η μάνα του μου είπε πως ήταν στο Χαριλάου σε ένα φιλικό του Άρη. Πήγα στο γήπεδο, κι ενώ κοιτούσα να τον βρω στις κερκίδες, ένας σκατόγερος μου την έπεσε λέγοντας πως έχει κάτι περιοδικά με τσόντες, και να πάω μαζί του στο αμάξι του να μου της δείξει. Πάτησα μια τρεχάλα όπου φύγει φύγει, κι από τότε κρατά η αντιπάθειά μου για το Χαριλάου και τα κιτρινόμαυρα του Άρη.

ΠΑΟΚ μια ζωή, λατρεία από μικρό παιδί που πηγαίναμε στο γήπεδο με το μπαμπά, τα μαξιλαράκια από φελιζόλ και την αξέχαστη εκείνη χρονιά που πήραμε το πρωτάθλημα με Κούδα, Φουντουκίδη, Ασλανίδη.

Αλλά τί να κάνω που ντρέπομαι για την ομάδα μου από τότε που την πήρε ο Σαββίδης; Αυτό το Συνέχεια →

της Σαρλόττ Βωτιέ

Στη Γαλλία, οι ποδοσφαιρίστριες που φορούν χιτζάμπ συχνά βλέπουν τις αθλητικές τους φιλοδοξίες να τερματίζονται σε ένα πρόωρο σημείο της καριέρας τους. Προ των πυλών των επίσημων διοργανώσεων, οι κανονισμοί της Γαλλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FFF) τους απαγορεύουν να συμμετέχουν σε αγώνες. Για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, δημιουργήθηκε το 2018 μια ομάδα από ταλαντούχες και αποφασισμένες ποδοσφαιρίστριες: οι «Τσεμπερούδες» [Les Hijabeuses].

Στις Τσεμπερούδες υπάρχουν όλες οι ηλικίες, όλα τα επίπεδα, αλλά μία μόνο επιθυμία: να μπορούν να παίζουν ποδόσφαιρο χωρίς να υφίστανται διακρίσεις. Μέσα από παιδαγωγικά βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα και δράσεις αιχμής, σκοπεύουν να αλλάξουν τα πράγματα και να επιβληθούν μέσα στο γήπεδο. Το κίνημά τους εντάσσεται στον σύνδεσμο Alliance Citoyenne, ο οποίος αγωνίζεται ενάντια σε πολυάριθμες αδικίες. Η θέση των γυναικών στον αθλητισμό είναι ένα από τα θέματα στα οποία ο σύνδεσμος θέλει να υπάρξει πρόοδος.

Πώς είναι τώρα τα πράγματα;

Όσον αφορά το ποδόσφαιρο, το 1991 η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαιρικών Ενώσεων (FIFA) επέτρεψε στις γυναίκες να πάρουν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Το 2014, ένας γαλλικός νόμος περί ισότητας στον αθλητισμό απαίτησε από τις ομοσπονδίες να μεριμνήσουν ώστε οι γυναίκες να εκπροσωπούνται καλύτερα στα διοικητικά τους όργανα. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, από 36 Ολυμπιακές Ομοσπονδίες, μόνο μία έχει επικεφαλής μια γυναίκα: η ξιφασκία.

Επίσης το 2014, η FIFA ανακοίνωσε ότι οι γυναίκες ποδοσφαιρίστριες μπορούν να φορούν πέπλο κατά τους επίσημους αγώνες. Εξαιρετικό νέο για πολλές παίκτριες … με εξαίρεση τις Γαλλίδες: η FFF επιλέγει να μην ακολουθήσει αυτήν τη μεταρρύθμιση τοπικά και συνεχίζει να απαγορεύει το χιτζάμπ σε επίσημους αγώνες στη Γαλλία. Αυτό, τότε, της κόστισε μια προειδοποίηση από τον πρόεδρο της FIFA, Ζεπ Μπλάτερ. Παρ’ όλα αυτά, η Γαλλία δεν έχει ακόμη αλλάξει τους κανονισμούς της, επικαλούμενη κυρίως λόγους υγιεινής, ασφάλειας και κοσμικότητας [laïcité] …

Η Φουνέ, 21 ετών, φοιτήτρια πολιτικών επιστημών στο Παρίσι και μέλος των Hijabeuses, θυμάται την πρώτη φορά που της αρνήθηκαν την είσοδο στο γήπεδο:

«Ήμουν 17 ετών και είχα αρχίσει να δείχνω καλά στοιχεία στην προπόνηση, οπότε ξεκινούσα στην ενδεκάδα σε επίσημες διοργανώσεις. Σε έναν αγώνα, ο διαιτητής μού απαγόρευσε να παίξω. Αυτό μου φάνηκε ακατανόητο και ένιωσα μεγάλη ντροπή. Να σε δείχνουν με το δάχτυλο … Καλά καλά δεν με στήριξε ούτε ο προπονητής μου.

Όλα αυτά τα κράτησα για τον εαυτό μου γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Τι να κάνω; Να μπω στο γήπεδο με το ζόρι; Έτσι κράτησα την οργή μέσα μου».

Για να συνεχίσουν να παίζουν ποδόσφαιρο, κάποιες βρίσκουν διάφορους συμβιβασμούς για να καταστρατηγήσουν τους κανόνες. Αυτό συμβαίνει με την Μπουσρά, η οποία, αντί για το πέπλο της, άρχισε να φορά ένα κράνος όπως αυτό που έχουν οι παίκτες του ράγκμπι. Εφοδιάστηκε και με ένα ιατρικό πιστοποιητικό που της απέδιδε μια μεταδοτική ασθένεια του τριχωτού της κεφαλής. Αυτή η τεχνική λειτούργησε για λίγο, μέχρι που ένας διαιτητής μια μέρα της ζήτησε να το βγάλει σε έναν επίσημο αγώνα:

«Ο διαιτητής ήρθε να με δει ενώ ζεσταινόμουν με τις συμπαίκτριές μου. Μου ζήτησε να βγάλω αυτό που είχα στο κεφάλι μου, εν ονόματι των κανονισμών της FFF. Πανικοβλημένη με την ιδέα ότι δεν θα παίξω, πήγαμε με τον προπονητή μου να τον δούμε, του έδειξα το ιατρικό πιστοποιητικό και αυτός μου είπε:

‘Μεταξύ μας, τώρα, ξέρουμε πολύ καλά γιατί φοράς αυτό το προστατευτικό κεφαλής. Δεν είναι επειδή έχεις κάποια μεταδοτική ασθένεια. Γιατί από κάτω δεν βλέπουμε τα μαλλιά σου;’».

Για την Μπουσρά, την Φουνέ και τα άλλα μέλη των Hijabeuses, αυτές οι διακρίσεις θα μπορούσαν να έχουν βιωθεί ως τραυματικές στιγμές και συχνά να οδηγήσουν σε εγκατάλειψη των φιλοδοξιών τους. Αλλά το γεγονός ότι βρήκαν μια ομάδα ατόμων με τις οποίες μοιράζονται την ίδια πραγματικότητα, μπόρεσε να λειτουργήσει απελευθερωτικά για κάποιες απ’ αυτές: «Δεν μπορούσα να πολυμιλήσω γι’ αυτό με άλλους, αλλά όταν μπήκα στις Τσεμπερούδες, συνειδητοποίησα ότι ήταν ένα πρόβλημα αρκετά διαδεδομένο και ένιωθα λιγότερο μόνη», λέει η Φουνέ.

Αυτό που παίζεται εδώ γι’ αυτές είναι επίσης ένα ζήτημα εκπροσώπησης. Ένας από τους λόγους που ωθούν την Φουνέ να συνεχίζει είναι για να δείξει ότι είναι δυνατό να παίζεις ποδόσφαιρο φορώντας το πέπλο.

«Πρέπει να δράσουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα, έτσι ώστε οι νεότερες να τολμήσουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Υπάρχουν πολλές γυναίκες που ίσως να διακρίνονταν, αν επιτρεπόταν το χιτζάμπ».

Οι Τσεμπερούδες δεν σκοπεύουν να σταματήσουν εδώ και σχεδιάζουν να στραφούν δικαστικά απευθείας κατά της FFF πολύ σύντομα. Μέχρι να μπορέσουν να δείξουν τις ικανότητές τους σε υψηλό επίπεδο, θα συνεχίσουν να προσπαθούν να «φέρουν αλλαγή και δικαιοσύνη στον κόσμο του ποδοσφαίρου». Διότι, κατ’ αυτές, «καμία γυναίκα δεν πρέπει να υφίσταται τέτοια καταπάτηση στα πολιτικά της δικαιώματα στην λεγόμενη χώρα των ανθρώπινων δικαιωμάτων».

Πρώτη δημοσίευση: Les Hijabeuses : https://www.clique.tv/hijabeuses-footballeuses-luttent-contre-linterdiction-de-porter-voile-competition/les footballeuses qui luttent contre l’interdiction de porter le voile en compétition. Μετάφραση: Α.Γ.