του Άκη Γαβριηλίδη

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση κειμένων και τοποθετήσεων εκ μέρους Ισραηλινών διανοουμένων–κάποιες δημοσιεύσαμε και σε αυτό το μπλογκ– εναντίον της σφαγής στη Γάζα αντιμετωπίστηκε, ευλόγως, εχθρικά, με ειρωνείες και αμφισβήτηση εκ μέρους των ακροδεξιών θαυμαστών του Νετανιάχου. Κατά απρόσμενο τρόπο, όμως, (ή ίσως όχι και τόσο απρόσμενο, τελικά), με ανάλογη, αν όχι και ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση αντιμετωπίστηκε από μία άλλη κατηγορία σχολιαστών: των εξυπνάκηδων/ υπερεπαναστατών του πληκτρολογίου, οι οποίοι δεν ικανοποιούνται με «ημίμετρα» ή «υποκριτικές/ καθυστερημένες αντιδράσεις», και μάλιστα τις βλέπουν ως μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου, ενδεχομένως συντονισμένου και από το ίδιο το Ισραήλ προκειμένου να «ρίξει στάχτη στα μάτια» και να προκαλέσει σύγχυση και αμφιβολίες στο αντίπαλο στρατόπεδο σχετικά με το ποιος είναι ο «πραγματικός» επαναστάτης και ποια η «πραγματική» επαναστατική δράση. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν διατυπωθεί, συχνά συνοδευόμενοι από πληθωρικά θαυμαστικά και άλλα σημεία στίξης, σε σχόλια κάτω από το δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών με τίτλο ««Σιωπήσαμε για πολύ καιρό» – Ηχηρή παρέμβαση 1.300 Ισραηλινών ακαδημαϊκών», στο λογαριασμό της εφημερίδας σε ΜΚΔ. (Αυτό δεν είναι περίεργο, αφού στον ίδιο λογαριασμό σχολιαστές επέκριναν το εγχείρημα του σκάφους Madleen ως αναποτελεσματική/ ναρκισσιστική ενέργεια κάποιων «θολοκουλτουριάρηδων»).

Η αμφισβήτηση της ειλικρίνειας των ακαδημαϊκών επιχειρήθηκε να διατυπωθεί πιο συντεταγμένα και θεωρητικοποιημένα από τον Στάθη Παπασταθόπουλο, σύμφωνα με την αυτοπαρουσίασή του επίκουρο καθηγητή στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παν/μίου Ιωάννινων [sic][1], σε σημείωμά του με τον εύγλωττο τίτλο «Απάντηση στους 1300 Ισραηλινούς Ακαδημαϊκούς» δημοσιευμένο στον ιστότοπο greColonial – Translations and thoughs [sic] by Stathis Papastathopoulos. Το σημείωμα έχει μορφή ανοιχτής επιστολής προς τους ενδιαφερομένους, στην οποία τους εξηγεί τους «λόγους για τους οποίους ούτε η ιστορία θα τους συγχωρήσει, ούτε κανείς άλλος».

Κάποιοι λοιπόν από αυτούς τους λόγους είναι και οι εξής:

… επί 20 μήνες δεν νοιαζόσασταν για το συντριπτικό παρόν που όχι μόνο το κράτος σας και η κυβέρνησής [sic] σας αλλά και εσείς οι ίδιοι έχετε επιβάλει στους Παλαιστίνιους της Γάζας και της Δυτικής Όχθης.
Πρώτον, δεν αναγνωρίζετε ότι πρόκειται για μια γενοκτονία. Γράφετε μόνο για εγκλήματα πολέμου και με αυτό τον τρόπο νομίζετε ότι μπορείτε να μειώσετε την κλίμακα των γεγονότων και την ηθική ευθύνη που φέρετε.
(…)

Τρίτον, δεν αναγνωρίζετε την κατεξοχήν προσωπική ευθύνη που καθένας από εσάς τους 1300 φέρει. Η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική στο Ισραήλ. Θέλουμε, λοιπόν, κάθε ένας από εσάς να βγει ανοιχτά και να δηλώσει αν συμμετείχε στις Ισραηλινές επιχειρήσεις στην Γάζα ή στην Δυτική Όχθη τώρα, αυτούς τους τελευταίους 20 μήνες, ή στο παρελθόν. Γιατί αν συμμετείχατε τότε καθένας σας είναι ένας δυνάμει θήτης [sic] των Παλαιστινίων, ένας δολοφόνος, ένας βασανιστής, ένας βιαστής.

Τα «δικά τους» πανεπιστήμια λοιπόν παράγουν σύσσωμα γενοκτονίες και συγκάλυψη αυτών, ενώ «ο καθένας» εξ όσων εργάζονται εκεί φέρει προσωπική ευθύνη ως (όχι θήτης ή πεντακοσιομέδιμνος, αλλά) θύτης, δολοφόνος, βασανιστής, βιαστής.

Ίσως θα είναι καλό να αναρωτηθούμε: τα «δικά μας» πανεπιστήμια, εκείνα του κ. Παπασταθόπουλου, τι παράγουν;

Για να διευκολύνω την απάντηση στο ερώτημα αυτό, και για να έχουμε μια αίσθηση της αναλογίας, θα χρησιμοποιήσω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη του σκηνοθέτη Άβι Μογκράμπι που δημοσιεύσαμε σε ελληνική μετάφραση τις προάλλες.

Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει τώρα, πρέπει να πάμε πίσω στις 15 Μαΐου 1948, την ημέρα ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ. Αυτή ήταν η πραγματική αφετηρία μιας γενοκτονίας που συνεχίζεται εδώ και εβδομήντα επτά χρόνια.

Εκείνη η μέρα σηματοδοτεί την έναρξη της Νάκμπα, της βίαιης εκδίωξης του παλαιστινιακού λαού, και του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, όπως σε όλους τους πολέμους, συνέβησαν φρικτά πράγματα και αθώοι άνθρωποι εκτοπίστηκαν, εκδιώχθηκαν και σφαγιάστηκαν.

Δεν λέω ότι αυτό είναι κατανοητό, αλλά έτσι είναι οι πόλεμοι. Πάντως, μόλις τελειώσει ο πόλεμος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι άνθρωποι υποτίθεται ότι μπορούν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Αυτό είναι στοιχειώδες. Έτσι έχει νομοθετήσει ο κόσμος. Το Ισραήλ, όμως, μη επιτρέποντας την επιστροφή εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων μετά τη Νάκμπα, παραβίασε αυτούς τους στοιχειώδεις κανόνες.

Λίγα μόλις χρόνια πριν από την ημερομηνία αυτή, όμως, έγινε και στην Ελλάδα πόλεμος. Για την ακρίβεια, δύο πόλεμοι –ένας διακρατικός και ένας εμφύλιος.

Για τους δύο αυτούς πολέμους μπορούμε επί λέξει να επαναλάβουμε όλα όσα λέει o Mογκράμπι για τον αραβοϊσραηλινό. Και σε αυτούς αθώοι άνθρωποι εκτοπίστηκαν, εκδιώχθηκαν και σφαγιάστηκαν· και μάλιστα τρεις διαφορετικές εθνοτικές ομάδες:

α) οι εβραϊκές κοινότητες της Ελλάδας, ιδίως η πολυπληθέστερη εξ αυτών, εκείνη της Θεσσαλονίκης, αλλά και σχεδόν όλες οι άλλες·

β) οι ντόπιοι Μακεδόνες·

γ) οι Τσάμηδες της Θεσπρωτίας.

Όταν τελείωσε ο πόλεμος, και εδώ οι άνθρωποι αυτοί δεν επέστρεψαν σε καμία περίπτωση στα σπίτια τους. Τα σπίτια αυτά, όπως και οι λοιπές περιουσίες τους, είχαν είτε καταστραφεί τελείως, είτε περάσει στα χέρια διαφόρων «μεσεγγυούχων» και άλλων επιτηδείων και ημετέρων. Στις δύο τελευταίες κατηγορίες δεν επετράπη, και σε μεγάλο βαθμό δεν επιτρέπεται ακόμα, ούτε καν να επισκεφθούν τον τόπο που γεννήθηκαν και να πεθάνουν εκεί.

Μια που μιλάμε για το «συντριπτικό παρόν»: μόλις προχθές, τις ίδιες αυτές μέρες κατά τις οποίες διάφοροι αγανακτούν για τη «σιωπή» και την «υποκρισία» ανθρώπων τους οποίους δεν γνωρίζουν, στη δυτική Μακεδονία έλληνες ακροδεξιοί τραμπούκοι ματαίωσαν πανηγύρια και γιορτές επειδή σε αυτές επρόκειτο να τραγουδηθούν τραγούδια στη μακεδονική γλώσσα (την κατά τα άλλα «ανύπαρκτη» για τους ίδιους αυτούς τραμπούκους και τους θεωρητικούς τους).

Αν πάμε και πιο πίσω, στην ίδρυση του κράτους της Ελλάδας, και η στιγμή εκείνη σημαδεύτηκε από την εθνοκάθαρση της Δρομπόλιτζας, η οποία βαθμιαία έγινε Τριπολιτσά και μετά «Τρίπολις», κατά την οποία σφαγιάστηκαν αδιάκριτα στο σύνολό τους οι κάτοικοι της πόλης, άντρες, γυναίκες, γέροι, παιδιά, τουρκικής αλλά και εβραϊκής καταγωγής, καθώς και ζώα (!), με το «απελευθερωτικό» σύνθημα «μη μείνει Τούρκος στο Μοριά μηδέ στον κόσμο όλο (!)» –τουλάχιστον οι Ισραηλινοί γενοκτόνοι δεν επεκτείνονται στην εξάλειψη των Παλαιστινίων από την υφήλιο, αρκούνται στο δικό τους χωράφι.

Επιπλέον, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, στη δυτική Θράκη επικρατούσε καθεστώς θεσμοποιημένου στρατοκρατικού απαρτχάιντ εις βάρος της εκεί τουρκικής μειονότητας, στην οποία ακόμη σήμερα δεν επιτρέπεται να αυτοκαθορίζεται, με αποτέλεσμα το κράτος της Ελλάδας –που το ίδιο την αποκαλούσε τουρκική πριν από κάποιες δεκαετίες- να καταδικάζεται παγίως και επανειλημμένα κάθε φορά που κάποια σχετική υπόθεση φτάνει σε κάποιο διεθνές δικαστήριο.

Όλοι αυτοί οι πλειοδότες που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όσον αφορά την «ανεπαρκή αντίθεση στη γενοκτονία» καταγγέλλουν παγίως τον «σιωνισμό». Αυτό βεβαίως είναι μια θεμιτή πολιτική στάση. Από την άλλη, ακόμη πιο θεμιτό, αν όχι επιβεβλημένο, είναι να έχουμε κατά νου τι συγκεκριμένα σήμαινε/ σημαίνει ο σιωνισμός, διαφορετικά απλώς τον χρησιμοποιούμε ως μία μαγική λέξη με δαιμονικές ιδιότητες. Ο σιωνισμός υπήρξε ένα σχέδιο για τη δημιουργία ενός εθνικά καθαρού κράτους στην επικράτεια της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, το οποίο επικαλέστηκε την παρουσία και το «ρίζωμα» ενός πανάρχαιου ιστορικού λαού στο αντίστοιχο έδαφος, εμφανίζοντας αυτό το έδαφος ως άδειο από (άλλους) κατοίκους και στηρίζοντας τον ισχυρισμό αυτό στην ερμηνεία αρχαίων κειμένων και στην αρχαιολογία. Επειδή φυσικά σε κανένα από τα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας όπου ιδρύθηκαν εθνικά κράτη δεν ζούσε μία μόνο εθνοτική ομάδα, αυτή η «(κ)ενότητα» παρήχθη εκ των υστέρων με σφαγές και μόνιμες εκδιώξεις πληθυσμών, όπως έχουμε υποστηρίξει και στο παρελθόν.

Στην Ελλάδα, όπου ως γνωστόν η στρατιωτική θητεία είναι επίσης υποχρεωτική, επί 80 ή, αντιστοίχως, 200 χρόνια, οι πανεπιστημιακοί δεν μίλησαν και πάρα πολύ για όλα αυτά τα πράγματα. Οι λίγοι που μίλησαν είτε δεν ακούστηκαν καν, είτε αντιμετωπίστηκαν επίσης με καχυποψία ως θολοκουλτουριάρηδες, αν όχι εθνοπροδότες και πράκτορες ξένων δυνάμεων (συχνά και των Εβραίων, ή του Σόρος –που είναι το ίδιο).

Καλό είναι, λοιπόν, αυτό που απαιτούμε από τους άλλους να το έχουμε υλοποιήσει προηγουμένως οι ίδιοι. Αν όχι, και αν ακολουθήσουμε τα ίδια κριτήρια, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι και τους περισσότερους Έλληνες πανεπιστημιακούς –αλλά ακόμη περισσότερο, την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της- ούτε η ιστορία θα τους συγχωρήσει, ούτε κανείς άλλος.

[1] Στο ίδιο σημείωμα αναφέρεται ότι ο ενδιαφερόμενος «διετέλεσε Επιστημονικά Υπεύθυνος στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα του Παν/μίου Ιωαννίνων Ολοκληρωμένη απόκριση στις ανάγκες εκπαίδευσης και προστασίας των παιδιών-προσφυγών [sic]».