του Άκη Γαβριηλίδη
Στη Νίκαια, στην πλατεία Οσίας Ξένης (η οποία, όπως είχαμε γράψει στο παρελθόν, αποτελεί τμήμα του χώρου στον οποίο οι Ναζί υλοποίησαν τις μαζικές εκτελέσεις αντιστασιακών τον Αύγουστο του 1944), εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένα παραδοσιακό καφέ-ουζερί. Πριν από λίγα χρόνια, αν δεν κάνω λάθος, πέθανε ο αρχικός ιδιοκτήτης του, το όνομα του οποίου έφερε μέχρι τότε, και οι νέοι επιχειρηματίες μετονόμασαν το φαγάδικο σε «Το Μπλόκο της Κοκκινιάς». Όχι μόνο αυτό, αλλά και το διακόσμησαν, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά (!), αποκλειστικά με εικόνες από το ίδιο το συμβάν του 1944 –τα γνωστά χαρακτικά του Τάσσου, αλλά και μερικές φωτογραφίες. Μόνο στους εξωτερικούς τοίχους θα βρίσκονται καμιά δεκαριά τέτοιες εικόνες, μέσα δεν ξέρω πόσες ακόμα.
Βρίσκω την επιλογή πραγματικά απίστευτη, και ακόμα πιο απίστευτο βρίσκω το γεγονός ότι από αυτήν δεν φαίνεται να ενοχλήθηκε –ή τουλάχιστο να εξέφρασε την ενόχλησή του- κανείς. Αντιθέτως, άνθρωποι συρρέουν για να απολαύσουν την βραστή γίδα τους, τα καλαμαράκια τους και τα ρακόμελά τους έχοντας ολόγυρά τους αναπαραστάσεις οι οποίες απεικονίζουν άνδρες και γυναίκες αντιμέτωπες με την καταστολή, την ταπείνωση, την οδύνη και το θάνατο. Οι δε κριτικοί-γευσιγνώστες του διαδικτύου αδιστάκτως το συνιστούν, προσφεύγοντας μάλιστα και σε περίτεχνα σχήματα λόγου του τύπου «εκεί που δεν είναι τρέντυ», «με όνομα βαρύ σαν ιστορία» και άλλα ανάλογα.
Κατά τη γνώμη μου, σε μία κανονική κοινωνία θα έπρεπε να τους πάρουν με τις ντομάτες, αν όχι να τους κάνουν και μήνυση για προσβολή μνήμης νεκρών. Πρόκειται για ένα φαινόμενο πραγματικά άρρωστο. Και, πάνω απ’ όλα, προσβλητικό.
Ασφαλώς είναι καλό να τιμάμε τους νεκρούς μας. Όμως, ακριβώς: αυτό εδώ δεν είναι τιμή. Είναι εξευτελισμός.
Για το πένθος, και για την περισυλλογή, υπάρχει κατάλληλος χώρος και χρόνος. Καταρχάς, δεν μπορεί η ζωή μας να είναι ένα διαρκές πένθος για πράγματα τα οποία συνέβησαν πριν εμείς γεννηθούμε· αλλά και, δεύτερον, δεν αποτελεί υγιή επιτέλεση του πένθους να διασκεδάζεις τρώγοντας και πίνοντας τη σάρκα και το αίμα αυτών τους οποίους πενθείς. Αυτό το σκηνοθέτησε μία φορά –σύμφωνα με την παράδοση- ο Ιησούς Χριστός. Εκείνος όμως ήταν θεάνθρωπος, που μετά αναστήθηκε. Επίσης, το έκαναν μέχρι και τον 20ό αιώνα κάποιες φυλές του Αμαζονίου, οι οποίες πράγματι καταβρόχθιζαν τους οικείους τους όταν πέθαιναν, σε ένδειξη σεβασμού. Εμείς όμως, χωρίς καμία περιφρονητική διάθεση, δεν είμαστε φυλές του Αμαζονίου. Ούτε ο Ιησούς Χριστός είμαστε. Στο πολιτιστικό σύστημα που ζούμε, η επιλογή τόσο του συγκεκριμένου ονόματος, όσο και της συγκεκριμένης διακόσμησης (;) συνιστά μέγιστη ασέβεια και χλευασμό προς τους δολοφονημένους.
Nomadic universality 
Sehr guter, kritischer, treffender Artikel,…Sie werden sicherlich keine Unmenge von Freunden unter den Neugriechen haben.Ihre kritischen Stellungnahmen sind dennoch umso bewundernswerter, als Sie vor allem die anerzogenen, zeitweise kaum erträglichen nationalistischen Tendenzen in der griechischen Gesellschaft, nicht nur bei selbsternannten Linken, aufzeigen.Man ist erstaunt, wie im Falle des Nationalismus, Ideologien schmelzen, ja sogar ineinander übergehen. Dafür wurde der Terminus Patriotismus missbraucht, wenn nicht erfunden!
Danke , ich freue mich im voraus über Ihre Wortmeldungen und bewundere Sie sehr für Ihr Neugriechisch in Form und Inhalt!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Συμβαίνει συχνά. Όχι στο πλαίσιο που τοποθετείται από την ανάρτηση, αλλά σε οικονομικό θρησκευτικό.
Τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί το φαινόμενο, αλλά πριν λίγες δεκαετίες βρίσκονταν σε πλήρη άνθιση.
Μιλάω για όλα εκείνα τα καταστήματα ρουχισμού, πιτάδικα, ψητοπωλεία, ψιλικατζίδικα κλπ.
Έκανες να πληρώσεις και έβλεπες γύρω από τον «κεσέ» (δεν μού έρχεται η σωστή λέξη) του ταμείου, αλλά και στους τοίχους του καταστήματος, δεκάδες εικόνες από διάφορους αγίους με μεγαλύτερη προτίμηση στον Παϊσιο, τον οποίον οι οπαδοί του τον έχαν σαν υπόδειγμα λιτής ζωής και περιφρονητή του χρήματος.. Θυμάμαι κάποια καταστήματα να έχουν περισσότερες εικόνες αγίων και από εκκλησίες.
Υποτίθεται πως το μήνυμα ήταν να αντιληφθεί ο πελάτης ότι έχει να κάνει με έναν πιστό θρησκευόμενο, έντιμο καταστηματάρχη.
Πρακτικά ήταν ένας συνηθισμένος τρόπος – με εξπέρ στο είδος, τους παπάδες – να προσελκύει πελάτες και να κερδίζει όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα.
Υποτίθεται πως οι εικονιζόμενοι άγιοι ήταν άνθρωποι του θεού, της ταπεινότητας, άνθρωποι που ταύτιζαν τον πλούτο, την χλιδή και το χρήμα με τον σατανά και ζούσαν στην έρημο (της κόλασης τους) για να αφιερωθούν στον θεό τους- ουδέν αναληθέστερο, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Με δύο λόγια, τους χρησιμοποιούσαν και τους χρησιμοποιούν για ‘κονόμα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το πλήθος εικόνων αγίων σε νοσοκομεία*.
Τα νοσοκομεία είναι χώρος όπου τιμάται η ανθρώπινη γνώση, ικανότητα και η επιστήμη.
Οι εικονιζόμενοι άγιοι δεν κουράστηκαν ποτέ να να νουθετούν τους πιστούς πως οι προσευχές είναι υπερ αρκετές για να σωθεί ο άρρωστος.
Δεν τιμάς ούτε την επιστήμη ούτε την πίστη σου, όταν «ντύνεις» τους τοίχους των νοσοκομείων με θρησκευτικά σύμβολα.
Συμπέρασμα: και στην περίπτωση της ανάρτησης και αυτών που παρέθεσα, ο κύριος πρωταγωνιστής είναι η υποκρισία και η ιδιοτέλεια.
* οφείλω να εξαιρέσω το νοσοκομείο «Παπανικολάου», όπου – τουλάχιστον εγώ – δεν είδα καμία εικόνα αγίων.
Ευτυχώς, γιατί στην απουσία τέτοιων των εικόνων αποδίδω το γεγονός πως παρ’ ό,τι έκανα μια σοβαρή επέμβαση, είχα ταχύτατη ανάρρωση και όλα πήγαν κατ’ ευχήν 😎
Μου αρέσει!Μου αρέσει!