του Άκη Γαβριηλίδη

Χθες, εορτή του (μάλλον φανταστικού) «πολιούχου αγίου» της Θεσσαλονίκης, σε κάποια φάση παρήλασε μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή μου και η κάτωθι φωτογραφία, με την αναφορά ότι επρόκειτο για σκηνή από τους σχετικούς εορτασμούς στους δρόμους της πόλης.

Επειδή δεν πείστηκα απολύτως ότι δεν πρόκειται για τρολλιά, σκέφτηκα να κάνω μία έρευνα στο Google Images για να δω τι πραγματικά απεικονίζει και πού τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία.

Όπως φαίνεται στο screenshot παρακάτω, το ψαχτήρι μού έβγαλε ως απαντήσεις ότι η φωτογραφία αυτή σχετίζεται με δημοσιεύματα που φέρουν τους κάτωθι τίτλους, κατά σειρά πιθανολόγησης (παραλείπω εκείνους από τους οποίους δεν προκύπτει απάντηση στα ανωτέρω ερωτήματα).

• Turkey’s No Longer Best-Kept Secret: Islamized Christians
• Iran Hard-Liners Blast Tehran’s Diplomacy
• The Iranian Woman Campaigning For Freedom From The Hijab
• What is Oppressive About Iranian/Saudi Hijab Requirements?
• Majid yousefy [μήνυμα στο Ίνσταγκραμ]
• Quds Day marked in cities of Iran
• Taliban prevent scores of Afghan women from studying abroad
• Anti-hejab Protest Erupts [Ιράν]
• Des filles chiites turques participent à un défilé de l’Achoura [νεαρές σιίτισσες στην Τουρκία συμμετέχουν σε πορεία της Ασούρα]
• …

Και, για να μην τα πολυλογούμε, μετά από άλλα επτά δημοσιεύματα που αφορούν το Ιράν και το Αφγανιστάν, εμφανίζεται –μόλις δέκατο όγδοο- ένα νήμα που αφορά το saint dimitrios orthodox church.

Από το γεγονός ότι, στις άλλες φωτογραφίες του συγκεκριμένου νήματος, εμφανίζεται ο Προκόπης Παυλόπουλος, συμπεραίνω ότι η πρακτική αυτή, δηλαδή το να … παρελαύνουν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ορθόδοξες μοναχές καλυμμένες με χιτζάμπ και σε στρατιωτικό σχηματισμό, ακολουθείται εδώ και αρκετά χρόνια.

Αυτή η μιλιταριστικού τύπου περιφορά κάποιων θηλυκοτήτων στον δημόσιο χώρο είναι προφανώς μια πρακτική απολύτως γελοία και ξένη προς το πνεύμα και το γράμμα του Χριστιανισμού, που υποτίθεται ότι είναι η θρησκεία της αγάπης. Ναι μεν στη μοναστική παράδοση χρησιμοποιείται ο όρος «τάγμα». Πλην όμως, πρόκειται φυσικά για μεταφορά! Άλλο τα μοναστικά και άλλο τα στρατιωτικά τάγματα. Το να είσαι μοναχή, εξ ορισμού, σημαίνει, ακριβώς, να έχεις αποσυρθεί από τα εγκόσμια. Όχι να γίνεσαι τσίρκο και να επιδεικνύεσαι σε όλο τον κόσμο. Όταν μία γυναίκα εμφανίζεται μαζί με άλλες τριάντα, δεν μπορεί να αποκαλείται πλέον μοναχή –κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Τι υποτίθεται ότι παριστάνουν, τι επιδεικνύουν και σε ποιον, αυτές οι μοναχές; Η πλήρης κάλυψη του σώματος και της κεφαλής ούτως ή άλλως έρχεται σε αντίθεση με την –ήδη προβληματική καθαυτή– έννοια της παρέλασης. Στις στρατιωτικές παρελάσεις, υποτίθεται ότι οι στρατιώτες εκτίθενται στο βλέμμα –μαζί με τον εξοπλισμό τους- προκειμένου να εμπεδώσουν σε εχθρούς και φίλους, μέσω της εικόνας τους, την ιδέα ότι είναι αξιόμαχοι, ρωμαλέοι, μεγαλόσωμοι, να εμπνεύσουν το φόβο στους μεν και την ασφάλεια στους δε. Ακόμα και στις μαθητικές παρελάσεις, μέρος του όλου σώου είναι οι επαινετικές αναφορές στις «κορμοστασιές», τη «δροσιά των νιάτων», το «σφρίγος της μαθητιώσας νεολαίας» κ.λπ. Με αυτό το πνεύμα άλλωστε καθιερώθηκαν από τον πρώτο διδάξαντα Μεταξά. Ούτε ο Μεταξάς όμως, απ’ ό,τι ξέρω, είχε συλλάβει την αυτοαναιρούμενη ιδέα της έκθεσης κάποιων γυναικείων σωμάτων για να δούνε όλοι πόσο καλά είναι κρυμμένα.

Υποθέτω ότι οι πρωταγωνίστριες αυτού του θεάματος/ μη θεάματος, καθώς και οι θεατές/θεάτριές του, επίσημοι και «απλός λαός», στη μεγάλη πλειοψηφία τους θα είναι από εκείνους που ανησυχούν σφόδρα μήπως κατακλυστούμε από «ισλαμιστές λαθρομετανάστες» οι οποίοι «δεν φέρονται καλά στις γυναίκες τους», «τις κρατούν υποδουλωμένες» και έτσι «αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας». Αν όμως ο «πολιτισμός μας» είναι αυτός, τότε δεν μένει να αλλάξουν και πολλά πράγματα οι ισλαμιστές.