του Άκη Γαβριηλίδη

 

Πρόσφατα, οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς δημοσίευσαν «αποκαλύψεις» σχετικά με τη σύνοδο κορυφής τής ΕΕ το 2011, και ειδικότερα με την ιδέα για δημοψήφισμα που είχε προτείνει εκεί ο Γ. Παπανδρέου και η οποία είχε απορριφθεί σκαιώς από λίγο-πολύ όλους, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Οι σχετικές πληροφορίες ήταν εδώ και καιρό γνωστές, ίσως όχι σε τόση λεπτομέρεια αλλά πάντως ως προς τα ουσιώδη, μεταξύ άλλων μέσα από τις σχετικές αναφορές σε βιβλίο που εξέδωσε προ μηνών ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Ωστόσο, ο γνωστός συνωμοσιολόγος δημοσιογράφος Γιώργος Δελαστίκ, λίγες μέρες πριν τις εκλογές στις οποίες κατέρχεται υποψήφιος με έναν συνασπισμό που αυτοτοποθετείται στην «συνεπή αριστερά» και μάλιστα βασίζει την καμπάνια του σε διαρκείς κατηγορίες προς άλλους ότι δεν είναι αρκετά αριστεροί, είδε το δημοσίευμα αυτό ως μια χρυσή ευκαιρία που δεν πρέπει να πάει χαμένη. Αφιέρωσε λοιπόν ολόκληρο άρθρο στο Έθνος –με τίτλο «Γιατί αποκαλύπτουν τώρα το παρασκήνιο της πτώσης Γιώργου;»- σε αυτά ακριβώς τα στοιχεία, τα οποία χαρακτηρίζει απ’ την πρώτη φράση «πραγματικά συγκλονιστικά».

Το όλο κείμενο του Δελαστίκ είναι γραμμένο στο σύνηθες απολίτικο και εντυπωσιοθηρικό ύφος που έχουν μάθει να αναμένουν από αυτόν οι αναγνώστες του, με αποκλειστική γραμμή ερμηνείας των εξελίξεων την πάλη των εθνών και με αποκλειστικό μέσο επιχειρηματολογίας τις «γεμάτες νόημα» ρητορικές ερωτήσεις («είναι τυχαίο άραγε …;»). Μόνο που εδώ ίσως ξεπέρασε τον εαυτό του –εκτός αν θεωρήσουμε ότι απλώς έμεινε πιστός στον εαυτό που έσπευδε να συνηγορήσει υπέρ της Χρυσής Αυγής την επομένη της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, και τότε με τη διασπορά ανάλογων αμφιβολιών και υποψιών ότι «κάποιος άλλος» κρύβεται πίσω από τους δολοφόνους. Και εδώ, λοιπόν, ο σατανικός ντετέκτιβ της γεωστρατηγικής θέτει αμέσως το ερώτημα: «Ποιος ωφελείται;».

 

Εύλογη η απορία: γιατί οι Αγγλοι των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» αποφάσισαν να δημοσιοποιήσουν αυτό το πολιτικά εκρηκτικό υλικό δύο μόλις εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές; [η υπογράμμιση με έντονα στοιχεία είναι του Δελαστίκ]. Δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με Άγγλους [υπογρ. Α.Γ.], είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι πρόκειται για απλή σύμπτωση.

 

Ε! μα … αλλοίμονο. Είναι δυνατόν εμείς οι γάτοι να πιστέψουμε στο τυχαίο; δε νομίζω! Άρα, όχι· δεν πρόκειται για απλή σύμπτωση. Πρόκειται για αναγκαιότητα: όπως όλοι ξέρουμε, οι «Άγγλοι» νομοτελειακά είναι ύπουλοι, ανέντιμοι, σατανικοί. Το έχουν στο αίμα τους ρε παιδί μου. Με άλλα λόγια, είναι πούστηδες. Όλοι ξέρουμε ότι οι Άγγλοι παραδοσιακά είναι αδερφές. Από παλιά: από τότε που το βρακί του Σκόμπυ ήταν κόμποι κόμποι, αν όχι παλιότερα. Σαν αδερφές, δεν μπορεί παρά να έχουν πάντα ως σκοπό να υπονομεύσουν την έντιμη, διαφανή και ετεροκανονιστική κοινότητα των Ελλήνων ανδρών. Μπορεί οι ευρωεκλογές –όπως λέει και η λέξη- να διεξάγονται σε όλα τα κράτη μέλη, και στην ίδια τη Βρετανία, αλλά όταν οι «Άγγλοι» δημοσιεύουν κάτι στις εφημερίδες «τους» δε μας βγάζει κανείς απ’ το μυαλό ότι αυτό το κάνουν για να επηρεάσουν τις πολιτικές εξελίξεις ειδικά στην Ελλάδα. Και, βεβαίως, δεν μπορεί παρά να κινούνται πάντα εν σώματι –ένας λαός, μία χώρα, μία σκέψη, μία βούληση· άρα ό,τι κάνει ένας απ’ αυτούς βαρύνει και όλους τους άλλους: αυτός που δημοσιοποιεί το υλικό δεν είναι απλώς οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, μία εφημερίδα ανάμεσα σε άλλες, αλλά είναι «οι Άγγλοι των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Ή οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς των Άγγλων. Διότι αμέσως μετά, αφού εγκαθίδρυσε συνειρμικά την αμφιμονοσήμαντη σύνδεση, ο Δελαστίκ αισθάνεται ελεύθερος να γράψει: «Σίγουρα προκαλεί σοκ ο ισχυρισμός των Βρετανών ότι …».

Σε παλιότερο σημείωμά μου με τίτλο Οι Γερμανοί ως Εβραίοι είχα παραθέσει ένα απόσπασμα του Werner Bonefeld σχετικό με την αντισημιτική καταγωγή αυτής της εθνικής προκατάληψης και καχυποψίας, αυτού του «αντισημιτισμού χωρίς Εβραίους»:

 

Τα κατηγορήματα που αποδίδει ο αντισημίτης στους Εβραίους περιλαμβάνουν την κινητικότητα, τον μη απτό χαρακτήρα [intangibility], την έλλειψη ριζών και τη συνωμοσία εις βάρος των –μυθικών και μυθοποιημένων- αξιών μιας κοινότητας έντιμων και εργατικών ανθρώπων[1].

 

Αυτή η ρατσιστική (και ταυτόχρονα σεξιστική) θεώρηση των εχθρών του έθνους φαίνεται να είναι η μόνη δύναμη που κινεί το λόγο του αρθρογράφου, ο οποίος κατά τα λοιπά δεν κάνει τίποτε άλλο από το να παραθέτει αυτούσια ή παραφρασμένα αποσπάσματα από τους FT, διανθισμένα με κάποιες δικές του παρεμβολές γεμάτες χαιρεκακία για τον ΓΑΠ και την εκλογική συντριβή τού κόμματός του. Όπως ο ίδιος αναφέρει, τα αποσπάσματα αυτά είχαν ήδη δημοσιευθεί μόλις την προηγούμενη μέρα σε «εκτενέστατο δισέλιδο ρεπορτάζ» της ίδιας εφημερίδας, το οποίο –πάντα κατά τον ίδιο τον Δ.- «παρέχει πλήρη ενημέρωση στον Έλληνα αναγνώστη». Αφού λοιπόν η ενημέρωση είναι πλήρης, το μόνο που μένει είναι να δοθεί στον Έλληνα αναγνώστη και η κατάλληλη οπτική ώστε να νοηματοδοτήσει ορθά αυτή την ενημέρωση. Αυτήν αναλαμβάνει να την δώσει ο Δελαστίκ, και η μόνη νοηματοδότηση που δίνει είναι η εθνική ουσιοκρατία:

 

Με διακριτικό, πανέξυπνο βρετανικό τρόπο ο Γ. Παπανδρέου «ηρωοποιείται» …

 

Την επομένη της ματαίωσης, προσωπικά είχαμε υποστηρίξει –στο κείμενό μας Chaos*: το δικό μας «περίστροφο στο τραπέζι» (των άλλων)– ότι, από μια χειραφετητική-μετασχηματιστική οπτική, η ιδέα του δημοψηφίσματος ήταν μια εξαιρετική πολιτική ευκαιρία την οποία το πλήθος μπορούσε και έπρεπε να αξιοποιήσει. Φαίνεται ότι ήμασταν μάλλον οι μόνοι: σύσσωμη τότε η ελληνική αριστερά πανηγύριζε. Όπως εξάλλου και η ελληνική δεξιά, εφόσον, σύμφωνα με το ίδιο το άρθρο των FT, «ο Σαμαράς προσπαθούσε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα». Ο Δελαστίκ παραθέτει τη φράση αυτή διπλά υπογραμμισμένη με πλάγια και έντονα στοιχεία, χωρίς όμως να συνάγει κανένα συμπέρασμα απ’ αυτήν –ή πάντως χωρίς να δείχνει ότι σκέφτεται να αναθεωρήσει κάτι από την τότε στάση του. Παρότι δεν φείδεται μειωτικών χαρακτηρισμών και επιθέσεων εναντίον όλων των Ευρωπαίων ηγετών στους οποίους αναφέρεται, επί της ουσίας συμφωνεί με την πολιτική τους απόφαση να «σκοτώσουν» το δημοψήφισμα και την επικροτεί. Απλώς ανακωδικοποιεί τόσο την τότε ταπείνωση του ΓΑΠ όσο και την τωρινή «πανέξυπνη βρετανική ηρωοποίηση» του ίδιου και της ιδέας του, κάτω από το γενικότερο πρίσμα της «πουστιάς των ξένων».

Περίφημα! Όποιος λοιπόν είχε ενοχληθεί από το ρατσισμό και το σεξισμό των εξωφύλλων του Σπήγκελ (συγνώμη! των Γερμανών του Σπήγκελ ήθελα να πω· ε, ας το κάνουμε «των Γερμανών» σκέτα για λόγους συντομίας) με τις Αφροδίτες και τα κωλοδάχτυλα, έχει τώρα τη δυνατότητα να ψηφίσει Δελαστίκ, για να στείλει στην «Ευρώπη» (δηλαδή ρε παιδί μου στις Βρυξέλλες, κάπου εκεί δεν είναι όλοι αυτοί μαζεμένοι τέλος πάντων;) κάποιον που να τους ανταποδώσει τα ίσα.

 

[1]«Antisemitism and the (modern) critique of capitalism»