της Σαπφούς Παπαντωνοπούλου

Την πρώτη φορά που άκουσα το τραγούδι «Ζάρι» της Μαρίνας Σάττι, δεν μου άρεσε καθόλου.

Την επόμενη, μου φάνηκε καλύτερο.

Τώρα πλέον έχω εθιστεί σε αυτό. Όσο πιο πολύ ακούω το βίντεο, τόσο πιο πολύ το λατρεύω. Βρίσκω φοβερό ότι ταυτόχρονα ξεφτιλίζει τους Ελληναράδες και θίγει τις αστικές ελληνικές ευαισθησίες, ενώ παράλληλα σχολιάζει τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα και γελοιοποιεί τη Δύση και την αποικιοκρατία της τουριστικής βιομηχανίας.

Ολόκληρο το βίντεο είναι ένα σχόλιο για το πώς η οικονομική νεοαποικιοκρατία, σε μια χώρα που εξαρτάται από την τουριστική οικονομία, οδηγεί σε αυτού του είδους τις αλλοτριωμένες επιτελέσεις του εαυτού και τον επαναπροσδιορισμό της «κουλτούρας» ως εμπορεύματος.

Πραγματικά, είναι τόσο δύσκολο να πετύχεις αυτή την ισορροπία, να μιλάς ενάντια στη δυτική αποικιοκρατία χωρίς να αναπαράγεις εθνικιστικές ρητορείες –και η Σάττι το κάνει αυτό αριστοτεχνικά.

Πολλοί μη Έλληνες σχολιάζουν πόσο τους αρέσει αυτό το τραγούδι. Σε αυτούς απαντάω: κι εμένα μου αρέσει. Αλλά πολύ λίγοι φαίνεται να έχουν ιδέα τι είναι στην πραγματικότητα το τραγούδι. Αυτό το τραγούδι δεν είναι μια Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την επαύριο της συμφωνίας των Πρεσπών, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Απόστολος Τζιτζικώστας δήλωσε, με πρωτοφανή αναίδεια:

Δεν υπάρχει περίπτωση σε δρόμο ευθύνης δικής μας, της Περιφέρειας, να μπει πινακίδα, που να αναγράφει τον όρο Βόρεια Μακεδονία. Ξεκάθαρες κουβέντες, όσο είμαι περιφερειάρχης, οι πινακίδες στους δικούς μας δρόμους θα γράφουνε Σκόπια.

Με άλλα λόγια, δήλωσε απερίφραστα ότι γράφει στα αρχίδια του την διεθνή αλλά και εσωτερική νομιμότητα, και ότι θεωρεί τους διεθνείς αυτοκινητοδρόμους χωράφι του. Ακόμη περισσότερο, στην ερώτηση τι θα γίνει αν υποστεί πιέσεις από την κυβέρνηση, απάντησε: «Έχω αποδείξει νομίζω στην πορεία μου μέχρι σήμερα ότι δεν υποκύπτω σε τέτοιου είδους πιέσεις». Όπου φυσικά οι «τέτοιου είδους» πιέσεις δεν είναι άλλες από την πίεση της νομιμότητας, η οποία προφανώς είναι στενός κορσές ανυπόφορος για τον βιτζιλάντε περιφερειάρχη και κατά φαντασίαν πρωθυπουργό του ψευδοκράτους της Θεσσαλονίκης.

Αυτήν άλλωστε την υπερήφανη υπόσχεσή του ότι θα παρανομήσει πράγματι την τήρησε. Δεν έχω εικόνα για το τι συμβαίνει στο σύνολο της περιφέρειας, αλλά π.χ. στον διεθνή αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο νομό Θεσσαλονίκης, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη προς τα βορειοδυτικά, υπάρχει ένα χωριό που λέγεται Νέα Χαλκηδόνα. Κατά την Βικιπαίδεια, η ονομασία αυτή δόθηκε το 1926, όταν εγκαταστάθηκαν εκεί πρόσφυγες της Λωζάννης από διάφορες περιοχές, αλλά κυρίως από την παλιά Χαλκηδόνα. Κατά την ίδια πηγή, για το χωριό αναφέρονται όχι ένα, αλλά δύο παλαιότερα ονόματα: Γιάλετζικ και Ιλιτζίεβο, στα τουρκικά και στα «ανύπαρκτα» ντόπια αντίστοιχα.

H Xαλκηδόνα-χωριό υπάγεται στον καποδιστριακό δήμο της Χαλκηδόνας, δεν είναι όμως η έδρα του· ως τέτοια ορίστηκε το τέως Κουφάλοβο, το οποίο μετονομάστηκε, κατά τρόπο όχι ιδιαίτερα ευφάνταστο, σε «Κουφάλια».

Όταν ήμουν παιδί, υπήρχε η φήμη ότι στη Χαλκηδόνα μπορεί κανείς να φάει εξαιρετικά σουβλάκια (με Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με μία ερμηνεία που πρότεινε προσφάτως η κα Περιστέρη, ο μεγαλοπρεπής τάφος της Αμφίπολης κατασκευάστηκε προς τιμήν του Ηφαιστίωνα, κατόπιν εντολής εκ μέρους του Αλέξανδρου, του εραστή του.

(Αυτό το τελευταίο δεν το είπε ακριβώς έτσι, είπε «αδελφικού φίλου»).

Αν επιβεβαιωθεί η ερμηνεία αυτή, (αλλά και αν δεν επιβεβαιωθεί· μήπως όλοι οι άλλοι εορτασμοί και τελετές μνήμης που κάνουμε βασίζονται στην επιστημονική ακρίβεια;), θεωρώ ότι το στοιχείο αυτό αποτελεί μια χρυσή ευκαιρία για τον ελληνικό τουρισμό: θα πρέπει τα υπουργεία πολιτισμού, ενδεχομένως παιδείας και θρησκευμάτων, και σίγουρα τουρισμού, να συστήσουν μια task force η οποία τάχιστα να καταθέσει τεκμηριωμένες εισηγήσεις για το πώς μπορεί καλύτερα να καθιερωθεί η Αμφίπολη ως παγκόσμιος γκέι προορισμός.

Όπως είναι γνωστό, η χώρα μας είχε ήδη έναν τέτοιο προνομιακό προορισμό για γυναίκες πελάτισσες που ακολουθούν ομοερωτικό προσανατολισμό: τη νήσο Λέσβο, και ειδικότερα την Ερεσό. Η εδραιωμένη αυτή παράδοση, τι πιο φυσικό από το να συνοδευτεί τώρα με ένα αντίστοιχο hotspot που να αφορά τους άνδρες ομοφυλόφιλους. Ιδού μία λαμπρή ιδέα για την ελληνική επιχειρηματικότητα, και ταυτόχρονα για Συνέχεια →